Lilly 1 januari 2005 - 18 mei 2019
In de nacht van vrijdag 18 mei is Lilly overleden. Zij heeft nog twee mooie dagen gehad waarin ze goed at en mee ging wandelen. Maar vrijdagavond ging het ineens slecht, en 's ochtends om half 5 is zij zachtjes ingeslapen.
Met haar vrouwtje bij zich, zoals we de afgelopen 11 jaar altijd samen zijn geweest.
Ik mis haar ontzettend.
Met haar vrouwtje bij zich, zoals we de afgelopen 11 jaar altijd samen zijn geweest.
Ik mis haar ontzettend.
Herinneringen aan Lilly:
April 2019
Lilly is ineens meer gaan drinken, dus ik heb haar nieren laten onderzoeken. Zij blijkt nierfalen te hebben. Daarbij heeft ze een zwaar hartruis.
In korte tijd is Lilly erg veranderd. Eerst lustte ze de droge brokken niet meer, een paar dagen later wilde zij bijna niets meer eten, al helemaal niet het nierdieet dat ze eigenlijk zou moeten eten.
Ze vindt de wandelingen nog wel leuk en snuffelt veel rond, maar het eten is een groot probleem.
Ze trekt zich ook steeds meer terug. Het liefst ligt ze boven in haar mand op de slaapkamer.
Februari 2019
Iets rustiger wordt ze, mijn kleine meid, in huis en op de wandelingen. Maar als het wandeltijd is en ze de voorbereidingen ziet, springt ze nog steeds als een stuiterbal door de kamer. En als het etenstijd is... en als ze een snoepje krijgt...
Vooral de 'avondplas' vindt ze een groot feest. Nadat we in de tuin zijn geweest, schiet ze opgewonden naar binnen om haar snoepje in ontvangst te nemen. Een hondenpoot is gauw gevuld, zullen we maar zeggen :)
Iets rustiger wordt ze, mijn kleine meid, in huis en op de wandelingen. Maar als het wandeltijd is en ze de voorbereidingen ziet, springt ze nog steeds als een stuiterbal door de kamer. En als het etenstijd is... en als ze een snoepje krijgt...
Vooral de 'avondplas' vindt ze een groot feest. Nadat we in de tuin zijn geweest, schiet ze opgewonden naar binnen om haar snoepje in ontvangst te nemen. Een hondenpoot is gauw gevuld, zullen we maar zeggen :)
Mei 2018
Niet veel nieuws over Lilly. Zij heeft wat problemen met haar darmwand en rug. De symptomen treden onregelmatig op. Sinds zij Metacam krijgt, gaat het stukken beter.
Zij rent niet meer, behalve als ze een kat ziet. Voor de rest is ze nu meestal 'aan de snuffel'.
Niet veel nieuws over Lilly. Zij heeft wat problemen met haar darmwand en rug. De symptomen treden onregelmatig op. Sinds zij Metacam krijgt, gaat het stukken beter.
Zij rent niet meer, behalve als ze een kat ziet. Voor de rest is ze nu meestal 'aan de snuffel'.
Februari 2017
Lilly, mijn kleine stuiterbal. Daaraan is niets veranderd. Wat wel gaandeweg wat verandert, is haar gedrag t.o.v. vreemde honden. Zij lijkt wat milder te worden. Vaak gaat het goed als we honden tegenkomen, tenminste als Lilly los loopt. Na al die jaren is het nu eindelijk gelukt haar te leren om naar mij toe te komen als er vreemde honden in aantocht zijn (fluiten – komen – jackpot!). Waarom nu wel en niet eerder? Ik heb geen idee, misschien omdat zij de prikkel nu minder sterk voelt.
Zij gaat dan vaak nog wel later naar de andere hond toe, maar met begeleiding van mijn kant verloopt het contact nu 9 van de 10 keer redelijk tot goed.
Behalve rond haar snuit krijgt Lilly nu ook witte haren rond haar ogen. Een gedistingeerde oude dame, tenminste qua uiterlijk.
Lilly, mijn kleine stuiterbal. Daaraan is niets veranderd. Wat wel gaandeweg wat verandert, is haar gedrag t.o.v. vreemde honden. Zij lijkt wat milder te worden. Vaak gaat het goed als we honden tegenkomen, tenminste als Lilly los loopt. Na al die jaren is het nu eindelijk gelukt haar te leren om naar mij toe te komen als er vreemde honden in aantocht zijn (fluiten – komen – jackpot!). Waarom nu wel en niet eerder? Ik heb geen idee, misschien omdat zij de prikkel nu minder sterk voelt.
