Daisy (bijna 15 jaar)
22 juni 2000 - 5 juni 2015
(met dank aan Betty Heideman voor de mooie afscheidsfoto)
Op vrijdagmorgen, 5 juni 2015, is Daisy voor altijd ingeslapen.
Wat moet je zeggen over dit heerlijke hondje? Herinneringen buitelen door mijn hoofd. Daisy is de enige hond die ik vanaf 8 weken bij me had. En sinds dat moment, augustus 2000, zijn we altijd samen geweest, dag en nacht. Waar ik was, was Daisy. Zij ging overal mee naar toe, sliep op mijn kamer, in de winter lekker knus tegen me aan onder het dekbed.
Op de hondenschool maakte ze de blits, want ze leerde snel en graag. Ik heb een aantal GG-cursussen met haar gedaan en behendigheid. De medecursisten noemden haar ‘de hond met afstandsbediening’. Ze luisterde perfect, een riem had ik meestal niet nodig. Zij was vrolijk, blij en aanhankelijk.
Ze genoot van de wandelingen door de natuur, bleef altijd bij me in de buurt, vond het leuk als we tussendoor wat gingen ‘werken’. Het vooruit sturen bij voorbeeld vond ze geweldig.
Daisy kon overal probleemloos mee naar toe, het maakte haar niet uit waar we heen gingen, als zij er maar bij mocht zijn. Op visite deed ze het even goed als in de vakanties, in het restaurant, in de winkelstraat.
Wat moet je zeggen over dit heerlijke hondje? Herinneringen buitelen door mijn hoofd. Daisy is de enige hond die ik vanaf 8 weken bij me had. En sinds dat moment, augustus 2000, zijn we altijd samen geweest, dag en nacht. Waar ik was, was Daisy. Zij ging overal mee naar toe, sliep op mijn kamer, in de winter lekker knus tegen me aan onder het dekbed.
Op de hondenschool maakte ze de blits, want ze leerde snel en graag. Ik heb een aantal GG-cursussen met haar gedaan en behendigheid. De medecursisten noemden haar ‘de hond met afstandsbediening’. Ze luisterde perfect, een riem had ik meestal niet nodig. Zij was vrolijk, blij en aanhankelijk.
Ze genoot van de wandelingen door de natuur, bleef altijd bij me in de buurt, vond het leuk als we tussendoor wat gingen ‘werken’. Het vooruit sturen bij voorbeeld vond ze geweldig.
Daisy kon overal probleemloos mee naar toe, het maakte haar niet uit waar we heen gingen, als zij er maar bij mocht zijn. Op visite deed ze het even goed als in de vakanties, in het restaurant, in de winkelstraat.
Het laatste jaar - Daisy was inmiddels 14 - veranderde haar gedrag. Zij wilde nog steeds bij me
zijn, maar knuffelen, op schoot liggen en in bed slapen wilde ze niet
meer. Soms ging ze zelfs happen. Zij kreeg grijze staar, maar zag nog
steeds vrij goed.
’s Nachts was ze vaak onzindelijk, ‘vergat’ ook overdag wel eens naar buiten te gaan, en ze werd behoorlijk dement, was vaak letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. De laatste maanden was ze daardoor ’s avonds heel onrustig, het gedrag dat ik al van Dunya kende.
In september 2014 werd nierfalen gediagnosticeerd. Met een speciaal dieet deed Daisy het echter nog steeds goed. Tot de laatste week.
Op maandag wilde ze helemaal niet eten, ook de volgende dagen at ze heel weinig. Maar ze ging mee wandelen en rende en speelde af en toe nog even.
Donderdag nacht werd ze onrustig, wilde steeds naar buiten. Liep uren door de tuin. Uiteindelijk ging ze binnen liggen, viel in slaap en raakte even later in een coma.
Een uur later is ze heel langzaam en rustig weggegleden uit deze wereld, met haar vrouwtje naast zich.
Haar hartje hield ermee op.
Op 22 juni zou ze 15 jaar zijn geworden.
Daisy, een klein hondje dat een ontzettend grote leegte achterlaat, in mijn huis en in mijn hart.
Ze heeft nu rust.
