Bonita (14 jaar)
1996 - oktober 2010
Bonita, mijn mooie meid, mijn Greyt Lady, is er niet meer.
Na 5 moeilijke jaren werd Bonita door Pat Osborne gered van de renbaan in Barcelona en verbleef 2 maanden bij El Galgo Senior. Nadat mijn Pryeneese Berghond Rubis was overleden, kwam Bonita in december 2001 bij mij. Geen tralies meer, maar zachte kussens en veel liefde. Niet meer rennen omdat het moet, maar wanneer en omdat ze er zin in had. |
De begintijd was zeker niet makkelijk. Bonita viel mijn katten aan; als ik even niet oplette, stond ze met een kat in haar bek. Zij was bang voor mensen en herrie, had problemen met andere, vooral kleine honden en kon geen minuut alleen zijn.
Maar na een paar maanden heeft ze zich ontwikkeld tot een ware droomhond! Zij was heel gelukkig en hield van het leven zelf; zij rende haar rondjes en genoot er zo ontzettend van. Ik kon er alleen maar naar kijken, ademloos met tranen in mijn ogen. En altijd kwam zij bij me terug, ze luisterde ontzettend goed, zelfs als ze achter een ree aanzat; een keer fluiten en ze stond naast me, met een brede smile op haar gezicht.
Zij genoot van onze vakanties, in Nederland, België of Frankrijk, het maakte haar allemaal niet uit zolang ze bij ons, haar roedel, kon zijn. Alleen in het dorp had ik een riem nodig; voor de rest kon Bonita overal los lopen, ze zou nooit weglopen.
Toen ze ouder werd, werd Bonita wat rustiger, sliep meer en wilde niet meer met elke wandeling mee. Zij werd dement en ’s nachts onzindelijk, maar genoot nog steeds van het leven.
Maar haar renbaanverleden heeft haar ingehaald. Haar artrose en spondylose werden erger; zenuwen in haar rug raakten ingeklemd; en ook de pijnstillers die ze al jaren kreeg, waren niet langer voldoende om haar pijnvrij te houden. Zij liep steeds stijver, haar spieren verslapten. Ze kon moeilijk overeind komen uit haar hondenbed. En binnen een paar weken veranderde haar uitstraling van vrolijk en blij in ongelukkig en verdrietig.
Op 3 oktober 2010 is Bonita 14 jaar oud geworden. Wij hebben bijna 9 geweldige jaren samen gehad, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik houd zoveel van haar dat ik haar nu moest laten gaan, naar de groene weiden achter de brug van de regenboog, waar haar vrienden Pacho, Seronda en Flits haar welkom hebben geheten, daarvan ben ik overtuigd, en waar er geen pijn meer is, maar rennen en spelen op het zand, totdat mijn lieve vriendin en ik weer bij elkaar zullen zijn.
Judy Kleinbongardt
5 oktober 2010
Maar na een paar maanden heeft ze zich ontwikkeld tot een ware droomhond! Zij was heel gelukkig en hield van het leven zelf; zij rende haar rondjes en genoot er zo ontzettend van. Ik kon er alleen maar naar kijken, ademloos met tranen in mijn ogen. En altijd kwam zij bij me terug, ze luisterde ontzettend goed, zelfs als ze achter een ree aanzat; een keer fluiten en ze stond naast me, met een brede smile op haar gezicht.
Zij genoot van onze vakanties, in Nederland, België of Frankrijk, het maakte haar allemaal niet uit zolang ze bij ons, haar roedel, kon zijn. Alleen in het dorp had ik een riem nodig; voor de rest kon Bonita overal los lopen, ze zou nooit weglopen.
Toen ze ouder werd, werd Bonita wat rustiger, sliep meer en wilde niet meer met elke wandeling mee. Zij werd dement en ’s nachts onzindelijk, maar genoot nog steeds van het leven.
Maar haar renbaanverleden heeft haar ingehaald. Haar artrose en spondylose werden erger; zenuwen in haar rug raakten ingeklemd; en ook de pijnstillers die ze al jaren kreeg, waren niet langer voldoende om haar pijnvrij te houden. Zij liep steeds stijver, haar spieren verslapten. Ze kon moeilijk overeind komen uit haar hondenbed. En binnen een paar weken veranderde haar uitstraling van vrolijk en blij in ongelukkig en verdrietig.
