Dunya (16,5 jaar)
9 maart 1998 - 14 augustus 2014
Dunya's sprekende gezicht door de jaren heen
|
1998
|
2005
|
2010
|
2012
|
In memoriam: Dunya
Dunya
Herinneringen – de jonge Podenco die mijn beddengoed aan flarden scheurt, de tuin omploegt, de planten shreddert en alles in huis sloopt wat los en vast zit… maar wel ’s nachts helemaal moe en gelukkig in mijn armen in slaap valt. Urenlang wachten in de vrieskou, eerst boos, dan bang, totdat Dunya eindelijk was uitgeraasd; een kletsnatte, vieze maar oh zo gelukkige Dunya die na haar avonturen weer blij naast me staat.
Jarenlang heb ik gezocht naar een compromis tussen vrijheid en veiligheid en haar ondanks alle bezwaren toch steeds weer de mogelijkheid gegeven om los te lopen. En wat genoot ze ervan! De laatste jaren, toen ze meestal in het zicht bleef, gaf zij mij de kans mee te genieten en mijn nog steeds razend snelle, gracieuze hond te bewonderen.
Dunya was geen knuffelaar, zoals veel andere Podenco’s. Met de jaren werd ze steeds zelfstandiger en onafhankelijker. Ik was bruikbaar als blikopener, voor het openen van de deur en het toedekken in de winter. Alleen als ze ziek was of als ik weg was geweest en weer thuis kwam, toonde ze haar genegenheid en kreeg ik het idee dat ze op haar manier toch wel van me hield.
En de laatste tijd werd ze ineens weer aanhankelijker. Kwam regelmatig knuffels halen, likte mijn handen. Lette op me tijdens de wandeling.
Dunya was een hond van wie je niet houdt omdat…, maar ondanks… een hond over wie je boeken kunt schrijven – wat ik dan ook heb gedaan. Gedurende de eerste 10 ondeugende jaren van haar leven heeft ze me geïnspireerd tot het schrijven van menig kort verhaal, wat in vier verhalenbundels heeft geresulteerd.
Maar Dunya’s invloed reikt verder. Zij was de aanleiding tot veel contacten in rescueland, waar ik een aantal waardevolle vriendschappen aan over heb gehouden. Het Podencokrantje, mijn website, het helpen van veel mensen met vragen over en problemen met hun Podenco, de jaarlijkse Podencomeeting, mijn Podencoboek.
Zonder Dunya was dat er allemaal niet geweest.
En zo heeft dit kleine hondje met de veel te grote oren en de veel te lange poten dat ik op 24 juli 1998 op Schiphol in mijn armen sloot, niet alleen een gigantische invloed op mijn eigen leven gehad, maar ook de levens van vele andere mensen en honden beïnvloed en verrijkt.
En nu is mijn voormalige wervelwind 16 jaar en 5 maanden, en ze is op. Verleden jaar heeft ze twee keer een geriatrisch vestibulair syndroom gehad, waarvan ze wonderbaarlijk goed is hersteld. Ook dat ze inmiddels doof was, incontinent en een beetje dement, dat haar rug en ledematen wat stijf werden, heeft ons er niet onder kunnen krijgen.
Maar tegen de inoperabele tumor in haar neus, die 4 maanden geleden werd ontdekt, kon ook mijn sterke Podenca niet aan. En voor het eerst kon ik haar niet meer helpen. Moest machteloos toezien hoe ze steeds meer moeite kreeg met ademhalen, en het rochelen en hijgen erger werd.
Dunya, mijn kleine grote meid. Wat een liefde. Tot het laatst beleefde ze plezier aan haar wandelingen, maar de overige tijd maakte ze een diep ongelukkige indruk, kon geen rust meer vinden, keek me aan, vragend, moedeloos, wanhopig.
Haar ogen die altijd zo ‘menselijk’ waren, zo sprekend, waarin alle wijsheid van de wereld leek te liggen. Maar in plaats van ondeugd, levensvreugde en energie straalden haar ogen nu een intense moeheid uit.
Het is genoeg geweest. Het is goed. Hoe zwaar is het om haar los te laten, en deze keer voor altijd! Maar dat is het laatste dat ik voor haar kan doen. Ook dat is liefde.
In mijn armen is ze rustig ingeslapen, overgegaan naar… wie weet… een andere wereld, het land achter de regenboog waar ze weer jong is en naar hartenlust kan rennen…
In deze wereld blijft ze voortleven in mijn hart en in de harten van veel andere mensen die van Dunya hebben gehouden, in ontelbare foto’s, de verhalen, de boeken, in onze herinnering.
Bedankt, Duneke, dat je er was!
Je mens
Judy Kleinbongardt, 4 augustus 2014
10 juli 2014
Dunya’s toestand is zorgelijk. Het lijkt of de neus steeds meer ‘dicht gaat zitten’, want het rochelen en hijgen wordt weer erger. I.v.m. de diarree hadden we de dosis prednoral verlaagd, maar dat is dus duidelijk onvoldoende. We hebben hem nu weer verhoogd. En nu maar afwachten en hopen dat het helpt.
Dunya kan soms uren in de kamer staan of rondlopen en maar hijgen, vooral ’s avonds. Het gaat me ontzettend aan het hart als ik haar zo zie en haar niet kan helpen.