’s Nachts was ze vaak onzindelijk, ‘vergat’ ook overdag wel eens naar buiten te gaan, en ze werd behoorlijk dement, was vaak letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. De laatste maanden was ze daardoor ’s avonds heel onrustig, het gedrag dat ik al van Dunya kende.
In september 2014 werd nierfalen gediagnosticeerd. Met een speciaal dieet deed Daisy het echter nog steeds goed. Tot de laatste week.
Op maandag wilde ze helemaal niet eten, ook de volgende dagen at ze heel weinig. Maar ze ging mee wandelen en rende en speelde af en toe nog even.
Donderdag nacht werd ze onrustig, wilde steeds naar buiten. Liep uren door de tuin. Uiteindelijk ging ze binnen liggen, viel in slaap en raakte even later in een coma.
Een uur later is ze heel langzaam en rustig weggegleden uit deze wereld, met haar vrouwtje naast zich.
Haar hartje hield ermee op.
Op 22 juni zou ze 15 jaar zijn geworden.
Daisy, een klein hondje dat een ontzettend grote leegte achterlaat, in mijn huis en in mijn hart.
Ze heeft nu rust.
Maart/mei 2015
Daisy’s rug wordt steeds krommer, maar pijn lijkt zij niet te hebben. Ze maakt nog steeds af en toe haar gekke sprongen, spelen met Luca en op de wandelingen.
De onzindelijkheid gaat beter, ze doet meestal niets meer ’s nachts en ook ’s avonds minder vaak in huis, geeft wel heel vaak aan dat ze naar buiten wil en is meestal de hele avond onrustig.
Zij moest weer worden geschoren, en dat was een behoorlijk drama. Zij moest ook – voor het eerst – een muilkorf om. Maar het was echt nodig. Ik kan zelf niet eens meer haar ogen schoonhouden (die traanstrepen op de vacht) of haar wat borstelen omdat ze meteen hapt.
Het eten gaat wisselend, er zitten dagen bij dat ze heel weinig eet. Maar doorgaans ben ik wel tevreden; wel moet ik haar nierdieet altijd met een klein beetje ander voer mengen. Maar op haar leeftijd en met deze ziekte gaat het nu echt om levenskwaliteit!
Sinds half april krijgt zij haar eten in de bench. Dat werkt uitstekend. De andere honden kunnen er niet bij, en omdat Daisy zo langzaam eet – meestal staat ze eerst minutenlang naar de bak te staren voordat ze begint – geeft het haar en mij veel meer rust.
Daisy’s rug wordt steeds krommer, maar pijn lijkt zij niet te hebben. Ze maakt nog steeds af en toe haar gekke sprongen, spelen met Luca en op de wandelingen.
De onzindelijkheid gaat beter, ze doet meestal niets meer ’s nachts en ook ’s avonds minder vaak in huis, geeft wel heel vaak aan dat ze naar buiten wil en is meestal de hele avond onrustig.
Zij moest weer worden geschoren, en dat was een behoorlijk drama. Zij moest ook – voor het eerst – een muilkorf om. Maar het was echt nodig. Ik kan zelf niet eens meer haar ogen schoonhouden (die traanstrepen op de vacht) of haar wat borstelen omdat ze meteen hapt.
Het eten gaat wisselend, er zitten dagen bij dat ze heel weinig eet. Maar doorgaans ben ik wel tevreden; wel moet ik haar nierdieet altijd met een klein beetje ander voer mengen. Maar op haar leeftijd en met deze ziekte gaat het nu echt om levenskwaliteit!
Sinds half april krijgt zij haar eten in de bench. Dat werkt uitstekend. De andere honden kunnen er niet bij, en omdat Daisy zo langzaam eet – meestal staat ze eerst minutenlang naar de bak te staren voordat ze begint – geeft het haar en mij veel meer rust.
Maart 2015
Daisy eet heel goed en is eindelijk weer wat aangekomen. Ik wissel nu twee soorten nierdieet af, en een van beide eet ze eigenlijk altijd wel.
De onrust ’s avonds neemt wel erg toe, vergelijkbaar met Dunya in haar laatste maanden. Vaak gaat zij pas heel laat in de avond slapen; voor die tijd wil zij afwisselend naar buiten (soms drie keer in een kwartier), eten of ze weet het zelf niet, lijkt het.