Zij gaat dan vaak nog wel later naar de andere hond toe, maar met begeleiding van mijn kant verloopt het contact nu 9 van de 10 keer redelijk tot goed.
Behalve rond haar snuit krijgt Lilly nu ook witte haren rond haar ogen. Een gedistingeerde oude dame, tenminste qua uiterlijk.
Februari 2016
Over Lilly is niet veel nieuws te melden. Zij blijft de kleine stuiterbal die ze altijd was. Zodra het wandeltijd is, komt er een stoot adrenaline vrij en gaat ze rennen, springen en grommen.
Haar gedrag naar vreemde honden toe lijkt nog erger te worden. Ik moet haar nu meestal aan de riem doen als we een hond naderen. Ze flipt dan volledig, hangt grommend in de riem. Maar als ik haar los laat, hapt ze de hond in de poten, dus dat kan ook niet.
Ik heb nu een kleine mand beneden in de kamer die ik telkens verplaats, al naargelang waar ik ga zitten, zodat Lilly én bij me kan zijn én comfortabel kan liggen. Dat kan ze wel waarderen, als de mand tenminste vrij is en niet kater Krieltje erin ligt of grote Toby, die er eigenlijk helemaal niet in past, maar toch zijn best doet zich erin te wurmen.
Over Lilly is niet veel nieuws te melden. Zij blijft de kleine stuiterbal die ze altijd was. Zodra het wandeltijd is, komt er een stoot adrenaline vrij en gaat ze rennen, springen en grommen.
Haar gedrag naar vreemde honden toe lijkt nog erger te worden. Ik moet haar nu meestal aan de riem doen als we een hond naderen. Ze flipt dan volledig, hangt grommend in de riem. Maar als ik haar los laat, hapt ze de hond in de poten, dus dat kan ook niet.
Ik heb nu een kleine mand beneden in de kamer die ik telkens verplaats, al naargelang waar ik ga zitten, zodat Lilly én bij me kan zijn én comfortabel kan liggen. Dat kan ze wel waarderen, als de mand tenminste vrij is en niet kater Krieltje erin ligt of grote Toby, die er eigenlijk helemaal niet in past, maar toch zijn best doet zich erin te wurmen.
September 2015
Lilly begint een oud koppie te krijgen, maar dat is slechts uiterlijk. Voor de rest is zij nog steeds de energiebundel die ze altijd is geweest.
’s Avonds ligt ze meestal in de ‘buitenkamer’, een overdekt stuk van de tuin waar een hondenmand staat, en als de achterdeur dicht gaat, moet ik haar echt naar binnen roepen. Soms ligt ze dan in de kamer, maar meestal gaat ze naar boven en gaat daar liggen. Dat doet ze al heel lang. Eigenlijk vreemd omdat ze anders zo aan me ‘plakt’. Maar zodra ze me in de keuken hoort, komt ze naar beneden gestormd; stel dat er iets eetbaars op de grond valt…
Lilly begint een oud koppie te krijgen, maar dat is slechts uiterlijk. Voor de rest is zij nog steeds de energiebundel die ze altijd is geweest.
’s Avonds ligt ze meestal in de ‘buitenkamer’, een overdekt stuk van de tuin waar een hondenmand staat, en als de achterdeur dicht gaat, moet ik haar echt naar binnen roepen. Soms ligt ze dan in de kamer, maar meestal gaat ze naar boven en gaat daar liggen. Dat doet ze al heel lang. Eigenlijk vreemd omdat ze anders zo aan me ‘plakt’. Maar zodra ze me in de keuken hoort, komt ze naar beneden gestormd; stel dat er iets eetbaars op de grond valt…
Mei 2015
Op de Podencomeeting heeft Lilly het weer perfect gedaan; bij zo veel honden is ze wel onder de indruk en ‘valt niet aan’. Wat ik heel knap vind: zij is met me mee het hele terrein over gelopen en over het strand, en tussen die honderden honden en mensen is ze me niet kwijt geraakt!