Een echt gelukkige indruk maakt ze eigenlijk alleen nog maar op de wandelingen, vooral op de plek waar ze los mag, waar we iedere dag heen gaan.
Daar kan ze dan soms nog eens een stukje rennen of wat bokkensprongetjes maken. Oortjes plat en een lach op haar gezicht. Dan is ze weer heel even ‘Dunya de Podenco’. Maar die momenten zijn schaars.
Dunya kan soms uren in de kamer staan of rondlopen en maar hijgen, vooral ’s avonds. Het gaat me ontzettend aan het hart als ik haar zo zie en haar niet kan helpen.
Een echt gelukkige indruk maakt ze eigenlijk alleen nog maar op de wandelingen, vooral op de plek waar ze los mag, waar we iedere dag heen gaan.
Daar kan ze dan soms nog eens een stukje rennen of wat bokkensprongetjes maken. Oortjes plat en een lach op haar gezicht. Dan is ze weer heel even ‘Dunya de Podenco’. Maar die momenten zijn schaars.
23 juni 2014
Het blijft wel een beetje aan tobben. Het bloeden en de vloeiing uit de
neus zijn over, maar het rochelen bleef en werd zelfs erger. Dunya heeft
nog een antibioticakuur gekregen en prednoral. Met dat laatste ben ik
helemaal niet blij. Sindsdien heeft ze diarree. Dat ze er meer van eet,
is in Dunya's geval natuurlijk alleen maar gunstig.Hier klikken om te bewerken.
Maar het rochelen is in ieder geval bijna over, soms nog een beetje.
En dan moet je kiezen tussen twee kwaden. En in dit geval is de keus prednoral, want het gaat om de levenskwaliteit.
Het onrustige 's avonds blijft natuurlijk wel. Ach, het went.
En dan moet je kiezen tussen twee kwaden. En in dit geval is de keus prednoral, want het gaat om de levenskwaliteit.
Het onrustige 's avonds blijft natuurlijk wel. Ach, het went.
Mei 2014
Op 9 maart is Dunya 16 jaar geworden!
Ik heb – gekscherend ‘voor haar verjaardag’ - een lekker zachte mand gekocht waar ze nu in de auto in kan liggen in plaats van op het kussen. Inderdaad piept ze nu wat minder als ze langer in de auto moet blijven.
Als we wat verder gaan rijden, probeer ik altijd oppas voor Dunya thuis te regelen. Maar de Podencomeeting in Oss straks, sorry Dunya, maar daar komt ze niet onderuit. Die 2,5 uur reistijd, daar moet ze dan maar doorheen. Want zij HOORT toch echt bij de Podencomeeting!
Sinds een aantal maanden is Dunya vaak ’s avonds heel onrustig. Zij komt dan bij me staan of staat midden in de kamer en staart me aan. Soms wil ze nog wat eten, soms naar buiten en soms wat aaien of masseren. Maar dat klinkt makkelijker dan het is. Want ‘wat eten’ kan van alles zijn, wat ze ’s middags nog lekker vond, wordt ’s avonds afgekeurd. En ze eet dan twee hapjes en loopt weg. I.v.m. de kapers op de kust – mijn andere 4 honden – kan ik het eten niet laten staan. Dus weer weghalen, na 5 minuten wil ze dan toch nog een paar hapjes.
Met het naar buiten willen is het niet anders. Nu komt gelukkig de tijd dat ik de deur ’s avonds langer open kan laten staan, maar in de winter was het heel lastig omdat ik de hele avond ‘voor portier’ moest spelen.
En zo gaat dat soms uren achter elkaar door. Mijn geduld wordt daarbij, moet ik bekennen, best op een harde proef gesteld. Maar ze is oud en weet misschien zelf ook niet helemaal wat ze op een bepaald moment wil, denk ik dan…
Ik heb – gekscherend ‘voor haar verjaardag’ - een lekker zachte mand gekocht waar ze nu in de auto in kan liggen in plaats van op het kussen. Inderdaad piept ze nu wat minder als ze langer in de auto moet blijven.
Als we wat verder gaan rijden, probeer ik altijd oppas voor Dunya thuis te regelen. Maar de Podencomeeting in Oss straks, sorry Dunya, maar daar komt ze niet onderuit. Die 2,5 uur reistijd, daar moet ze dan maar doorheen. Want zij HOORT toch echt bij de Podencomeeting!
Sinds een aantal maanden is Dunya vaak ’s avonds heel onrustig. Zij komt dan bij me staan of staat midden in de kamer en staart me aan. Soms wil ze nog wat eten, soms naar buiten en soms wat aaien of masseren. Maar dat klinkt makkelijker dan het is. Want ‘wat eten’ kan van alles zijn, wat ze ’s middags nog lekker vond, wordt ’s avonds afgekeurd. En ze eet dan twee hapjes en loopt weg. I.v.m. de kapers op de kust – mijn andere 4 honden – kan ik het eten niet laten staan. Dus weer weghalen, na 5 minuten wil ze dan toch nog een paar hapjes.
Met het naar buiten willen is het niet anders. Nu komt gelukkig de tijd dat ik de deur ’s avonds langer open kan laten staan, maar in de winter was het heel lastig omdat ik de hele avond ‘voor portier’ moest spelen.
