Rubis (8 jaar)
1993 - oktober 2001
In juni 1996 kwam Rubis, een Pyreneese Berghond teef, in ons leven. Er werd een tehuis voor haar gezocht door een fokker. Rubis was toen 3 jaar oud en door enige HD-aanleg niet geschikt voor de fok, maar wel als huishond. Bij Tom, mijn man, was het liefde op het eerste gezicht. Bij mij duurde het ietsje langer tot ik -evenals hij- helemaal aan haar verknocht was.
Ik heb er geen moment spijt van gehad. Rubis is helaas maar 5 ½ jaar bij ons geweest, maar zij was een wereldhond! Hoewel zij nooit echt als huishond had geleefd, paste zij zich zonder blikken of blozen aan aan een leven in huis, met katten en een los lopend konijn.
Autorijden was ook geen probleem. Zij zat rustig naar buiten te kijken of zij nooit anders had gedaan. En dat terwijl zij haar hele leven in een kennel had gezeten, met alleen maar andere Pyreneeërs om zich heen.
Ik ben met haar wel naar een hondenschool geweest, maar daar had zij duidelijk niet zo veel lol in. Zij beheerste de basis-commando's en luisterde ook, zeker voor een Pyrenee, doorgaans prima. Af en toe negeerde zij een commando als zij er het nut niet van inzag, het blijft natuurlijk een Pyrenee, maar dat is ook wel één van de charmes van het ras. Het zijn immers zeer zelfstandige honden. Desondanks kon zij altijd los lopen op de wandelingen, vanaf het begin. Zij is nooit weggelopen en was erg aan ons gehecht.
Je kon Rubis rustig in de (niet omheinde!) tuin laten liggen, zij zou nooit ontsnappen. Wel zette zij de puntjes op de 'i' wanneer er iemand het erf opkwam. Want al na een paar weken was zij zeer waaks, wat ik overigens wel prettig vond.
In juni 1996 kwam Rubis, een Pyreneese Berghond teef, in ons leven. Er werd een tehuis voor haar gezocht door een fokker. Rubis was toen 3 jaar oud en door enige HD-aanleg niet geschikt voor de fok, maar wel als huishond. Bij Tom, mijn man, was het liefde op het eerste gezicht. Bij mij duurde het ietsje langer tot ik -evenals hij- helemaal aan haar verknocht was.
Ik heb er geen moment spijt van gehad. Rubis is helaas maar 5 ½ jaar bij ons geweest, maar zij was een wereldhond! Hoewel zij nooit echt als huishond had geleefd, paste zij zich zonder blikken of blozen aan aan een leven in huis, met katten en een los lopend konijn.
Autorijden was ook geen probleem. Zij zat rustig naar buiten te kijken of zij nooit anders had gedaan. En dat terwijl zij haar hele leven in een kennel had gezeten, met alleen maar andere Pyreneeërs om zich heen.
Ik ben met haar wel naar een hondenschool geweest, maar daar had zij duidelijk niet zo veel lol in. Zij beheerste de basis-commando's en luisterde ook, zeker voor een Pyrenee, doorgaans prima. Af en toe negeerde zij een commando als zij er het nut niet van inzag, het blijft natuurlijk een Pyrenee, maar dat is ook wel één van de charmes van het ras. Het zijn immers zeer zelfstandige honden. Desondanks kon zij altijd los lopen op de wandelingen, vanaf het begin. Zij is nooit weggelopen en was erg aan ons gehecht.
Je kon Rubis rustig in de (niet omheinde!) tuin laten liggen, zij zou nooit ontsnappen. Wel zette zij de puntjes op de 'i' wanneer er iemand het erf opkwam. Want al na een paar weken was zij zeer waaks, wat ik overigens wel prettig vond.
Rubis kon overal mee naar toe; zij voelde zich even thuis op een caféterras als op een drukke markt of in een vakantiehuisje of winkelstraat. Alles was goed, zolang wij er maar waren. Want alleen zijn, dat kon zij niet. Zij zette het al na een paar minuten op een indrukwekkend blaffen. Aangezien zij echter overal mee naar toe kon, heb ik dat eigenlijk nooit echt als een probleem ervaren. Want kon ze ergens niet mee naar binnen, dan wachtte zij rustig in de auto, al duurde het een uur (uiteraard niet in de zomer!). Geen probleem.