Sinds Luca wat socialer is naar andere honden toe, zie je soms ook bij Lilly een lichte verbetering. Héél licht, maar toch…
Het blijft geweldig te zien hoe goed ze op mij en mijn aanwijzingen reageert (behalve als er vreemde honden in het spel zijn dus…). Bij trimmers of fietsers komt ze of uit zichzelf naar me toe, of ik hoef alleen maar even te wijzen en ze staat naast me.
Eind maart 2015
Lilly’s afgeleide agressie wordt steeds erger. Zij hapte al een poos andere honden die we tegenkomen, in de achterpoten. Als ze aan de riem wordt gedaan om te voorkomen dat ze zich zo slecht gedraagt, is ze nu begonnen naar mijn eigen andere honden of richting onze enkels te happen.
Maart 2015
Haar snoetje wordt steeds grijzer; haar gedrag verandert niet. Ze rent nog steeds als de beste.
Helaas moet zij weer ‘onder het mes’ voor haar gebit, dat wordt een jaarlijks terugkerend iets.
Er wordt een kies getrokken en tandsteen verwijderd. Het gaat allemaal heel goed. Zij krijgt nog 4 dagen pijnstillers, maar je merkt verder niets aan haar.
Haar snoetje wordt steeds grijzer; haar gedrag verandert niet. Ze rent nog steeds als de beste.
Helaas moet zij weer ‘onder het mes’ voor haar gebit, dat wordt een jaarlijks terugkerend iets.
Er wordt een kies getrokken en tandsteen verwijderd. Het gaat allemaal heel goed. Zij krijgt nog 4 dagen pijnstillers, maar je merkt verder niets aan haar.
Oktober 2014
Het wat moeilijker in de auto springen blijft; maar de instap is ook erg hoog. Op de wandelingen rent Lilly nog steeds met Luca, maar het gebeurt ook wel eens dat ze rustig meeloopt of zelfs wat achterblijft. Dat is nieuw bij haar.
Af en toe reageert Lilly iets minder ‘hysterisch’ op honden die we tegenkomen. Wijsheid van de ouderdom? Als dat zou kunnen… Of het is toeval. De toekomst zal het leren.
Het wat moeilijker in de auto springen blijft; maar de instap is ook erg hoog. Op de wandelingen rent Lilly nog steeds met Luca, maar het gebeurt ook wel eens dat ze rustig meeloopt of zelfs wat achterblijft. Dat is nieuw bij haar.
Af en toe reageert Lilly iets minder ‘hysterisch’ op honden die we tegenkomen. Wijsheid van de ouderdom? Als dat zou kunnen… Of het is toeval. De toekomst zal het leren.
Mei 2014
Ook Lilly’s gebit is in april gesaneerd, en net als bij Daisy zijn er ook bij haar 5 tanden en kiezen getrokken. Toen ik haar bij de dierenarts weer ophaalde, sliep ze nog. Maar zodra ze mijn stem hoorde, kroop ze, nog niet helemaal wakker, in de verwarmde bench waarin ze lag, toch mijn kant uit.
|
Haar aanhankelijkheid heeft iets aandoenlijks. En hoewel het er vaak op lijkt, geloof ik toch niet dat die uitsluitend met haar eet-fixatie te maken heeft. Wel is het zo dat iedereen met een lekker hapje haar naar zich toe kan lokken, maar daarna komt ze wel als een speer bij me terug.
Ze springt net iets minder makkelijk in de auto, merk ik. Maar voor de rest sjeest, rent en springt ze nog steeds als een pup en is en blijft onvermoeibaar. |
|
Januari 2014
Lilly blijft een opgewonden standje; enige teken van ‘ouderdom’ is haar grijs wordende snoet. En hoewel ze nog steeds geen wandeling overslaat, merk ik wel dat ze, als ze stil zit zoals in de auto, wat meer last van de kou begint te krijgen. Maar als ik mijn schoenen aantrek, is ze niet te houden, gromt en springt als een kangoeroe door de kamer en de tuin. Ze laat het niet na om Luca op de wandeling steeds voor een pak-me-dan-als-je-kan-spelletje uit te dagen, waarbij ze op de heide flink moet springen als Luca het pad verlaat, maar dat vindt ze prachtig. Net een klein konijntje is ze dan. Terwijl ik dit zit te typen, ligt ze naast mijn bureaustoel – Daisy aan de andere kant, mijn trouwe schaduwen. Verhuis is naar mijn gemakkelijke stoel, dan gaan beiden mee en nestelen zich op het kussen dat ernaast ligt, lekker tegen de verwarming aan. In oktober ben ik haar voor het eerst in al die jaren een heel uur kwijt geweest. Zij was door |
de (nieuwe) deur in de schutting naar het ‘gemeente-oerwoud’ (een stuk grond met wilde begroeiing dat nauwelijks wordt onderhouden) gegaan, dat achter mijn tuin ligt. Omdat Lilly nog nooit is weggelopen, verwachtte ik geen problemen toen de deur even open stond. Ze moet verdwaald zijn, al snuffelend, want zoiets is nooit eerder gebeurd. Toen ze na een uur weer bij de tuinpoort aan de andere kant was, sprong ze zowat in mijn gezicht van blijdschap.