En zo gaat dat soms uren achter elkaar door. Mijn geduld wordt daarbij, moet ik bekennen, best op een harde proef gesteld. Maar ze is oud en weet misschien zelf ook niet helemaal wat ze op een bepaald moment wil, denk ik dan…
|
|
Dunya heeft problemen met haar neus. Ze bloedt af en toe een beetje uit een neusgat, of er komt helder vocht uit. Ze rochelt ook regelmatig, vooral na het rennen.
De dierenarts weet er ook niet goed raad mee. Mogelijk zou het van een ontstoken tand kunnen komen. Om dat uit te sluiten, hebben we een antibioticakuur geprobeerd, maar die is niet echt aangeslagen. Andere mogelijkheid is dat Dunya een tumor in haar neus heeft. In dat geval is er volgens de dierenarts niets aan te doen. Dus wat is dan wijsheid?
De dierenarts weet er ook niet goed raad mee. Mogelijk zou het van een ontstoken tand kunnen komen. Om dat uit te sluiten, hebben we een antibioticakuur geprobeerd, maar die is niet echt aangeslagen. Andere mogelijkheid is dat Dunya een tumor in haar neus heeft. In dat geval is er volgens de dierenarts niets aan te doen. Dus wat is dan wijsheid?
|
Zij heeft me afgeraden om Dunya onder narcose allerlei onderzoeken van foto’s/echo enz. te laten ondergaan. Enerzijds door de belasting voor haar, anderzijds omdat er – mocht het een tumor zijn – toch niets aan gedaan kan worden. Dat weet je dan, en wat dan?!
Erbij komt dat een foto niet 100 % uitsluitsel geeft. Een verdikking die je op de foto ziet kan, volgens de dierenarts, zowel een tumor als een ontsteking zijn. Nu houd ik dat dus goed in de gaten. Meer kun je niet doen. Half april was ze ineens heel erg slecht, niet wandelen, niet eten en heel veel neusvloeiing (helder, het leek wel water). Na 2 dagen was dat weer over, ze schudde zich als het ware uit en kwam kwispelend uit haar mand. Weer klaar voor de wereld… en de heide, waar ze dagelijks van het loslopen geniet. |
Januari 2014
Wonderbaarlijk, mijn oude taaie tante. Graatmager is ze en eet nog steeds heel slecht en mondjesmaat. Honden-brokken vreet ze al helemaal niet, blikvoer zelden, maar ach op die leeftijd mag het best een keer een beetje bami, leverworst, kip of aardappelpuree zijn. Af en toe eet ze ook wat pens.
Binnen wordt Dunya steeds meer een ‘Hangoorpodenco’. Echt lekker lijkt ze zich voornamelijk buiten te voelen, dan gaan de oren weer omhoog en snuffelt en rent ze over de heide. Oké, dat rennen wordt wat minder vaak en minder lang, maar ze doet het nog wel, en het ziet er nog steeds behoorlijk professioneel uit. Ze mag dan ook elke dag loslopen tegenwoordig.
Voor de rest snuffelt ze nog langer en vaker dan vroeger. Minutenlang kan ze bij een struik of grassprietje staan snuffelen. Of ze staat gewoon ergens te staren… ik noem dat ‘mediteren’.
Wonderbaarlijk, mijn oude taaie tante. Graatmager is ze en eet nog steeds heel slecht en mondjesmaat. Honden-brokken vreet ze al helemaal niet, blikvoer zelden, maar ach op die leeftijd mag het best een keer een beetje bami, leverworst, kip of aardappelpuree zijn. Af en toe eet ze ook wat pens.
Binnen wordt Dunya steeds meer een ‘Hangoorpodenco’. Echt lekker lijkt ze zich voornamelijk buiten te voelen, dan gaan de oren weer omhoog en snuffelt en rent ze over de heide. Oké, dat rennen wordt wat minder vaak en minder lang, maar ze doet het nog wel, en het ziet er nog steeds behoorlijk professioneel uit. Ze mag dan ook elke dag loslopen tegenwoordig.
Voor de rest snuffelt ze nog langer en vaker dan vroeger. Minutenlang kan ze bij een struik of grassprietje staan snuffelen. Of ze staat gewoon ergens te staren… ik noem dat ‘mediteren’.
|
Op haar oude dag wordt ze
wat aanhaliger. Af en toe komt ze knuffelen, wat ze vroeger praktisch nooit
deed, en als ik zelf het initiatief nam, kon ik een grauw krijgen. Maar tegenwoordig
geniet ze regelmatig van aaien en een beetje masseren.
Zij is heel erg kouwelijk. Hoewel ik voor haar speciaal de verwarming ’s nachts aan laat staan, moet ze vaak toch nog een fleecejasje aan omdat ze anders rilt. Ondanks verschillende medicijnen is ze ’s nachts en soms ook overdag incontinent, gelukkig alleen met plassen. Dunya is niet helemaal doof, maar hoort wel heel erg slecht. Ik ben blij dat ze ook handgebaren kent, dat is nu een voordeel voor haar en voor mij ook. |
28 november 2013
Het herstel zet zich voort. Bij het loslopen rent Dunya weer, weliswaar een beetje stijf, maar met veel enthousiasme. Ze trekt zelfs na een half uur nog een sprintje, dat heeft ze in maanden niet gedaan; meestal was ze na een kwartiertje rennen ‘klaar’.