Op 3 oktober 2010 is Bonita 14 jaar oud geworden. Wij hebben bijna 9 geweldige jaren samen gehad, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik houd zoveel van haar dat ik haar nu moest laten gaan, naar de groene weiden achter de brug van de regenboog, waar haar vrienden Pacho, Seronda en Flits haar welkom hebben geheten, daarvan ben ik overtuigd, en waar er geen pijn meer is, maar rennen en spelen op het zand, totdat mijn lieve vriendin en ik weer bij elkaar zullen zijn.
Judy Kleinbongardt
5 oktober 2010
Januari 2010
Bonita heeft goede en slechte dagen, wat haar gewrichten betreft; maar de slechte worden wel steeds meer. Soms kan zij maar 10 minuten lopen, zet haar voeten ook raar neer. Ik was de afgelopen jaren vaste klant bij de dierenarts met haar, maar behalve haar pijnstillers te geven, is er niets aan te doen. Daar doet ze het op zich goed op, pijn lijkt ze niet te hebben. Maar het lopen gaat, vooral nu er sneeuw ligt, erg moeilijk. Vaak kiest ze er zelf voor om voor de wandeling thuis te blijven, of ik ga eerst een klein rondje met haar voordat ik de andere honden uitlaat. Bonita wordt wat dement. Vaak staat ze in de kamer of op de gang en lijkt geen idee te hebben wat ze nu eigenlijk wilde doen. Ook wil ze vaak in de tuin, maar komt dan óf meteen weer naar binnen óf blijft ergens in de keuken of kamer staan en weet het niet meer goed. Ze slaapt langer en dieper dan vroeger. Ze is nog steeds wel blij, soms met een speelgoedje en soms op de wandelingen. Dan zie ik nog wel eens voorzichtige sprongetjes van blijdschap of zelfs een heel klein sprintje van een paar meter. Maar je merkt wel dat ze al 13 jaar is. |
April 2007
Bonita’s gewrichtsklachten worden steeds ernstiger. Er is inmiddels Arthrose en Spondylose geconstateerd. Een speciaal dieet heeft een tijd geholpen, maar nu is dit onvoldoende en kan zij niet meer zonder pijnstillers. Lange tijd rennen zit er niet meer in, maar een paar vrolijke sprongetjes kunnen er nog altijd af als zij zand onder haar pootjes voelt. En nog steeds is zij blij met elke wandeling en gooit dan haar speelgoed in de lucht. |
Juni 2005
Bonita is inmiddels bijna 9 jaar oud, nog steeds een vrolijke en blije hond. Maar zij krijgt steeds meer last van haar gewrichten. Als zij een flinke sprint heeft getrokken, dan duurt het veel langer dan vroeger voordat zij volledig is hersteld. Zij loopt dan nog dagen later heel stijf en stram. Korte sprintjes zijn geen probleem, maar lange tijd achter elkaar rennen, daar kan zij gewoon niet meer tegen. Op het moment probeer ik haar klachten met homeopathische middelen te bestrijden. Voor de rest is haar gedrag ten opzichte van andere honden wat moeilijker geworden wanneer zij los loopt. Dat is langzaam zo gegroeid sinds het roedel met Pacho is uitgebreid. Met zijn vijven zijn ze sterk… Komen wij een groepje van drie, vier of meer honden tegen, dan is er niets aan de hand. Ook een sociale hond heeft niets te vrezen. Maar reageert een hond bang of rent zelfs weg, dan rent Bonita er achteraan en hapt in de lucht - wat trouwens ook haar manier van spelen is - maar de baasjes en vrouwtjes hebben hiervoor doorgaans weinig begrip. Dus doe ik haar altijd al aan de riem als ik op tijd een andere hond zie aankomen, om elk risico uit te sluiten. Bonita's aanhankelijkheid is ook niet veranderd. Maar zij kan al sinds een tijdje samen met de andere honden twee tot drie uur alleen blijven, als het perse moet… en als er iets lekkers te knagen is. Wanneer de andere honden op een wandeling wel eens een spoor volgen, dan blijft Bonita meestal bij me. Of ze rent een stukje mee en komt dan meteen weer terug. Hert of konijn ziet mijn ‚Sighthound' gelukkig meestal als laatste van de hele club zodat ik haar aan de riem kan doen voordat zij de achtervolging inzet. Ook in verband met haar gewrichtsklachten (maar uiteraard niet alleen daarom!) probeer ik zoveel mogelijk dit soort achtervolgingen te vermijden. Een Grande Dame, een rustige zachtaardige hond en een heerlijke slaapkop! |
Hoe Bonita in 2001 bij me kwam
Al een tijdje speelde ik met de gedachte om een Galgo of Greyhound uit Spanje op te nemen. Mijn aarzeling kwam vooral door mijn ervaring met Dunya en mijn angst dat ik tegen twee van deze onnavolgbare jachthonden niet zou zijn opgewassen. Toen wij onze Rubis moesten laten inslapen, heb ik dan toch de knoop doorgehakt. Op 2 december 2001 hebben wij Bonita opgehaald bij de Stichting Greyhounds Rescue in België. Er waren net 2 dagen geleden honden uit Spanje aangekomen.