Toch heeft zij nog steeds vrolijke, gekke, speelse en blije momenten, vooral ’s morgens en een enkele keer op de wandeling. Dan springt zij met vier poten tegelijk van de grond, rent en heeft het ontzettend naar haar zin.
Daisy eet heel goed en is eindelijk weer wat aangekomen. Ik wissel nu twee soorten nierdieet af, en een van beide eet ze eigenlijk altijd wel.
De onrust ’s avonds neemt wel erg toe, vergelijkbaar met Dunya in haar laatste maanden. Vaak gaat zij pas heel laat in de avond slapen; voor die tijd wil zij afwisselend naar buiten (soms drie keer in een kwartier), eten of ze weet het zelf niet, lijkt het.
Toch heeft zij nog steeds vrolijke, gekke, speelse en blije momenten, vooral ’s morgens en een enkele keer op de wandeling. Dan springt zij met vier poten tegelijk van de grond, rent en heeft het ontzettend naar haar zin.
Januari 2015
Ik heb een ander nierdieet voor Daisy, ook blikvoer. En dat eet ze al sinds een week of twee heel goed. Hopelijk blijft het zo en houdt het afvallen daardoor eens op.
Op de wandelingen is ze meestal vrij vrolijk of loopt in ieder geval goed mee.
Ik heb een ander nierdieet voor Daisy, ook blikvoer. En dat eet ze al sinds een week of twee heel goed. Hopelijk blijft het zo en houdt het afvallen daardoor eens op.
Op de wandelingen is ze meestal vrij vrolijk of loopt in ieder geval goed mee.
December 2014
Helaas blijft Daisy afvallen. Het nierdieet vreet zij nog amper; ik moet steeds meer ander voer er doorheen mengen. Maar haar levenskwaliteit is het belangrijkste, ik kan haar geen honger laten lijden.
De dementie blijkt nu ook uit de avondlijke onrust en bepaald stereotiep gedrag zoals het likken van de vloer of het kussen in haar mand.
Zij moet er vaak uit, maar soms vergeet ze zich te melden en gaat gewoon in de kamer zitten. Ook de onzindelijkheid ’s nachts neemt toe.
Maar zij is nog steeds vrolijk wanneer we ’s ochtends naar beneden komen en zij met blije sprongetjes haar grote vriendin Luca begroet. Ook op de wandelingen kan zij soms nog behoorlijk hard lopen en af en toe ook nog rennen en spelen.
Helaas blijft Daisy afvallen. Het nierdieet vreet zij nog amper; ik moet steeds meer ander voer er doorheen mengen. Maar haar levenskwaliteit is het belangrijkste, ik kan haar geen honger laten lijden.
De dementie blijkt nu ook uit de avondlijke onrust en bepaald stereotiep gedrag zoals het likken van de vloer of het kussen in haar mand.
Zij moet er vaak uit, maar soms vergeet ze zich te melden en gaat gewoon in de kamer zitten. Ook de onzindelijkheid ’s nachts neemt toe.
Maar zij is nog steeds vrolijk wanneer we ’s ochtends naar beneden komen en zij met blije sprongetjes haar grote vriendin Luca begroet. Ook op de wandelingen kan zij soms nog behoorlijk hard lopen en af en toe ook nog rennen en spelen.
November 2014
Het eten van Daisy gaat wisselend. Puur nierdieet eet ze niet meer, ik moet het wel met ander voer of gekookte vis mengen. En er zitten ook dagen bij dat ze helemaal niet eet.
Ze is al lange tijd onzindelijk ‘s nachts, en haar dementie lijkt wat erger te worden.
Maar gelukkig gaat het meestal vrij goed met haar en hobbelt ze ook lekker mee op de wandelingen.
Het eten van Daisy gaat wisselend. Puur nierdieet eet ze niet meer, ik moet het wel met ander voer of gekookte vis mengen. En er zitten ook dagen bij dat ze helemaal niet eet.
Ze is al lange tijd onzindelijk ‘s nachts, en haar dementie lijkt wat erger te worden.
Maar gelukkig gaat het meestal vrij goed met haar en hobbelt ze ook lekker mee op de wandelingen.
Oktober 2014
Daisy werd de laatste tijd wat sloom, bleef soms wat achter op de wandelingen en leek wat minder uitbundig; maar andere dagen rende ze weer en speelde met Luca; dus dacht ik dat het gewoon de leeftijd was.