Haar achterpoten trillen minder als ze een tijd gerend heeft, en ze is zelfs weer in staat op haar achterpoten te gaan staan om met haar voorpoten het aanrecht te bereiken… bleek toen er een zak pensstaafjes op lag. Wie had dat gedacht twee maanden geleden!
Het herstel zet zich voort. Bij het loslopen rent Dunya weer, weliswaar een beetje stijf, maar met veel enthousiasme. Ze trekt zelfs na een half uur nog een sprintje, dat heeft ze in maanden niet gedaan; meestal was ze na een kwartiertje rennen ‘klaar’.
Haar achterpoten trillen minder als ze een tijd gerend heeft, en ze is zelfs weer in staat op haar achterpoten te gaan staan om met haar voorpoten het aanrecht te bereiken… bleek toen er een zak pensstaafjes op lag. Wie had dat gedacht twee maanden geleden!
|
29 oktober 2013
Een klein wondertje! Het ziet ernaar uit dat Dunya het ook deze keer gehaald heeft. Zij eet nog wisselend en vaak slecht en is daardoor behoorlijk afgevallen. Maar ze loopt weer bijna gewoon, af en toe wankelt ze nog en loopt met de achterpoten wijdbeens. Bochten zijn nog wat moeilijk, harde wind en als er een hond vlak langs haar loopt. |
Maar ze kan zich uitschudden zonder om te vallen, gaat met iedere wandeling mee en kijkt weer helder en geïnteresseerd uit haar ogen.
Oktober 2013
Dunya heeft opnieuw een geriatrisch vestibulair syndroom (zie update juni 2013). Deze keer herstelt ze duidelijk slechter/langzamer dan de eerste keer.
Ik heb haar 5 dagen lang met de spuit moeten ‘dwangvoeren’. Nu eet ze zelf wat kipfilet.
Maar nu nog, na een week, gaat het op en neer. Zij wankelt heel erg bij het lopen. Soms komt ze zelf uit haar mand, wil zelfs een stukje ‘wandelen’. Dan weer valt ze iedere keer om als ze wil opstaan.
Dunya heeft opnieuw een geriatrisch vestibulair syndroom (zie update juni 2013). Deze keer herstelt ze duidelijk slechter/langzamer dan de eerste keer.
Ik heb haar 5 dagen lang met de spuit moeten ‘dwangvoeren’. Nu eet ze zelf wat kipfilet.
Maar nu nog, na een week, gaat het op en neer. Zij wankelt heel erg bij het lopen. Soms komt ze zelf uit haar mand, wil zelfs een stukje ‘wandelen’. Dan weer valt ze iedere keer om als ze wil opstaan.
|
23 September 2013
Dunya is een week flink ziek geweest, diarree en bijna niet willen eten. Helaas
is ze daardoor ook weer wat gewicht kwijtgeraakt. 18 kilo heeft ze nu nog maar
en is dus broodmager.
Ik hoop dat ze nu ze beter is, weer wat aankomt. Maar het blijft lastig. De ene dag vreet ze als een bootwerker, de andere dag raakt ze haar voer bijna niet aan. Zij heeft een hot spot op haar staart, trok bossen haren tegelijk uit met haar tanden. Nadat de zalf op plantenbasis, die ik had gebruikt, onvoldoende resultaat gaf, heb ik nu weer Dermapet; en daarmee ziet de plek al na een paar dagen stukken rustiger uit gelukkig. En Dunya knaagt er ook niet meer aan. Voor de rest is ze, vooral buiten, gewoon vrolijk en geïnteresseerd. |
|
14 Augustus 2013
Het gaat weer goed met Dunya, haar leeftijd in aanmerking genomen. Mijn ouwe taaie lijkt weer helemaal overeind gekrabbeld na haar aandoening eind mei. Bij het loslopen is ze enthousiast en rent nog steeds hele stukken. Vanmorgen sprong er een konijn vlak voor haar voeten op, en tja dan moet je er als Podenco wel achteraan, ook al ben je 15. Maar het waren slechts een paar sprongen, konijn had niets te vrezen. Liever terug naar de vrouw om wat lekkers te halen. De dingen die met haar leeftijd en niet met de aandoening te maken hebben, spelen natuurlijk nog steeds. Veel, lang en diep slapen en dan ook niet wakker worden als er een pensstaaf onder je neus wordt gehouden. Toch nog steeds, ondanks hormoon-pillen en Propalin, wat last van de incontinentie in die zin dat ze zich vaak likt. De slaapplekken blijven wel meestal droog. |
Op de wandelingen aan de riem minder ‘kilometers maken’, maar vooral snuffelen, snuffelen, snuffelen. Ik sta tegenwoordig meer dan dat ik loop op de wandelingen.
Wat minder goed horen – nee, niet luisteren, maar werkelijk horen. Vooruitlopend op de toekomst als haar gehoor misschien nog wat meer achteruit gaat, werk ik nu al veel met gebaren. Dat is voor Dunya geen probleem, want ik heb haar vroeger al verbale en non-verbale ‘commando’s’ geleerd.