In de loop van de jaren heeft Rubis er nog aardig wat maatjes bijgekregen. Eerst Flits, dan Dunya en tenslotte Daisy. Tussendoor ook een nest kittens. Alles was goed. Zij was de goedheid zelve voor alles wat bij het huisgezin hoorde. En zij was en bleef de Alpha, tot het laatst.
Ja, het laatst…. Rubis heeft al die jaren ongelooflijk genoten van haar leven bij ons. Elke dag naar het bos of de heide, altijd vrij lopen. Met de tijd werden haar gewrichten steeds slechter en kreeg zij er ook nog een elleboogafwijking bij. Bovendien moest ze haar leven lang medicijnen voor haar schildklier slikken. Maar dat is voor haar en voor ons nooit echt een probleem geweest.
In de loop van de jaren heeft Rubis er nog aardig wat maatjes bijgekregen. Eerst Flits, dan Dunya en tenslotte Daisy. Tussendoor ook een nest kittens. Alles was goed. Zij was de goedheid zelve voor alles wat bij het huisgezin hoorde. En zij was en bleef de Alpha, tot het laatst.
Ja, het laatst…. Rubis heeft al die jaren ongelooflijk genoten van haar leven bij ons. Elke dag naar het bos of de heide, altijd vrij lopen. Met de tijd werden haar gewrichten steeds slechter en kreeg zij er ook nog een elleboogafwijking bij. Bovendien moest ze haar leven lang medicijnen voor haar schildklier slikken. Maar dat is voor haar en voor ons nooit echt een probleem geweest.
Maar op een kwade dag in september 2001 werd er botkanker in haar rechter achterpoot geconstateerd. In overleg met onze - overigens zeer betrokken! - dierenarts werd niet tot amputatie besloten, om allerlei redenen waarover ik in dit kader niet wil uitweiden. Wij konden Rubis nog bij ons houden zolang het zou gaan, met zware pijnstillers. . Dat heeft nog een maand mogen duren. Wij hebben in die tijd zo normaal mogelijk met haar geleefd, haar dagelijkse routine. Alleen de lengte van de wandelingen werd uiteraard aangepast. Toen moesten wij voor de laatste keer onze liefde voor haar tonen door die vreselijke beslissing te nemen en haar in laten slapen. Wij waren het er altijd over eens geweest dat zij nooit zou mogen lijden. Zij had recht op een waardig afscheid, thuis met haar hele roedel om zich heen. En dat waardige afscheid heeft zij gekregen. Wij waren er allemaal, zelfs mijn dochter is er speciaal voor uit Rotterdam overgekomen.
En nu is Rubis hopelijk gelukkig en zonder pijn in het land achter de Brug van de Regenboog, waar wij elkaar ooit zullen weerzien.
Al twee maanden later heb ik weer een hond opgenomen, Bonita. Niet om Rubis te vervangen, dat kan geen enkele hond, maar om opnieuw een misdeelde hond te laten zien wat liefde is.
Farewel, Rubis, tot we elkaar weer zullen zien in het land achter de brug van de regenboog waar je - daarvan ben ik overtuigd - op ons zult wachten. Tot die tijd blijf je elke dag in mijn gedachten met een warm gevoel van liefde en dankbaarheid.
En nu is Rubis hopelijk gelukkig en zonder pijn in het land achter de Brug van de Regenboog, waar wij elkaar ooit zullen weerzien.
Al twee maanden later heb ik weer een hond opgenomen, Bonita. Niet om Rubis te vervangen, dat kan geen enkele hond, maar om opnieuw een misdeelde hond te laten zien wat liefde is.
Farewel, Rubis, tot we elkaar weer zullen zien in het land achter de brug van de regenboog waar je - daarvan ben ik overtuigd - op ons zult wachten. Tot die tijd blijf je elke dag in mijn gedachten met een warm gevoel van liefde en dankbaarheid.