Seronda (ca. 6 jaar)
circa 2001 - december 2007
|
Afscheid van Seronda
Op 2e kerstdag ging Seronda er tijdens de ochtendwandeling vandoor en kwam op mijn roepen niet terug. Na een half uur zagen wij haar weer, aan de andere kant van het veld. Weer roepen. Zij zag mij ook, keek me recht aan, maar… rende vrolijk de andere kant op. Zij was nog niet klaar met haar ontdekkingstocht. |
Aanvankelijk maakte ik me geen grote zorgen, want de plek waar we liepen was heel rustig, geen straat in de buurt. Maar de uren verstreken, en ze kwam niet terug. Tot de avond de hele buurt afgezocht.
Na 9 uur een telefoontje van de politie: Seronda was overreden, 5 km van onze wandelplek vandaan. Wij zijn er naar toe gereden, al van verre zagen we de zwaailichten van de politieauto. En daar lag ze, op straat. Zij was frontaal aangereden, de bestuurder stond er nog wat beduusd bij. Hij had haar in het donker niet gezien.
Geleden heeft zij niet, zij was op slag dood.
Waarom? Vraag je je af. Wat is er toch in haar om gegaan? De eerste uren zal ze plezier hebben gehad in haar ontdekkingstocht. Maar later? Na 6, 7, 8, 9 uur? Op zoek naar huis en de foute kant op gelopen? Hopend en wachtend op die rode bus die toch altijd als een soort reddingsboei verschijnt als ze er weer eens vandoor is. Maar nu geen bus, geen vrouwtje, geen mens.
Het doet pijn dat ze de laatste uren zo verlaten is geweest.
Ik ben geen voorstander van ‘over de doden niets dan goeds’. Seronda was geen gemakkelijke hond. Ik had tijdens de wandelingen veel problemen met haar omdat zij ondanks alle training vreselijk aan de riem trok, uitviel naar mensen en honden en er regelmatig vandoor ging. Door haar gedrag heeft zij niet alleen de keuze van de wandelplekken zeer beperkt, maar ook erg veel energie gekost en ergernissen opgeroepen. Dat zal ik niet ontkennen. Ik zou het hypocriet vinden dat wel te doen, nu ze er niet meer is.
Maar er was ook een andere Seronda. Mijn aandoenlijke, aanhankelijke grote lobbes die in huis een absolute schat was. Die zo heerlijk rustig in haar grote mand kon liggen snurken. Die regelmatig haar grote doggenkop in mijn schoot legde en een knuffel kwam halen. Die het perfect kon vinden met de andere honden en katten in huis. Die zo enthousiast was wanneer we gingen wandelen dat zij met vier poten tegelijk van de grond sprong. Die alleen ging eten als ik naast haar ging zitten. Op wie alle kinderen uit de buurt gek waren en zij op hen. Kwamen wij terug van de wandeling, dan trok ze meteen naar de kinderen toe die zich om de auto verzamelden om haar een snoepje te mogen geven. En hoe voorzichtig zij dat dan aanpakte met haar gigantisch grote bek, uit die kleine kinderhanden.
Ook iedereen die in huis kwam of die we in het dorp tegen kwamen – zolang het maar niet tijdens een wandeling was– kon op een vriendelijke begroeting rekenen.
Was zij maar bij mij gebleven… was die auto maar een paar seconden later gekomen… was zij maar niet de verkeerde kant op gelopen… was zij maar gekomen toen ik haar de tweede keer riep… had ik haar maar aan de riem gehad? Neen, dat laatste niet. Seronda hield zo van haar vrijheid, dat een leven aan de riem voor dit energiebundel geen goed leven zou zijn geweest.
1 ¾ jaar heb ik Seronda bij me gehad, heeft ze na de ellende in Spanje liefde en verzorging leren kennen. Te kort.
Wat blijft zijn het verdriet en de herinneringen.
December 2007
Na 9 uur een telefoontje van de politie: Seronda was overreden, 5 km van onze wandelplek vandaan. Wij zijn er naar toe gereden, al van verre zagen we de zwaailichten van de politieauto. En daar lag ze, op straat. Zij was frontaal aangereden, de bestuurder stond er nog wat beduusd bij. Hij had haar in het donker niet gezien.
Geleden heeft zij niet, zij was op slag dood.
Waarom? Vraag je je af. Wat is er toch in haar om gegaan? De eerste uren zal ze plezier hebben gehad in haar ontdekkingstocht. Maar later? Na 6, 7, 8, 9 uur? Op zoek naar huis en de foute kant op gelopen? Hopend en wachtend op die rode bus die toch altijd als een soort reddingsboei verschijnt als ze er weer eens vandoor is. Maar nu geen bus, geen vrouwtje, geen mens.