’s Avonds is ze vaak heel onrustig. Het is dan niet duidelijk wat ze wil, ze staat naast me en kijkt me continu aan. Of ze staat midden in de kamer een beetje wezenloos voor zich uit te staren. Dat laatste doet ze ook regelmatig op de wandelingen.
Maar als ik weer eens – helaas met enig regelmaat – berichten ontvang van Podenco’s die overleden zijn en allemaal stukken jonger dan Dunya, dan ben ik gelukkig en dankbaar dat ik haar nog bij me mag hebben. En haar ouderdomskwaaltjes zijn tot nog toe gelukkig niet ernstig.
Wat minder goed horen – nee, niet luisteren, maar werkelijk horen. Vooruitlopend op de toekomst als haar gehoor misschien nog wat meer achteruit gaat, werk ik nu al veel met gebaren. Dat is voor Dunya geen probleem, want ik heb haar vroeger al verbale en non-verbale ‘commando’s’ geleerd.
’s Avonds is ze vaak heel onrustig. Het is dan niet duidelijk wat ze wil, ze staat naast me en kijkt me continu aan. Of ze staat midden in de kamer een beetje wezenloos voor zich uit te staren. Dat laatste doet ze ook regelmatig op de wandelingen.
Maar als ik weer eens – helaas met enig regelmaat – berichten ontvang van Podenco’s die overleden zijn en allemaal stukken jonger dan Dunya, dan ben ik gelukkig en dankbaar dat ik haar nog bij me mag hebben. En haar ouderdomskwaaltjes zijn tot nog toe gelukkig niet ernstig.
|
20 juni 2013
Ik maak me nog steeds zorgen. Dunya is wel opgeknapt, ze gaat weer iedere wandeling mee, springt weer in en uit de auto en op de bank. Maar de klap is toch hard aangekomen, ze lijkt ineens jaren ouder. |
Vandaag heb ik haar voor het eerst weer los laten lopen. Ik moest wel slikken toen ik haar zag rennen. Niet langer dan 10, 20 meter achter elkaar en geen gracieuze gestrekte galop, maar nogal houterige bewegingen, meer sprongetjes. Na 10 minuten al hijgen.
Maar er zijn veel honden, ook Podenco’s, van 15 jaar die helemaal niet meer kunnen rennen.
Bovendien had zij er zo te zien geen last van, ze heeft genoten en leek voor het eerst weer gelukkig, al was de smile op haar witte koppie wat minder breed dan anders.
Dit is toch haar ding, over de heuveltjes tussen de heide door; en gezien haar slechte coördinatie sinds de aandoening, viel me haar behendigheid daarbij best mee. En dat ze niet in de gaten had dat er op verschillende plaatsen, zo’n 50 meter bij haar vandaan, allerlei konijnen opsprongen en weg renden, vond ik helemaal niet erg. De konijnen vast ook niet…
Maar er zijn veel honden, ook Podenco’s, van 15 jaar die helemaal niet meer kunnen rennen.
Bovendien had zij er zo te zien geen last van, ze heeft genoten en leek voor het eerst weer gelukkig, al was de smile op haar witte koppie wat minder breed dan anders.
Dit is toch haar ding, over de heuveltjes tussen de heide door; en gezien haar slechte coördinatie sinds de aandoening, viel me haar behendigheid daarbij best mee. En dat ze niet in de gaten had dat er op verschillende plaatsen, zo’n 50 meter bij haar vandaan, allerlei konijnen opsprongen en weg renden, vond ik helemaal niet erg. De konijnen vast ook niet…
|
Juni 2013
Op 26 mei kon Dunya ineens niet meer gewoon lopen; zij strompelde en zigzagde als een dronkenman. Niet eten, niet drinken. Helemaal van de kaart en intens zielig. Zij bleek een geriatrisch vestibulair syndroom te hebben, een aandoening aan het evenwichtsorgaan dat kennelijk bij oude honden vaker voorkomt. Er is een soort kortsluiting in de hersenen, de hond is zijn gevoel voor evenwicht en coördinatie kwijt. ‘Als er niet binnen 1 week verbetering optreedt, is de prognose slecht’, aldus de dierenarts. |
Bij Dunya is een bijkomend probleem dat ze toch al mager was, en nadat ze 3 dagen helemaal niets had gegeten (water gaf ik haar af en toe met een spuit, ze dronk zelf ook haast niet), moest ik met ‘dwangvoeding’ beginnen, dus verdund eten met een spuit toedienen.
Van de dierenarts heb ik heel energierijk blikvoer dat ze gelukkig lekker vindt en daardoor vaak zelf eet, zodat ik maar af en toe het eten met de spuit hoef te geven.
Van de dierenarts heb ik heel energierijk blikvoer dat ze gelukkig lekker vindt en daardoor vaak zelf eet, zodat ik maar af en toe het eten met de spuit hoef te geven.
|
We zijn nu 4 dagen verder, en het gaat de goede kant op. Dunya is al weer mee gaan wandelen, loopt weer bijna normaal, houdt alleen haar kop nog scheef, en het eten moet nog beter worden. Maar ik heb goede hoop dat het weer helemaal goed komt met mijn dappere meisje.
|
Mei 2013
Half mei ben ik begonnen Dunya naast de oestrogeenpillen ook weer Propalin te geven. Want de incontinentie was wel bijna over, maar ze bleef zich veel likken.