Totdat ze erg ging afvallen. Onderzoek twee weken geleden wees nierfalen uit; haar nieren werken nog maar voor 20 – 30 %.
Dat was een schok voor me, zeker zo vlak na Dunya’s dood.
Nierfalen is een onomkeerbaar proces; genezing is onmogelijk. Maar door ontlasting van de nieren kan het proces wel vertraagd en de levenskwaliteit verbeterd worden.
Daisy heeft nu nierdieet, en daar doet ze het erg goed op. Ze is ineens weer tieriger geworden, eet het voer ook (nog?) goed.
We moeten afwachten.
Daisy werd de laatste tijd wat sloom, bleef soms wat achter op de wandelingen en leek wat minder uitbundig; maar andere dagen rende ze weer en speelde met Luca; dus dacht ik dat het gewoon de leeftijd was.
Totdat ze erg ging afvallen. Onderzoek twee weken geleden wees nierfalen uit; haar nieren werken nog maar voor 20 – 30 %.
Dat was een schok voor me, zeker zo vlak na Dunya’s dood.
Nierfalen is een onomkeerbaar proces; genezing is onmogelijk. Maar door ontlasting van de nieren kan het proces wel vertraagd en de levenskwaliteit verbeterd worden.
Daisy heeft nu nierdieet, en daar doet ze het erg goed op. Ze is ineens weer tieriger geworden, eet het voer ook (nog?) goed.
We moeten afwachten.
Mei 2014
Daisy’s gebit is in april gesaneerd. Er zijn 5 tanden en kiezen getrokken, waaronder ook de grote hoektanden aan één kant. Dus het was best pittig, maar is allemaal goed gegaan.
Helaas lukt het me nog steeds niet om haar gebit schoon te houden, vooral de overgebleven hoektanden die ze bij het kauwen immers niet gebruikt. Bij mijn laatste poging heeft ze zelfs gehapt, dat is in al die jaren nog niet gebeurd.
Helaas lukt het me nog steeds niet om haar gebit schoon te houden, vooral de overgebleven hoektanden die ze bij het kauwen immers niet gebruikt. Bij mijn laatste poging heeft ze zelfs gehapt, dat is in al die jaren nog niet gebeurd.
In juni wordt Daisy 14 jaar. Het gaat nog heel goed met haar. Maar in het koppie gebeurt er van alles waardoor ze niet meer altijd het ‘hondje met afstandsbediening’ is, zoals ze vroeger op de hondenschool werd genoemd. ‘Stoep’ bij voorbeeld voert ze minder betrouwbaar uit, waardoor ze op sommige plaatsen aan de riem moet. Ook springt ze nog wel eens uit zichzelf uit de auto, terwijl ik vroeger op mijn gemak de boodschappen kon uitladen zonder bang te hoeven zijn dat Daisy uit de auto springt, voordat ik zei dat het mocht.
Ze komt wat onzeker of zelfs angstig over soms. Misschien heeft dat ook met haar koppie te maken. Toch beginnende dementie, denk ik. Maar ze blijft mijn trouwe schaduw die me overheen heen begeleidt. |
Januari 2014
Het gaat goed met Daisy. Nu met het koude weer wil ze nog wel eens thuis blijven van de wandeling, maar alleen als ik dat ook doe. Ga ik wandelen, dan gaat ze mee, wat voor weer het ook is. Af en toe heeft ze ineens krampjes in haar voorpoten, dan kan ze even niet lopen. Masseren helpt. Terwijl ik dit zit te typen, ligt ze naast mijn bureaustoel – Lilly aan de andere kant, mijn trouwe schaduwen. Verhuis is naar mijn gemakkelijke stoel, dan gaan beiden mee en nestelen zich op het kussen dat ernaast ligt, lekker tegen de verwarming aan. |
September 2013
Lichamelijk gaat het goed met Daisy, al is ze soms wat langzamer. Maar ’s ochtends als ik met haar beneden kom, springt ze nog steeds als een pup om haar grote vriendin Luca te begroeten en timmert dan vrolijk met haar voorpootjes op Luca’s kop (wat Luca prima vindt). Mentaal gaat ze best wat achteruit, waarschijnlijk toch beginnende dementie. Ze gooit bepaalde routine door elkaar. Bijvoorbeeld ’s avonds laat gaan de honden nog een keer de tuin in, en dan ga ik met Daisy en Lilly naar boven. Nu gebeurt het regelmatig dat Daisy gewoon overdag of begin van de avond, als ze in de tuin was, naar boven en naar bed wil. |
Soms ben ik haar kwijt, en dan ligt ze boven op de kattenkamer in een mand (?); dat deed ze vroeger nooit. Dat soort dingen.