|
September 2013
Lilly heeft genoten van de vakantie in Noord-Duitsland. Lekkere wandelingen, deels in vrij ruig gebied, over boomstammen klauteren, af en toe het water in. Maar ach, ze geniet eigenlijk van alle uitjes. Wat dat betreft is het een makkelijk hondje. Eten zoeken in het gras dat we in de tuin van het vakantiehuis hadden, is ook weer nieuw en leuk. Thuis heb ik bijna alles bestraat. Juni 2013
Als het een beetje aardig weer is, wil Lilly tot ’s avonds laat in de tuin zijn. Zij zit dan op het terras en kijkt naar binnen om mij in de gaten te houden… terwijl de achterdeur wagenwijd open staat. Dus ze wil me wel kunnen zien, maar zelf zo lang mogelijk buiten blijven. |
|
Maart 2013
Geen spannend nieuws over Lilly. Het gaat onveranderd goed wat haar gezondheid, conditie en aanhan-kelijkheid betreft en slecht wat haar gedrag ‘buiten’ betreft, lees: met andere honden. ’s Middags heeft zij er nu een eten-zoeker bij, namelijk Toby. |
Heel snel heeft zij de gang van zaken geleerd: eerst mag zij in de tuin en als zij klaar is, is Toby aan de beurt. Samen laten zoeken kan niet gezien Lilly’s vreettempo. Om haar weer binnen te krijgen – wat niet meevalt zodra zij door heeft dat er buiten opnieuw brokjes worden gegooid – gooi ik in de keuken nog 1 of 2 brokjes. Dat werkt.
|
Juli 2012
Lilly is nu 7-8 jaar oud. Weinig veranderingen sinds een jaar geleden. Helaas ook niet wat Lilly’s gedrag naar andere honden betreft, behalve in een werkelijk grote hondengroep zoals op de Podencomeeting of een hondenstrand. Daar is ze kennelijk wel onder de indruk van de ‘overmacht’ en gedraagt zich meestal heel netjes. |
Op een gegeven moment begon Luca Lilly’s gedrag over te nemen, en als er een Mastin blaffend op andere honden af gaat, daar word je niet vrolijk van. Dus tegenwoordig lijn ik Lilly meestal aan als ik een vreemde hond zie aankomen. Dat is geen training, pure symptoombestrijding, maar het heeft in ieder geval tot gevolg dat Luca weer beter op vreemde honden reageert. Lilly gedraagt zich aan de riem als een furie, maar dat doet ze ook als ze los is. Soms laat ik haar wel los – of ik zie een vreemde hond domweg te laat – en dan gaat het een enkele keer prima, andere keren niet. Geen regelmaat in te ontdekken. Lilly’s gedrag naar mensen toe is wel de afgelopen jaren een heel stuk beter geworden. Datzelfde geldt voor fietsers, joggers enz. Door haar intelligentie heeft ze heel snel geleerd, dat al die ontmoetingen snoep opleveren. Dus als ze nu een ruiter, wandelaar of fietser – zonder hond – ziet, komt ze naar mij toe in plaats van er blaffend op af te lopen. Dat levert meer op, want dan is ze braaaaf en krijgt lekkers!
’s Middags strooi ik Lilly’s eten uit in de tuin, omdat ze dan droge brokken krijgt; dat vindt ze prachtig en ze is er een tijdje zoet mee. Op de wandelingen houd ik haar regelmatig bezig met het zoeken van kleine snoepjes in het gras. Het heeft een tijd geduurd om haar te laten wachten totdat ik alle snoepjes had ‘verstopt’, vreetgraag als ze is. Maar nu lukt dat prima… als het niet té lang duurt.