Half mei ben ik begonnen Dunya naast de oestrogeenpillen ook weer Propalin te geven. Want de incontinentie was wel bijna over, maar ze bleef zich veel likken.
|
Maart 2013
Het gaat weer beter met Dunya. Ik heb nu oestrogeenpillen voor haar. Door haar castratie maakt ze zelf minder oestrogeen aan, en dit hormoon sterkt kennelijk de sluitspieren. Ze likt zich nog steeds vrij vaak, maar ik vind geen plassen meer. Vooralsnog lijkt dit de beste oplossing. |
Buiten is ze weer mijn goede oude Dunya die bij het loslopen rent als de beste en dat ook een uur volhoudt, zij het op het laatst met wat trillende achterpoten. De bespiering van de achterhand wordt duidelijk wat minder.
In huis valt op dat ze dieper slaapt. Soms mist ze ’s avonds als ik naar bed ga haar lekkers, ze slaapt er gewoon doorheen.
Op de bank en in de auto springen lukt nog wel, maar het kost haar meer moeite.
Op 1 maart waren we bij de dierenarts voor de jaarlijkse check-up; alles is in orde. Op 9 maart is Dunya 15 jaar geworden!
In huis valt op dat ze dieper slaapt. Soms mist ze ’s avonds als ik naar bed ga haar lekkers, ze slaapt er gewoon doorheen.
Op de bank en in de auto springen lukt nog wel, maar het kost haar meer moeite.
Op 1 maart waren we bij de dierenarts voor de jaarlijkse check-up; alles is in orde. Op 9 maart is Dunya 15 jaar geworden!
|
December 2012
De incontinentie krijg ik soms moeilijk, soms niet onder controle. Allerlei medicijnen en ‘hulpmiddelen’ aan het uitproberen. Afhankelijk van hoe dat gaat, is Dunya soms ‘her good old self’ en soms zielig en wat depri. Zij is behoorlijk afgevallen, eet slecht. Hondenbrokken krijg ik er al helemaal niet meer in. Ze eet nu alleen nog maar kip, vis, blikvoer en soms macaroni en ei. Als ze haar goede dagen heeft, heb ik er alle vertrouwen in dat ze de 17 haalt, maar soms is het ook een hoopje ellende waar ik me behoorlijk zorgen over maak. |
|
Juli 2012
14,5 jaar is mijn Podo nu, en het gaat nog steeds goed met haar. In grote lijnen hetzelfde als 1 jaar geleden. Alleen is zij sinds een tijdje incontinent. Op Propalin deed ze het goed, maar ik ben nu homeopathische middelen aan het uitproberen. Dat werkt nog niet helemaal naar tevredenheid.. |
Als het regent, slaat zij de wandeling graag over. Soms blijft ze op wandeltijd gewoon in haar mand liggen, al dan niet slapend. Wanneer ik haar dan aanspreek en vraag of ze meegaat, kan ze me zo ongelooflijk wijs en menselijk aankijken, net of ze iets terug wil zeggen. Meestal gaat ze dan ook wel mee, maar ze loopt minder vaak dan vroeger meteen naar buiten als ik mijn schoenen pak, zoals de andere honden.
Als ze los mag, blijft ze soms met ons op het pad lopen in plaats van het bos in te schieten, heel prettig. Een tijd geleden is ze een keer heel even achter een ree aan gegaan, maar kwam meteen weer terug. Ook gebeurt het regelmatig dat ik een konijn zie dat haar ontgaat. Als de autodeur opengaat, hoef je niet meer zo op te letten dat zij er meteen zonder riem uit schiet. Dat soort dingen zouden vroeger niet zijn gebeurd. Dus haar ‘ouderdom’ heeft voor mij veel prettige kanten: zij is nog steeds mijn heerlijke Dunya, maar wat makkelijker met alles geworden.
Als ze los mag, blijft ze soms met ons op het pad lopen in plaats van het bos in te schieten, heel prettig. Een tijd geleden is ze een keer heel even achter een ree aan gegaan, maar kwam meteen weer terug. Ook gebeurt het regelmatig dat ik een konijn zie dat haar ontgaat. Als de autodeur opengaat, hoef je niet meer zo op te letten dat zij er meteen zonder riem uit schiet. Dat soort dingen zouden vroeger niet zijn gebeurd. Dus haar ‘ouderdom’ heeft voor mij veel prettige kanten: zij is nog steeds mijn heerlijke Dunya, maar wat makkelijker met alles geworden.