Het doet pijn dat ze de laatste uren zo verlaten is geweest.
Ik ben geen voorstander van ‘over de doden niets dan goeds’. Seronda was geen gemakkelijke hond. Ik had tijdens de wandelingen veel problemen met haar omdat zij ondanks alle training vreselijk aan de riem trok, uitviel naar mensen en honden en er regelmatig vandoor ging. Door haar gedrag heeft zij niet alleen de keuze van de wandelplekken zeer beperkt, maar ook erg veel energie gekost en ergernissen opgeroepen. Dat zal ik niet ontkennen. Ik zou het hypocriet vinden dat wel te doen, nu ze er niet meer is.
Maar er was ook een andere Seronda. Mijn aandoenlijke, aanhankelijke grote lobbes die in huis een absolute schat was. Die zo heerlijk rustig in haar grote mand kon liggen snurken. Die regelmatig haar grote doggenkop in mijn schoot legde en een knuffel kwam halen. Die het perfect kon vinden met de andere honden en katten in huis. Die zo enthousiast was wanneer we gingen wandelen dat zij met vier poten tegelijk van de grond sprong. Die alleen ging eten als ik naast haar ging zitten. Op wie alle kinderen uit de buurt gek waren en zij op hen. Kwamen wij terug van de wandeling, dan trok ze meteen naar de kinderen toe die zich om de auto verzamelden om haar een snoepje te mogen geven. En hoe voorzichtig zij dat dan aanpakte met haar gigantisch grote bek, uit die kleine kinderhanden.
Ook iedereen die in huis kwam of die we in het dorp tegen kwamen – zolang het maar niet tijdens een wandeling was– kon op een vriendelijke begroeting rekenen.
Was zij maar bij mij gebleven… was die auto maar een paar seconden later gekomen… was zij maar niet de verkeerde kant op gelopen… was zij maar gekomen toen ik haar de tweede keer riep… had ik haar maar aan de riem gehad? Neen, dat laatste niet. Seronda hield zo van haar vrijheid, dat een leven aan de riem voor dit energiebundel geen goed leven zou zijn geweest.
1 ¾ jaar heb ik Seronda bij me gehad, heeft ze na de ellende in Spanje liefde en verzorging leren kennen. Te kort.
Wat blijft zijn het verdriet en de herinneringen.
December 2007
|
April 2007
Seronda woont inmiddels een jaar bij me, en helaas laat zij, sinds zij aan haar nieuwe leefsituatie gewend is, heel ander gedrag zien. Thuis is zij nog steeds de lieve grote knuffel, ook mensen die op visite komen zijn geen probleem. Maar al nadat zij zo’n twee maanden bij me woonde, begon haar waakse gedrag tijdens de wandelingen dat sindsdien steeds erger is geworden. Eenzame wandelaars, fietsers of joggers die we in het bos tegenkomen, zijn reden om er blaffend op af te stormen als ik haar niet snel genoeg kan aanlijnen; zij valt uit naar andere honden, en er is geen wandeling dat zij er niet vandoor gaat. |
Inmiddels zoek ik al zo veel mogelijk wandelplekken uit waar je relatief zeker kunt zijn niemand tegen te komen; want anders kan er van 'ontspannen wandelen' helaas geen sprake meer zijn.
De hondenschool heeft niet geholpen, maandenlange training d.m.v. positieve versterking evenmin.
Een potige tante dus waar ik mijn handen meer dan vol aan heb.
De hondenschool heeft niet geholpen, maandenlange training d.m.v. positieve versterking evenmin.
Een potige tante dus waar ik mijn handen meer dan vol aan heb.
Hoe Seronda in 2006 bij me kwam
Na het overlijden van Pacho in december 2005 was het huis ondanks de andere vier honden zo leeg dat ik toch weer op zoek ging na een 'vriendelijke reus'. De stichtingen die ik kende hadden op dat moment geen geschikte Berghond. Toen vond ik toevallig Seronda in het internet.