’s Middags strooi ik Lilly’s eten uit in de tuin, omdat ze dan droge brokken krijgt; dat vindt ze prachtig en ze is er een tijdje zoet mee. Op de wandelingen houd ik haar regelmatig bezig met het zoeken van kleine snoepjes in het gras. Het heeft een tijd geduurd om haar te laten wachten totdat ik alle snoepjes had ‘verstopt’, vreetgraag als ze is. Maar nu lukt dat prima… als het niet té lang duurt.
|
Juni 2011
Lilly is nu 6-7 jaar oud. Haar gedrag naar vreemde honden toe blijft een probleem en de reden dat ik blij ben als ik niemand tegen kom op de wandelingen. Ik zou daar alleen aan kunnen werken als ik haar uitsluitend aan de riem zou uitlaten; er kan immers zo maar ‘uit het niets’ een andere hond opduiken, dus als je wilt trainen moet je daar altijd op voorbereid zijn. Dit is voor mij niet te doen en ook sneu voor Lilly want ze geniet zo van het rennen samen met Luca, loopt niet weg en luistert goed, tenzij er vreemde honden in het spel zijn… |
Als ik alleen met haar op pad ga, train ik onderweg – aan de riem – haar gedrag naar vreemde honden toe. Dat gaat wisselend, in ieder geval beter dan als we met zijn allen onderweg zijn; ik kan haar dan natuurlijk ook makkelijker begeleiden omdat ik dan alle aandacht voor haar heb. Toch kan ze ook als we alleen zijn behoorlijk uitvallen.
Als we in de auto onderweg zijn, blaft ze naar elke hond die ze ziet en soms ook naar fietsers. Als het wandel- of etenstijd is, stijgt de adrenalinespiegel ook zodanig dat ze met rennen, blaffen en grommen een uitlaatklep zoekt. Ook dat heb ik geprobeerd weg te trainen door telkens als ze zo druk deed, gewoon weer naar binnen te gaan en pas te gaan wandelen als ze rustig is. Een probaat middel… ware het niet dat er nog 4 andere honden zijn die niets snappen van dat constante in en uit en dat Luca er erg onzeker van wordt. Dus helaas geen optie.
Qua aanhankelijkheid aan mij is er niets veranderd, ze lijkt me constant in de gaten te houden. Ook haar fixatie op eten is ongewijzigd.
Lilly is en blijft een opgewonden standje dat eigenlijk beter een jaar of 15 geleden in mijn hondengroep zou hebben gepast toen ik nog een aantal keren per week naar allerlei cursussen ging. Maar die tijd is voorbij; dus we moeten ons gewon beiden aanpassen aan de situatie zoals die nu is.
Als we in de auto onderweg zijn, blaft ze naar elke hond die ze ziet en soms ook naar fietsers. Als het wandel- of etenstijd is, stijgt de adrenalinespiegel ook zodanig dat ze met rennen, blaffen en grommen een uitlaatklep zoekt. Ook dat heb ik geprobeerd weg te trainen door telkens als ze zo druk deed, gewoon weer naar binnen te gaan en pas te gaan wandelen als ze rustig is. Een probaat middel… ware het niet dat er nog 4 andere honden zijn die niets snappen van dat constante in en uit en dat Luca er erg onzeker van wordt. Dus helaas geen optie.
Qua aanhankelijkheid aan mij is er niets veranderd, ze lijkt me constant in de gaten te houden. Ook haar fixatie op eten is ongewijzigd.
Lilly is en blijft een opgewonden standje dat eigenlijk beter een jaar of 15 geleden in mijn hondengroep zou hebben gepast toen ik nog een aantal keren per week naar allerlei cursussen ging. Maar die tijd is voorbij; dus we moeten ons gewon beiden aanpassen aan de situatie zoals die nu is.
|
Januari 2010
Nu is Lilly al bijna 2 jaar bij me. In veel opzichten is zij een makkelijke hond. Zij is weliswaar vrij druk, maar dat is beheersbaar. Op de wandelingen rent en vliegt ze nu met Luca, de Mastin die ik in oktober 2009 heb opgenomen. Vooral nu er sneeuw ligt, is dat een feest om naar te kijken. |
Het enige probleem met haar is haar asociale gedrag naar vreemde honden toe, die we op onze wandelingen tegenkomen. De twee kleintjes – Lilly en Daisy – zijn dan ware furies die de andere honden met veel geblaf tegemoet rennen. Met kleine honden gaat het vaak beter; ik heb het idee dat het voornamelijk angst is, en dan kun je maar beter van tevoren een grote bek geven, lijkt Lilly te denken. Zij kan nog steeds prima los lopen, loopt niet weg en houdt me altijd in de gaten.