|
Juni 2011
Dunya is inmiddels ruim 13 jaar en zoals het een Podenco betaamt, nog steeds alert en actief. Wel meer slapen natuurlijk en over het algemeen wat rustiger. Prettig daaraan is dat ze bij het loslopen meer in de buurt blijft en meestal samen met mij bij de auto terug is. Ze heeft wat goedaardige vetbultjes wat normaal lijkt te zijn op die leeftijd; verder is ze goed gezond. Haar kop is nu bijna helemaal wit. |
Nog steeds wil ze af en toe iets jatten, lekkers van het aanrecht of spulletjes van tafel. Het blijft een Podenco natuurlijk; maar het lijkt erop dat ze langzaam volwassen begint te worden…
|
Januari 2010
Dunya is nu bijna 12 jaar. Haar fel rode kleur is steeds meer verbleekt en trekt op, om plaats te maken voor wit en grijs. Maar zij is nog steeds schitterend om te zien, en haar bewegingen blijven gracieus. Een tijd geleden had ze problemen met haar rug; enkele wervels waren verschoven. Sinds dat weer in orde is, is zij weer helemaal de oude. |
Mensen zijn altijd heel verbaasd als ze horen hoe ‘oud’ ze al is. Wat het loslopen betreft, is nog steeds de update van maart 2007 van toepassing. Soms kiest ze ervoor om een wandeling over te slaan als het regent of koud is. Dan blijft ze liever lekker in haar mandje bij de kachel.
In de loop van de afgelopen jaren heeft Dunya veel wisselingen in onze hondengroep meegemaakt, en over het algemeen lijkt ze er vrij onverstoorbaar onder te blijven. Dit geldt zowel voor de honden die zijn overleden als ook voor de nieuwkomers. Uitzondering was Flits’ overlijden. Daarna was Dunya een tijdje van slag.
In de loop van de afgelopen jaren heeft Dunya veel wisselingen in onze hondengroep meegemaakt, en over het algemeen lijkt ze er vrij onverstoorbaar onder te blijven. Dit geldt zowel voor de honden die zijn overleden als ook voor de nieuwkomers. Uitzondering was Flits’ overlijden. Daarna was Dunya een tijdje van slag.
|
April 2007
Dunya blijft de gekke, grappige, bijzondere hond met haar inmiddels 9 jaar. Tijdens het loslopen blijft zij wel wat vaker in de buurt. Maar af en toe trekt zij er toch nog steeds een paar uur voor uit, wat altijd weer nieuwe verhalen oplevert. Het enig merkbare verschil is dat zij na dit soort uitspattingen meer rust nodig heeft. |
|
Juli 2005
De laatste 2 jaar laat ik Dunya weer af en toe los lopen. Vaak gaat dat best redelijk, tenminste voor haar doen. Dat wil zeggen dat zij binnen een of twee uur terug bij de auto is. Soms gaat het wel eens mis en duurt het wat langer. Maar ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen haar dat loslopen helemaal te ontnemen. |
Heerlijk zijn altijd de dagen dat zij op een omheind veld kan loslopen. Helaas zijn die mogelijkheden schaars en beperken zich tot enkele windhonden-meetings per jaar.
Met haar 7 jaar is ze inmiddels in huis rustiger geworden, wat niet wil zeggen dat zij niet nog steeds eten pikt als zij er de kans toe krijgt… of een knuffelbeest… of de boodschappen. Zij is en blijft dus een 'ramp op poten', maar ook een heel bijzondere hond.
De laatste jaren wordt zij steeds 'bleker', dat wil zeggen haar vroeger felrode kleur verandert gaandeweg in licht bruin met veel wit ertussen. Op sommige plekken trekt het rood helemaal weg, zoals bijvoorbeeld rond haar ogen, en wordt vervangen door wit. Mevrouw begint dus een wat gedistingeerd uiterlijk te krijgen. Nu haar gedrag nog…
Met haar 7 jaar is ze inmiddels in huis rustiger geworden, wat niet wil zeggen dat zij niet nog steeds eten pikt als zij er de kans toe krijgt… of een knuffelbeest… of de boodschappen. Zij is en blijft dus een 'ramp op poten', maar ook een heel bijzondere hond.
De laatste jaren wordt zij steeds 'bleker', dat wil zeggen haar vroeger felrode kleur verandert gaandeweg in licht bruin met veel wit ertussen. Op sommige plekken trekt het rood helemaal weg, zoals bijvoorbeeld rond haar ogen, en wordt vervangen door wit. Mevrouw begint dus een wat gedistingeerd uiterlijk te krijgen. Nu haar gedrag nog…
Hoe Dunya in 1998 bij me kwam
In 1997 kwam ik via een artikel in een tijdschrift in contact met Annelies Jacobs van de (toenmalige) Podenco Aid Foundation (PAF), nu Animal Aid Foundation. Toen had ik er nog geen idee van hoe deze kennismaking letterlijk mijn hele leven zou veranderen. Ik adopteerde een hond op afstand en begon zoveel mogelijk informatie over dit boeiende ras te verzamelen. Een jaar later was het zover en nam ik Dunya bij me op. Zij was een Podenco Ibicenco teefje van toen 4 ½ maanden oud en geboren bij de PAF.
Wij haalden haar midden in de nacht op Schiphol op, en ik zal wel nooit het moment vergeten dat de vliegbox openging en er een ietwat versuft hondje met bovenmaatse poten en vooral OREN uitstapte. Zij leek nog het meest op een hertje. Nog steeds wordt Dunya door niet-podencokenners aangeduid als ‘die met die oren’.