Wij voelden het meest voor Bonita, die toen nog Gail heette. Zij was 5 jaar oud en kwam van de renbaan in Barcelona, waarna zij 2 maanden bij Pat Osborne in het opvangcentrum had gezeten. Dit gevoelen was echter zeer eenzijdig. Het romantische idee dat de hond zijn baas uitzoekt, kwam dan ook niet uit. Bonita liet zich ook met snoep niet naar ons toe lokken, maar ging in de hoek van de kamer - zo ver mogelijk bij die enge vreemde mensen vandaan - liggen. De kennismaking met onze drie rakkers verliep buitengewoon vredig. Over haar omgang met katten was er niets bekend, maar die gok wilde ik wel nemen. Bonita sprong meteen in onze auto, en de reis van drieënhalf uur heeft zij gewoon liggen slapen.
Toen Bonita kwam, moest haar gebit uiteraard gesaneerd worden. Ook had zij een abces van een bijtwond bij haar flank. Maar verder verkeerde zij in vrij goede conditie. Het heeft een week geduurd voordat zij een snoepje uit mijn hand nam, maar het had erger gekund. Nadat ik - onder andere op de hondenschool - iedereen snoepjes aan Bonita heb laten geven en zij heel veel positieve aandacht van mensen heeft gekregen, vindt zij mensen inmiddels heel leuk, als het er maar niet teveel tegelijk zijn.
De eerste maanden waren vrij intensief. Ik moest Bonita telkens muilkorven als ik de kamer uitging omdat zij toch wel de katten 'pakte', d.w.z. in haar bek nemen en schudden, al verwondde zij hen niet. Zij liep fantastisch aan de riem en was letterlijk vanaf de eerste dag zindelijk; dus dat viel wel 100 % mee!!!
Al een tijdje speelde ik met de gedachte om een Galgo of Greyhound uit Spanje op te nemen. Mijn aarzeling kwam vooral door mijn ervaring met Dunya en mijn angst dat ik tegen twee van deze onnavolgbare jachthonden niet zou zijn opgewassen. Toen wij onze Rubis moesten laten inslapen, heb ik dan toch de knoop doorgehakt. Op 2 december 2001 hebben wij Bonita opgehaald bij de Stichting Greyhounds Rescue in België. Er waren net 2 dagen geleden honden uit Spanje aangekomen.
Wij voelden het meest voor Bonita, die toen nog Gail heette. Zij was 5 jaar oud en kwam van de renbaan in Barcelona, waarna zij 2 maanden bij Pat Osborne in het opvangcentrum had gezeten. Dit gevoelen was echter zeer eenzijdig. Het romantische idee dat de hond zijn baas uitzoekt, kwam dan ook niet uit. Bonita liet zich ook met snoep niet naar ons toe lokken, maar ging in de hoek van de kamer - zo ver mogelijk bij die enge vreemde mensen vandaan - liggen. De kennismaking met onze drie rakkers verliep buitengewoon vredig. Over haar omgang met katten was er niets bekend, maar die gok wilde ik wel nemen. Bonita sprong meteen in onze auto, en de reis van drieënhalf uur heeft zij gewoon liggen slapen.
Toen Bonita kwam, moest haar gebit uiteraard gesaneerd worden. Ook had zij een abces van een bijtwond bij haar flank. Maar verder verkeerde zij in vrij goede conditie. Het heeft een week geduurd voordat zij een snoepje uit mijn hand nam, maar het had erger gekund. Nadat ik - onder andere op de hondenschool - iedereen snoepjes aan Bonita heb laten geven en zij heel veel positieve aandacht van mensen heeft gekregen, vindt zij mensen inmiddels heel leuk, als het er maar niet teveel tegelijk zijn.
De eerste maanden waren vrij intensief. Ik moest Bonita telkens muilkorven als ik de kamer uitging omdat zij toch wel de katten 'pakte', d.w.z. in haar bek nemen en schudden, al verwondde zij hen niet. Zij liep fantastisch aan de riem en was letterlijk vanaf de eerste dag zindelijk; dus dat viel wel 100 % mee!!!