Haar aanhankelijkheid aan mij is ongelooflijk; zij is altijd vlak bij me, mijn schaduw. En als ze op haar plek ligt en lijkt te slapen, dan houdt ze me toch in de gaten, want zodra ik de kamer uit ga, staat ze achter me.
Haar aanhankelijkheid aan mij is ongelooflijk; zij is altijd vlak bij me, mijn schaduw. En als ze op haar plek ligt en lijkt te slapen, dan houdt ze me toch in de gaten, want zodra ik de kamer uit ga, staat ze achter me.
Hoe Lilly in 2008 bij me kwam:
Ik vond Lilly op de website van ACE Charity. Een kleine hond die al in een pleeggezin in Nederland zat, zodat er veel over haar karakter en gedrag bekend was. Aanvankelijk is zij erg bang geweest voor alles en iedereen, maar ze wende heel snel in het pleeggezin. Enkele kreten uit de beschrijving: loopt netjes aan de riem, hecht zich snel, is makkelijk, kan alleen blijven, is sociaal met andere honden en ze kan los lopen en komt als je haar roept.
Dat klonk allemaal erg positief. En hoewel ik weet dat een hond zich in ieder gezin weer anders gedraagt en Lilly niet aan katten was gewend, wilde ik wel kennis maken met deze dame.
Op 23 februari 2008 was DE Dag. Gezien de afstand zouden we haar meteen meenemen als het zou klikken. Dat deed het in eerste instantie echter niet. Lilly gromde en blafte naar me. Ik wist dat ze eerst wat afhoudend was naar mensen toe, maar wat moest ik hier nou mee? De kennismaking met mijn honden verliep echter probleemloos, en tijdens een gezamenlijke wandeling bleek dat Lilly zich maar wát graag met snoepjes door mij liet omkopen. Het grommen veranderde in aandacht voor mij = de voederautomaat. Dus Lilly ging mee naar huis.
Na een dag begon ze veel belangstelling voor de kat te krijgen, daar moest ik aan werken. Maar al na een paar weken ging het stukken beter. Zij liep heel slecht aan de riem: trekken, voor, naast en achter me lopen zodat ik steeds over haar struikelde. Dus ook daar werd aan gewerkt.
Met Daisy zijn er soms wat strubbelingen. Want de twee dames zijn even groot en hebben de rangorde nog niet geregeld. Vooral als er gerend wordt, moet ik oppassen. Met mijn andere honden gaat het prima, al vanaf de eerste dag.
Lilly is 3-4 jaar oud en gezien haar leeftijd behoorlijk energiek. Dat is even wennen voor mij met mijn ‘bejaardentehuis’. Zij springt als een stuiterbal wel een meter boven de grond, en alles wat eetbaar is moet je absoluut hoog opbergen, want ze is volledig op eten gefixeerd… wat wel weer heel makkelijk is bij de training!
Oorspronkelijk komt zij uit een dodingstation in Zuid Spanje. Van daaruit is zij overgebracht naar het asiel El Refugio van ACE Charity waar ze circa 2 maanden heeft verbleven.
Zij mist haar staart, en haar neus en bekkie staan een beetje scheef. Ze zal dus al het nodige hebben meegemaakt in haar leventje. Misschien is zij daardoor ook wat huiverig voor mensen. Want zij gromt en blaft naar iedere vreemde, ook visite.
In het pleeggezin was zij kennelijk sociaal naar vreemde honden toe. Bij mij is zij dat duidelijk niet. Aan de riem trekt en gromt ze als we een andere hond tegenkomen, en als ze los is rent ze er blaffend op af. Gezien haar gewicht van 6,5 kilo en haar grootte heeft dat gelukkig niet zo’n impact. Maar vervelend is het wel.