Juni 2013
Onze kleinzoon, Oscar, was voor het eerst op visite. Mijn honden kennen geen baby’s, en ik was benieuwd naar hun reactie. Daisy is helemaal gebiologeerd door Oscar. Zij gaat steeds op haar achterpoten bij de kinderwagen staan. En sinds dat bezoek reageert ze ook op huilende baby’s die je onderweg tegenkomt. |
Maart 2013
Ik merk de laatste tijd wat gedrags-veranderingen aan Daisy en heb soms het idee dat zij niet meer helemaal goed ziet en/of af en toe gewoon een beetje de kluts kwijt is. Maar zij loopt niet tegen dingen op, dus mogelijk is er wel sprake van lichte dementie. Bij de jaarlijkse check-up bij de dierenarts blijkt zij inderdaad wat grijze staar te hebben. Maar het is nog wel in het beginstadium, waarschijnlijk ziet zij alleen in het donker slecht. Voor de rest moet haar gebit weer worden schoongemaakt, helaas een bijna jaarlijks terugkerend ritueel. |
Juli 2012
Bij Daisy, inmiddels 12 jaar oud, is er het afgelopen jaar weinig veranderd. Zij blijft een heerlijk hondje, altijd bij me. Overal mee naar toe. Het springen is nog ietsje moeilijker geworden, en ze is nog wat kouwelijker geworden. In de winter en bij regen kreeg zij altijd al een jasje aan, maar nu heeft ze het ook koud als ze stil zit, bij minder koud weer. ’s Nachts slaapt ze meestal bij mij in bed, lekker onder het dekbed, in plaats van in haar mandje naast mijn bed. |
Juni 2011
Daisy is nu 11 jaar. Ze is de laatste tijd minder fel op vreemde honden geworden die we op de wandelingen tegenkomen, ondanks Lilly’s gedrag. Het valt op dat ze op de wandelingen vaak een beetje achter blijft; maar er zijn ook nog momenten dat ze samen met Luca en Lilly een potje rent en speelt. Soms heeft ze wat moeite met in de auto te springen; je ziet dan een aantal intentiebewegingen voordat ze echt springt. Haar gebit moest worden gesaneerd. Voor de rest is ze goed gezond en qua gedrag blijft ze mijn schaduw, mijn aanhankelijke hondje dat steeds overal met me mee naar toe gaat. |
Januari 2010
Toen Lilly bij me kwam, in februari 2008, zijn er flink wat strubbelingen geweest tussen die twee kleine teefjes. Door meer op de rangorde te letten, is dat op een gegeven moment wel beheersbaar geworden, al hebben zij af en toe nog wel eens kif. Vooral nu Flits er niet meer is, merk je dat de teven onder elkaar wat meer ‘mot’ hebben en soms wat feller zijn dan vroeger. |
Qua gezondheid is Daisy met haar nu 9,5 jaar nog prima, voor een kleine hond ook nog geen leeftijd. Zij gaat graag mee wandelen. Lange wandelingen zijn geen probleem, maar als het eens een keertje wat minder moet, dan zit zij daar ook niet mee.
Zij lijkt wat meer last van de kou te hebben dan vroeger. Nu we zoveel sneeuw hebben, is het voor haar ook niet altijd makkelijk om een weg te zoeken met die kleine pootjes.
Blaffend op andere honden afstormen blijft helaas haar hobby, nu gretig bijgestaan door Lilly.
Daisy heeft een heel grappige 'tic': zij likt haar voorpoot en wast daarna ermee haar gezicht, net als een kat. Ik denk dat het komt omdat zij toen ze klein was, meer katten dan honden om zich heen heeft gehad.
Zij lijkt wat meer last van de kou te hebben dan vroeger. Nu we zoveel sneeuw hebben, is het voor haar ook niet altijd makkelijk om een weg te zoeken met die kleine pootjes.