Bonita kon geen minuut alleen zijn zonder het op een hartverscheurend janken te zetten (zelfs de wc-deur moest open blijven), en aangezien ik in een rijtjeshuis woon, hield dat in dat de computer en mijn werkplek naar beneden moesten verhuizen en dat ik 3 weken in de woonkamer moest slapen. Tegen die tijd had Bonita geleerd om trappen te lopen en konden wij met zijn allen 's nachts naar boven, wat wel erg prettig was. Inmiddels heeft Bonita iets meer (zelf-)vertrouwen gekregen, weet dat ik niet 'weg' ben, als ik even naar de keuken loop. In huis is zij de rust zelve, geniet van de liefde en aandacht die zij krijgt en vindt het heerlijk op de bank te liggen of in het extra-zachte hondenbed dat ik speciaal voor haar heb gekocht.
Mijn angst dat zij buiten een 'tweede Dunya' zou zijn, bleek ongegrond. Vanaf het begin heb ik voornamelijk één commando getraind, en dat was het 'hier komen'. Aangezien zij gek is op eten, was en is dat een heel sterke prikkel voor haar, dus uitermate geschikt als beloning. |
Bij kleine honden is het altijd nog oppassen, maar met mijn Daisy gaat zij inmiddels uitstekend om, ook als deze op de open vlakte rent en best wel een beetje op een konijn lijkt.
De eerste tijd had Bonita ook wat problemen met andere honden (in de nek happen), waarschijnlijk uit haar renbaanverleden. Door clickertraining en het bezoek aan de hondenschool heeft zij echter geleerd dat andere honden niet altijd concurrentie, maar ook vriendjes kunnen zijn, en het gaat een heel stuk beter.
Op de wandelingen loopt Bonita meestal rustig met me mee, als een schaduw. Op het open veld wil zij nog wel eens een sprintje trekken. En het is machtig om te zien hoe deze hond geniet van haar nieuwe leven. Zij kan dan huppelen als een veulen en met Daisy door ondiepe vennetjes denderen…. zij die eerst als de dood was voor water en zelfs om elke kleine plas heenstapte.
En als ik dan fluit, dan komt zij aanstormen, zo blij, vrij en gelukkig dat mijn hart helemaal overloopt. In de buurt van wegen of prikkeldraad houd ik haar wel aan de riem, want zij is een echte brokkenpiloot en haalt regelmatig haar poot ergens aan open.
Bonita is nog steeds behoorlijk panisch van drukte, schreeuwende kinderen, de herrie van een markt en dergelijke. Omdat ik op een dorp woon, is dat echter meestal niet zo'n probleem. Ik houd haar dan wel aan het tuigje (zie ook: loslopen en de wettelijke bepalingen)
Bonita is gewoon een geweldige hond. Het kostte even wat extra tijd en aandacht om haar aan alles te laten wennen, maar zij is elke moeite dubbel en dwars waard!!
De eerste tijd had Bonita ook wat problemen met andere honden (in de nek happen), waarschijnlijk uit haar renbaanverleden. Door clickertraining en het bezoek aan de hondenschool heeft zij echter geleerd dat andere honden niet altijd concurrentie, maar ook vriendjes kunnen zijn, en het gaat een heel stuk beter.
Op de wandelingen loopt Bonita meestal rustig met me mee, als een schaduw. Op het open veld wil zij nog wel eens een sprintje trekken. En het is machtig om te zien hoe deze hond geniet van haar nieuwe leven. Zij kan dan huppelen als een veulen en met Daisy door ondiepe vennetjes denderen…. zij die eerst als de dood was voor water en zelfs om elke kleine plas heenstapte.
En als ik dan fluit, dan komt zij aanstormen, zo blij, vrij en gelukkig dat mijn hart helemaal overloopt. In de buurt van wegen of prikkeldraad houd ik haar wel aan de riem, want zij is een echte brokkenpiloot en haalt regelmatig haar poot ergens aan open.
Bonita is nog steeds behoorlijk panisch van drukte, schreeuwende kinderen, de herrie van een markt en dergelijke. Omdat ik op een dorp woon, is dat echter meestal niet zo'n probleem. Ik houd haar dan wel aan het tuigje (zie ook: loslopen en de wettelijke bepalingen)
Bonita is gewoon een geweldige hond. Het kostte even wat extra tijd en aandacht om haar aan alles te laten wennen, maar zij is elke moeite dubbel en dwars waard!!