Een teef van 4 - 6 jaar oud die afgelopen winter gevonden was in een schuur, samen met haar vijf puppy's. Het kleine gezinnetje werd naar een pleeggezin in Madrid gebracht. Zoals zo vaak gebeurt, was er al gauw belangstelling voor de pups, maar niet voor de moeder. Volgens de beschrijving leek ze goed bij ons te passen: zij was rustig en lief en leefde in het pleeggezin probleemloos samen met katten en honden. Iets in haar uitstraling trok me aan, en een druk mailcontact volgde. De pups waren nog heel erg klein, dus Seronda moest nog een aantal weken voor hen zorgen voordat zij geplaatst kon worden. Maar eindelijk was het dan zover: Nadat zij was getest, gechipt, geënt en gecastreerd, werd het definitief: Seronda zou naar Nederland komen.
Na het overlijden van Pacho in december 2005 was het huis ondanks de andere vier honden zo leeg dat ik toch weer op zoek ging na een 'vriendelijke reus'. De stichtingen die ik kende hadden op dat moment geen geschikte Berghond. Toen vond ik toevallig Seronda in het internet.
Een teef van 4 - 6 jaar oud die afgelopen winter gevonden was in een schuur, samen met haar vijf puppy's. Het kleine gezinnetje werd naar een pleeggezin in Madrid gebracht. Zoals zo vaak gebeurt, was er al gauw belangstelling voor de pups, maar niet voor de moeder. Volgens de beschrijving leek ze goed bij ons te passen: zij was rustig en lief en leefde in het pleeggezin probleemloos samen met katten en honden. Iets in haar uitstraling trok me aan, en een druk mailcontact volgde. De pups waren nog heel erg klein, dus Seronda moest nog een aantal weken voor hen zorgen voordat zij geplaatst kon worden. Maar eindelijk was het dan zover: Nadat zij was getest, gechipt, geënt en gecastreerd, werd het definitief: Seronda zou naar Nederland komen.
|
|
Er was een transportmogelijkheid naar Nederland, maar dat was op 19 maart en viel daarmee precies in de week dat ik een vakantiehuisje had besproken. Improviseren dan maar.
Zij is circa 75 cm hoog, maar toont veel kleiner door haar sierlijke bouw en lange poten. Ik denk dat het een kruising is van een Mastin español met een Duitse Dog.
De kennismaking met mijn eigen roedeltje verliep voorspoedig. Flits grommelde wat, de meiden vonden alles best.
In het vakantiehuisje ging het ook goed. In de tuin twee korte schermutselingen met Flits, maar niets ernstigs. De eerste twee dagen grommelde hij nog wat als Seronda de kamer in kwam, daarna ging het goed. Seronda bleek zindelijk te zijn, wat natuurlijk wel heel makkelijk is. Zij was aanvankelijk helemaal gek op eten, begrijpelijk gezien haar verleden. Dus je moest wel alles opbergen wat eetbaar was of zou kunnen zijn.
Thuis zijn er ook nauwelijks rangordeproblemen geweest. Het zal hebben geholpen dat de honden elkaar al 4 dagen op neutraal terrein hadden meegemaakt. Met de katten gaat Seronda ook prima om. Zij staat het zelfs toe dat één van de katten bij haar in de mand komt liggen.
Met name de eerste dagen toonde Seronda zich heel anders dan in het pleeggezin. Zij blafte bijvoorbeeld vrij veel en was super-waaks (In Spanje had men Seronda nog nooit horen blaffen!). Toen we eenmaal thuis waren gekomen, ebde dat overmatige blaffen vanzelf weg. De waaksheid is gebleven. Ook begon zij om aandacht te vragen door hard en aanhoudend te blaffen. Met negeren was dit echter al heel snel onder controle.
In het begin was zij voor veel dingen bang, vooral verkeer, fietsers, brommers enz. Dus het was zaak om veel te socialiseren. Met een hond uit Spanje ga ik altijd om als met een pup, en dat werkt prima. Niets verwachten en kijken wat al lukt. Aan de rest gaan werken.
Het lopen aan de riem is in het begin echt een gigantisch probleem geweest, want ze trok me zowat omver. Ik ben meteen met de training begonnen, met positieve versterking en snoep, veel snoep…
Nu zijn we een goede twee maanden verder. Nog steeds komt de riem af en toe strak te staan, maar dat gebeurt lang niet meer zo vaak.
Bij het verwijderen van de castratiehechtingen ontdekte mijn dierenarts een kleine tumor in de melkklier en een hartafwijking. Nader onderzoek wees uit dat Seronda Atriumfibrillatie heeft, een vorm van hartritmestoornissen waarvoor zij nu medicijnen krijgt. Een gevolg van de medicijnen is helaas een verminderde eetlust wat wel eens lastig is.
De tumor zal te zijner tijd moeten worden verwijderd. Maar eerst moet het hart stabieler zijn, want op het moment is een narcose nog niet verantwoord.