In 1997 kwam ik via een artikel in een tijdschrift in contact met Annelies Jacobs van de (toenmalige) Podenco Aid Foundation (PAF), nu Animal Aid Foundation. Toen had ik er nog geen idee van hoe deze kennismaking letterlijk mijn hele leven zou veranderen. Ik adopteerde een hond op afstand en begon zoveel mogelijk informatie over dit boeiende ras te verzamelen. Een jaar later was het zover en nam ik Dunya bij me op. Zij was een Podenco Ibicenco teefje van toen 4 ½ maanden oud en geboren bij de PAF.
Wij haalden haar midden in de nacht op Schiphol op, en ik zal wel nooit het moment vergeten dat de vliegbox openging en er een ietwat versuft hondje met bovenmaatse poten en vooral OREN uitstapte. Zij leek nog het meest op een hertje. Nog steeds wordt Dunya door niet-podencokenners aangeduid als ‘die met die oren’.
|
Dunya heeft, zoals gezegd, mijn hele leven op zijn kop gezet. Zij is heel erg intelligent, eigenwijs en bovenal: super-zelfstandig en toegerust met een ongelooflijk jacht-instinct.
En ze heeft gevoel voor humor. Iets wat ook ik, vooral in het begin van ons samenwonen, hard nodig had. Want Dunya heeft werkelijk alles gesloopt wat los en vast zat. Ik ben alle dagen aan huis, maar vijf minuten de kamer uit was voor haar al voldoende om iets te pikken en mee naar haar mand of bench te nemen. Ook mijn tuin heeft Dunya in de loop van de tijd op geheel eigen wijze heringericht. De laatste tijd is het slopen gelukkig een heel stuk minder geworden. Maar het gebeurt nog steeds dat er ineens een kaars of iets dergelijks versnipperd is. Wie, oh wie… |
Ondanks zeer intensieve training is het ook niet gelukt om Dunya op verantwoorde wijze los te laten lopen. Zij kwam altijd wel weer terug, maar 't kon even duren. En met 'even' bedoel ik dan drie, vier of ook vijf uur. De voorbeelden van wandelingen waarbij wij in de vrieskou urenlang in de auto hebben gewacht op ons Iberische renwonder, zijn legio. Toen zij een keer meer dan negen uur weg was gebleven en getracht heeft een vrij drukke provinciale weg over te steken, was voor ons de maat vol en hebben wij haar niet meer los gelaten. Als alternatief houdt zij zich nu op de wandelingen bezig met het vangen van muizen…
Dunya is een hond die alle mensen leuk vindt, mijn katten als haar gelijken beschouwt, met sommige honden graag wil spelen, maar ook behoorlijk fel tegen andere honden kan uitvallen.
Dit is de laatste tijd steeds erger geworden; ik wijt het vooral aan het feit dat zij niet meer los mag en zo haar frustratie afreageert omdat zij niet met de andere honden kan spelen.
Dunya is een hond die alle mensen leuk vindt, mijn katten als haar gelijken beschouwt, met sommige honden graag wil spelen, maar ook behoorlijk fel tegen andere honden kan uitvallen.
Dit is de laatste tijd steeds erger geworden; ik wijt het vooral aan het feit dat zij niet meer los mag en zo haar frustratie afreageert omdat zij niet met de andere honden kan spelen.
|
Als zij kwispelt, doet ze dat met haar hele lijf, en ze lacht erbij. Wij hebben een aantal cursussen behendigheid gedaan, wat Dunya enig vond, zolang ZIJ de hindernissen mocht uitkiezen.
Ook zijn we samen naar diverse gehoorzaamheidscursussen geweest, en heeft zij het diploma van de voorbereidende GG1 cursus 'op zak', best een prestatie voor dit soort honden… wat haar echter absoluut niet belet om letterlijk ALLES te vergeten wat zij heeft geleerd, zodra wij in het bos of op de heide zijn. |
Verder is het Dunya gelukt mij mijn stelregel 'geen honden op de bank' te laten opheffen. Want Podenco's zijn definitief bankhonden en liefst ook bedhonden. En de rest van mijn hondengroep maakt dankbaar gebruik van deze versoepeling van de huisregels.
Ik heb in die vier jaren ontzettend veel meegemaakt met mijn 'ramp op poten', zoals ik haar toch wel liefdevol noem en heb er talloze verhalen over geschreven. Door haar ben ik me veel meer gaan bezighouden met het fenomeen 'HOND' , vooral op het gebied van hondengedrag en het dierenbeschermingsaspect m.b.t. de Podenco en de Spaanse windhonden. Dit alles heeft geresulteerd in het Podencokrantje dat ik sinds augustus 1999 uitgeef en in vele contacten in de windhonden-dierenbeschermingswereld (N.B. In januari 2010 ben ik gestopt met het uitgeven van het Podencokrantje).
Ik heb in die vier jaren ontzettend veel meegemaakt met mijn 'ramp op poten', zoals ik haar toch wel liefdevol noem en heb er talloze verhalen over geschreven. Door haar ben ik me veel meer gaan bezighouden met het fenomeen 'HOND' , vooral op het gebied van hondengedrag en het dierenbeschermingsaspect m.b.t. de Podenco en de Spaanse windhonden. Dit alles heeft geresulteerd in het Podencokrantje dat ik sinds augustus 1999 uitgeef en in vele contacten in de windhonden-dierenbeschermingswereld (N.B. In januari 2010 ben ik gestopt met het uitgeven van het Podencokrantje).