Blaffend op andere honden afstormen blijft helaas haar hobby, nu gretig bijgestaan door Lilly.
Daisy heeft een heel grappige 'tic': zij likt haar voorpoot en wast daarna ermee haar gezicht, net als een kat. Ik denk dat het komt omdat zij toen ze klein was, meer katten dan honden om zich heen heeft gehad.
April 2007
Over Daisy is er niet veel nieuws te vertellen. Zij is en blijft een zalig hondje, inmiddels bijna 7 jaar, dat overal mee naar toe kan gaan en zich dan ook keurig gedraagt. Behalve het blaffend op mensen afgaan tijdens de wandeling, dat heb ik haar niet kunnen afleren. Maar gezien haar formaat levert dat stukken minder problemen op dan hetzelfde gedrag van Seronda. |
Daisy vindt het heerlijk als we naar een heidemeertje gaan. Zij gaat dan eerst het water in en gaat vervolgens in het rulle veen graven met verbijsterend resultaat, zoals op de foto verderop te zien is.
Zij houdt van elk weertype, is eigenlijk een soort Labrador in een te klein jasje. Hitte, regen of sneeuw, zolang zij met haar roedel is, vindt zij alles best en heeft plezier.
De nieuwste stunt is dat zij voor Berghond speelt. Zij was altijd al vrij waaks, maar wanneer wij nu ergens op een bankje zitten, dan 'scant' zij, net als Mastin español Pacho, de hele omgeving af na 'onraad'.
Het is een vrij komisch gezicht hoe dat kleine hondje heel parmantig rechtop zit en om zich heen kijkt. Zij ziet er dan ook stukken minder indrukwekkend uit dan zij zich voelt…
Zij houdt van elk weertype, is eigenlijk een soort Labrador in een te klein jasje. Hitte, regen of sneeuw, zolang zij met haar roedel is, vindt zij alles best en heeft plezier.
De nieuwste stunt is dat zij voor Berghond speelt. Zij was altijd al vrij waaks, maar wanneer wij nu ergens op een bankje zitten, dan 'scant' zij, net als Mastin español Pacho, de hele omgeving af na 'onraad'.
Het is een vrij komisch gezicht hoe dat kleine hondje heel parmantig rechtop zit en om zich heen kijkt. Zij ziet er dan ook stukken minder indrukwekkend uit dan zij zich voelt…
Hoe Daisy in 2000 bij me kwam:
Daisy is de enige hond die werkelijk als pup, 8 weken oud, in mijn leven kwam. Ik aarzelde toen al een tijd tussen het opnemen van een Galgo of Greyhound óf een klein hondje. Het werd het laatste. Enig 'sturen' uit mijn omgeving heeft zeker een rol gespeeld bij deze keus. Iedereen raadde me aan met al die 'kneusjes' die ik had opgenomen toch ook eens voor mezelf te kiezen en een pup op te nemen, zonder trauma's en voorgeschiedenis. Toen kon ik van een vriendin een 8 weken oud Maltezerpupje krijgen, en heb er 'ja' op gezegd. Een beslissing overigens waar ik nog geen moment spijt van heb gekregen.
In het begin heb ik Daisy altijd in een zelfgemaakte tas met me meegedragen (zie foto onder), enerzijds om haar te beschermen tegen - wellicht ongewild - letsel door mijn drie bulldozers; anderzijds om onze onderlinge band te versterken. In beide ben ik geslaagd.
Vanaf het begin zat ik met Daisy op puppyles, later basiscursus, voortgezette basis, gevorderdencursus, behendigheid. Ook het C-diploma haalde zij met gemak. Zij was en is een echt werkhondje. Ik hoef maar te zeggen 'wij gaan werken', en het staartje kwispelt zowat van haar lijfje af.
Ik heb vanaf het begin met de clicker gewerkt bij mijn 'baby', en dat is uitstekend bevallen.