Seronda is een heel lieve en vrolijke hond en knuffelt graag. Zij komt naar je toe en geeft kusjes, springt blij om je heen, geweldig! Buiten was zij in het begin wat terughoudend, zij durfde niet goed naar me toe te komen maar bleef op een afstandje staan. Met de nodige training en vooral veel beloning is dat inmiddels helemaal over.
Seronda kan goed los lopen. Zij gaat vrij neutraal met vreemde honden om en komt meestal als zij wordt geroepen - de overige keren overheerst het Mastin-gedeelte in haar en komt ze wanneer het haar uitkomt…
In huis is zij heerlijk rustig en sloopt niet. Geen Podenco.
Het is verbazend hoe makkelijk zij zich binnen heel korte tijd aan ons leven hier heeft aangepast.
Seronda is eindelijk thuis gekomen!
Maart/mei 2006
Zij is circa 75 cm hoog, maar toont veel kleiner door haar sierlijke bouw en lange poten. Ik denk dat het een kruising is van een Mastin español met een Duitse Dog.
De kennismaking met mijn eigen roedeltje verliep voorspoedig. Flits grommelde wat, de meiden vonden alles best.
In het vakantiehuisje ging het ook goed. In de tuin twee korte schermutselingen met Flits, maar niets ernstigs. De eerste twee dagen grommelde hij nog wat als Seronda de kamer in kwam, daarna ging het goed. Seronda bleek zindelijk te zijn, wat natuurlijk wel heel makkelijk is. Zij was aanvankelijk helemaal gek op eten, begrijpelijk gezien haar verleden. Dus je moest wel alles opbergen wat eetbaar was of zou kunnen zijn.
Thuis zijn er ook nauwelijks rangordeproblemen geweest. Het zal hebben geholpen dat de honden elkaar al 4 dagen op neutraal terrein hadden meegemaakt. Met de katten gaat Seronda ook prima om. Zij staat het zelfs toe dat één van de katten bij haar in de mand komt liggen.
Met name de eerste dagen toonde Seronda zich heel anders dan in het pleeggezin. Zij blafte bijvoorbeeld vrij veel en was super-waaks (In Spanje had men Seronda nog nooit horen blaffen!). Toen we eenmaal thuis waren gekomen, ebde dat overmatige blaffen vanzelf weg. De waaksheid is gebleven. Ook begon zij om aandacht te vragen door hard en aanhoudend te blaffen. Met negeren was dit echter al heel snel onder controle.
In het begin was zij voor veel dingen bang, vooral verkeer, fietsers, brommers enz. Dus het was zaak om veel te socialiseren. Met een hond uit Spanje ga ik altijd om als met een pup, en dat werkt prima. Niets verwachten en kijken wat al lukt. Aan de rest gaan werken.
Het lopen aan de riem is in het begin echt een gigantisch probleem geweest, want ze trok me zowat omver. Ik ben meteen met de training begonnen, met positieve versterking en snoep, veel snoep…
Nu zijn we een goede twee maanden verder. Nog steeds komt de riem af en toe strak te staan, maar dat gebeurt lang niet meer zo vaak.
Bij het verwijderen van de castratiehechtingen ontdekte mijn dierenarts een kleine tumor in de melkklier en een hartafwijking. Nader onderzoek wees uit dat Seronda Atriumfibrillatie heeft, een vorm van hartritmestoornissen waarvoor zij nu medicijnen krijgt. Een gevolg van de medicijnen is helaas een verminderde eetlust wat wel eens lastig is.
De tumor zal te zijner tijd moeten worden verwijderd. Maar eerst moet het hart stabieler zijn, want op het moment is een narcose nog niet verantwoord.
Seronda is een heel lieve en vrolijke hond en knuffelt graag. Zij komt naar je toe en geeft kusjes, springt blij om je heen, geweldig! Buiten was zij in het begin wat terughoudend, zij durfde niet goed naar me toe te komen maar bleef op een afstandje staan. Met de nodige training en vooral veel beloning is dat inmiddels helemaal over.
Seronda kan goed los lopen. Zij gaat vrij neutraal met vreemde honden om en komt meestal als zij wordt geroepen - de overige keren overheerst het Mastin-gedeelte in haar en komt ze wanneer het haar uitkomt…
In huis is zij heerlijk rustig en sloopt niet. Geen Podenco.
Het is verbazend hoe makkelijk zij zich binnen heel korte tijd aan ons leven hier heeft aangepast.
Seronda is eindelijk thuis gekomen!
Maart/mei 2006