Ik vond Lilly op de website van ACE Charity. Een kleine hond die al in een pleeggezin in Nederland zat, zodat er veel over haar karakter en gedrag bekend was. Aanvankelijk is zij erg bang geweest voor alles en iedereen, maar ze wende heel snel in het pleeggezin. Enkele kreten uit de beschrijving: loopt netjes aan de riem, hecht zich snel, is makkelijk, kan alleen blijven, is sociaal met andere honden en ze kan los lopen en komt als je haar roept.
Dat klonk allemaal erg positief. En hoewel ik weet dat een hond zich in ieder gezin weer anders gedraagt en Lilly niet aan katten was gewend, wilde ik wel kennis maken met deze dame.
Op 23 februari 2008 was DE Dag. Gezien de afstand zouden we haar meteen meenemen als het zou klikken. Dat deed het in eerste instantie echter niet. Lilly gromde en blafte naar me. Ik wist dat ze eerst wat afhoudend was naar mensen toe, maar wat moest ik hier nou mee? De kennismaking met mijn honden verliep echter probleemloos, en tijdens een gezamenlijke wandeling bleek dat Lilly zich maar wát graag met snoepjes door mij liet omkopen. Het grommen veranderde in aandacht voor mij = de voederautomaat. Dus Lilly ging mee naar huis.
Na een dag begon ze veel belangstelling voor de kat te krijgen, daar moest ik aan werken. Maar al na een paar weken ging het stukken beter. Zij liep heel slecht aan de riem: trekken, voor, naast en achter me lopen zodat ik steeds over haar struikelde. Dus ook daar werd aan gewerkt.
Met Daisy zijn er soms wat strubbelingen. Want de twee dames zijn even groot en hebben de rangorde nog niet geregeld. Vooral als er gerend wordt, moet ik oppassen. Met mijn andere honden gaat het prima, al vanaf de eerste dag.
Lilly is 3-4 jaar oud en gezien haar leeftijd behoorlijk energiek. Dat is even wennen voor mij met mijn ‘bejaardentehuis’. Zij springt als een stuiterbal wel een meter boven de grond, en alles wat eetbaar is moet je absoluut hoog opbergen, want ze is volledig op eten gefixeerd… wat wel weer heel makkelijk is bij de training!
Oorspronkelijk komt zij uit een dodingstation in Zuid Spanje. Van daaruit is zij overgebracht naar het asiel El Refugio van ACE Charity waar ze circa 2 maanden heeft verbleven.
Zij mist haar staart, en haar neus en bekkie staan een beetje scheef. Ze zal dus al het nodige hebben meegemaakt in haar leventje. Misschien is zij daardoor ook wat huiverig voor mensen. Want zij gromt en blaft naar iedere vreemde, ook visite.
In het pleeggezin was zij kennelijk sociaal naar vreemde honden toe. Bij mij is zij dat duidelijk niet. Aan de riem trekt en gromt ze als we een andere hond tegenkomen, en als ze los is rent ze er blaffend op af. Gezien haar gewicht van 6,5 kilo en haar grootte heeft dat gelukkig niet zo’n impact. Maar vervelend is het wel.
|
Lilly heeft zich supersnel aangepast aan mij en mijn huishouden. Al na een maand was het of ze hier altijd had gewoond. Zij pakte ons ritme van uitlaten en voeren probleemloos op; en ja, ze hechtte zich inderdaad bijzonder snel aan me. Ze houdt me altijd in de gaten en volgt me als ik uit het zicht ben. Ze wil haar voederautomaat niet kwijt.
En buiten? Ze rent rondjes in een moordend tempo, maar komt inderdaad wanneer ik haar roep, met dezelfde vaart naar me terug. Ik ben benieuwd of dat zo blijft want natuurlijk kan gedrag ook na een hele tijd nog veranderen. Maar voorlopig is het mooi meegenomen dat zij los kan lopen omdat ik met Dunya al één treklier met een flexiriem aan mijn arm heb hangen. Lilly is een grappig aanhankelijk hondje, wel een pittige tante en volgens mij een kruising met een Podengo portuguès pequeno. Niet alleen haar uiterlijk, maar ook veel karaktertrekken en haar intelligentie duiden daarop. Het is verbazend hoe sterk wij al na zo korte tijd aan elkaar gehecht zijn geraakt. Lilly hoort er voor mij helemaal bij en ik hoop dat zij nog een lang en zorgeloos leven bij mij mag hebben. Judy Kleinbongardt April 2008 |