Daisy is de enige hond die werkelijk als pup, 8 weken oud, in mijn leven kwam. Ik aarzelde toen al een tijd tussen het opnemen van een Galgo of Greyhound óf een klein hondje. Het werd het laatste. Enig 'sturen' uit mijn omgeving heeft zeker een rol gespeeld bij deze keus. Iedereen raadde me aan met al die 'kneusjes' die ik had opgenomen toch ook eens voor mezelf te kiezen en een pup op te nemen, zonder trauma's en voorgeschiedenis. Toen kon ik van een vriendin een 8 weken oud Maltezerpupje krijgen, en heb er 'ja' op gezegd. Een beslissing overigens waar ik nog geen moment spijt van heb gekregen.
In het begin heb ik Daisy altijd in een zelfgemaakte tas met me meegedragen (zie foto onder), enerzijds om haar te beschermen tegen - wellicht ongewild - letsel door mijn drie bulldozers; anderzijds om onze onderlinge band te versterken. In beide ben ik geslaagd.
Vanaf het begin zat ik met Daisy op puppyles, later basiscursus, voortgezette basis, gevorderdencursus, behendigheid. Ook het C-diploma haalde zij met gemak. Zij was en is een echt werkhondje. Ik hoef maar te zeggen 'wij gaan werken', en het staartje kwispelt zowat van haar lijfje af.
Ik heb vanaf het begin met de clicker gewerkt bij mijn 'baby', en dat is uitstekend bevallen.
Zij kan nog wel eens wat onzeker zijn doordat zij helaas haar eerste weken in een te prikkelarme omgeving heeft doorgebracht. Vanaf het moment dat ik haar in huis had, heb ik haar wel overal mee naar toe genomen, maar dat gemis van de eerste weken is nooit meer helemaal in te halen. Juist voor zo'n hondje is werken met de clicker ideaal omdat er geen druk op haar wordt gelegd.
Daisy houdt van mensen en hangt graag de clown uit. En ze houdt van water. Mooi lang haar heeft ze inmiddels niet meer. Na ruim een jaar heb ik het opgegeven en haar kort geknipt. Want of het nu een schoon meertje is, een ven of een vieze moddersloot: zij moet erin. Zij zwemt ook als de beste en haalt stokjes op uit het water als een heuse retriever. Ik had vanaf het begin besloten dat zij 'hond' mocht zijn bij mij en geen schoothondje dat de hele dag op de bank mooi ligt te wezen.
Daisy is dus een hondje waar ik ongelooflijk veel plezier aan heb. Zij is erg aan mij gehecht en houdt mij eigenlijk altijd in de gaten. Toch kan ik haar ook wel met een lekker botje een uurtje alleen thuis laten zonder dat zij iets sloopt, jankt of blaft. Ook met de katten is zij dikke vriendjes.
Valt er dan helemaal niets negatiefs te melden? Jawel, sinds zij volwassen is, rent zij nog wel eens blaffend op andere honden af die we tegenkomen. Is zij eenmaal bij de andere hond, dan maakt ze normaal contact, speelt soms, en is alles o.k. Door haar bij het zien van een vreemde hond aan te lijnen en pas bij de hond weer los te laten, is echter ook dat vrij makkelijk te verhelpen.
Daisy houdt van mensen en hangt graag de clown uit. En ze houdt van water. Mooi lang haar heeft ze inmiddels niet meer. Na ruim een jaar heb ik het opgegeven en haar kort geknipt. Want of het nu een schoon meertje is, een ven of een vieze moddersloot: zij moet erin. Zij zwemt ook als de beste en haalt stokjes op uit het water als een heuse retriever. Ik had vanaf het begin besloten dat zij 'hond' mocht zijn bij mij en geen schoothondje dat de hele dag op de bank mooi ligt te wezen.
Daisy is dus een hondje waar ik ongelooflijk veel plezier aan heb. Zij is erg aan mij gehecht en houdt mij eigenlijk altijd in de gaten. Toch kan ik haar ook wel met een lekker botje een uurtje alleen thuis laten zonder dat zij iets sloopt, jankt of blaft. Ook met de katten is zij dikke vriendjes.
Valt er dan helemaal niets negatiefs te melden? Jawel, sinds zij volwassen is, rent zij nog wel eens blaffend op andere honden af die we tegenkomen. Is zij eenmaal bij de andere hond, dan maakt ze normaal contact, speelt soms, en is alles o.k. Door haar bij het zien van een vreemde hond aan te lijnen en pas bij de hond weer los te laten, is echter ook dat vrij makkelijk te verhelpen.