Bassie, 12 jaar
September 2022
In november 2021 kwam Bassie bij me, een Corgi-mix van 11 jaar.
Hij was in Polen zwervend op straat aangetroffen en heeft vervolgens 9 jaar in een asiel gezeten. Kennelijk is hij van daaruit al eens bemiddeld geweest, maar terug gebracht.
In februari 2021 kwam hij naar Nederland en verbleef negen maanden in twee pleeggezinnen.
Bassie werd beschreven als gehoorzaam, aanhankelijk, rustig in huis, nog wat onzeker, maar geen gedragsproblemen. Hij leek dus mooi in mijn kleine seniorengroep te passen.
Wat kwam was een hondje dat verstijfde als je ook maar op meters afstand in de buurt kwam, voor angst alles liet lopen als je hem optilde, slechts durfde te eten als hij alleen in de kamer was. Wat als rustig in huis werd beschreven betekende dat hij in het pleeggezin verstijfd van angst in zijn box had gezeten, maar daar kwam ik pas later achter. Hier heeft hij de eerste weken ook alleen tegen de muur gedrukt in zijn mand gelegen.
De drinkbak moest naast zijn mand staan, hij durfde niet naar de hondendrinkbak te lopen.
Vanaf het begin trok hij zich erg op aan Cooper, zelf (voormalige) angsthond die nu ineens muteerde tot ‘de grote beschermer’ van een nóg banger hondje.
Nu zijn we bijna een jaar verder. Wat is er veranderd?
Bassie gaat af en toe heel kleine stapjes vooruit, maar soms is het ook één stap vooruit en twee terug.
Hij is nog steeds panisch voor mensen en helaas ook nog steeds bang voor ons. Die angst lijkt onomkeerbaar. Ik zie geen gewenning. In huis vlucht hij als ik te dicht in zijn buurt kom, en dan praat ik over vier, vijf meter.
Als hij het idee heeft niet onder het contact uit te komen, drukt hij zich stijf tegen de grond en laat het over zich heen komen. Dat is bijvoorbeeld het geval als ik hem borstel, hij zijn tuigje om krijgt of bij het dagelijkse schoonmaken van zijn ogen omdat hij last heeft van traanstrepen.
Hij is ’s nachts vaak onzindelijk – in tegenstelling tot wat mij was verteld.
Hij durft geen snoep uit de hand aan te nemen, nog steeds niet… Alleen het stukje brood tussen de middag en de knaagstang ’s avonds neemt hij heel voorzichtig aan. Het andere snoep gooi ik vlak voor hem neer, en dan eet hij het.
Hij durft sinds kort af en toe een klein stukje de keuken in en drinkt daar ook als er niemand in de buurt is. Maar het eten neemt hij uitsluitend in een van zijn mandjes die hij daarvoor heeft uitgekozen.
Voor vreemde honden is hij bang, hij verstijft als er eentje contact zoekt. Met mijn honden gaat het gelukkig prima.
Hij wil altijd mee gaan wandelen, loopt dan ook met de andere twee naar de hal om te worden aangelijnd, terwijl hij wandelen zo te zien niet echt leuk vindt. Hij snuffelt niet onderweg, doet niets. Maar hij wil niet alleen thuis blijven en gaat dan huilen; dus gaat hij mee. Bassie sjokt mee zolang Cooper ook loopt. Blijft Cooper staan, stopt Bassie ook onmiddellijk.
Bassie ligt vele uren per dag in zijn mand, wat gezien zijn leeftijd normaal is. Niet meer verstijfd van angst, maar heerlijk ontspannen. Je ziet dat hij daarvan geniet. Hij durft nu ook vaster te slapen.
Sinds een paar maanden slaapt hij ’s nachts in de slaapkamer. Nee, ik heb niet de illusie dat hij daarvoor kiest om dichter bij mij te zijn, maar wel bij Cooper en Floortje die daar ook hun mandjes hebben staan.
De grote tuin vindt hij geweldig. Hij struint er graag in rond, zolang ik niet ook buiten ben. Je ziet dan (stiekem vanuit het raam) het hondje dat hij eigenlijk diep van binnen is: ontspannen houding, staart omhoog, geïnteresseerd snuffelen, het naar zijn zin hebben. Als het even kan qua weer, staat de tuindeur dan ook zoveel mogelijk open.
Sinds kort durft hij ook de tuin in als ik rustig ergens zit. Maar zodra ik opsta, schiet hij het huis in.
Na alles wat ik van Bassie heb gezien in onze tijd samen ben ik ervan overtuigd dat hij niet met mensen is gesocialiseerd, maar daarnaast ook zwaar is getraumatiseerd door slechte ervaringen – misschien in de eerste twee jaar van zijn leven voordat hij naar het asiel kwam.
Hij zal nooit een band met mensen kunnen opbouwen. Liefde kan hij niet aannemen, hij is te beschadigd. Ik kan hem niet gelukkig maken, en dat is zwaar te verduren. Maar wat ik hem wel kan geven is rust, zoveel mogelijk ontspanning, routine en – betrekkelijke – veiligheid.
Bassie is niet de hond die ik voor ogen had bij de adoptie. Maar met zijn verleden en gedrag is het heel fijn dat hij hier terecht is gekomen, anders was hij een wisselbeker geworden, daarvan ben ik overtuigd. En in zijn eigen kleine wereld kan en mag hij hier zichzelf zijn. Dus misschien toch een klein beetje geluk voor deze verloren ziel.
Om de vele serieuze stichtingen niet tekort te doen en ondanks mijn ervaringen met Bassie een lans voor de honden uit het dierenbeschermings-circuit te breken, wil ik benadrukken dat ik iets dergelijks (qua volledig misleidende beschrijving van de hond) in de 24 jaar dat ik honden uit het buitenland adopteer, nog nooit mee heb gemaakt!
In november 2021 kwam Bassie bij me, een Corgi-mix van 11 jaar.
Hij was in Polen zwervend op straat aangetroffen en heeft vervolgens 9 jaar in een asiel gezeten. Kennelijk is hij van daaruit al eens bemiddeld geweest, maar terug gebracht.
In februari 2021 kwam hij naar Nederland en verbleef negen maanden in twee pleeggezinnen.
Bassie werd beschreven als gehoorzaam, aanhankelijk, rustig in huis, nog wat onzeker, maar geen gedragsproblemen. Hij leek dus mooi in mijn kleine seniorengroep te passen.
Wat kwam was een hondje dat verstijfde als je ook maar op meters afstand in de buurt kwam, voor angst alles liet lopen als je hem optilde, slechts durfde te eten als hij alleen in de kamer was. Wat als rustig in huis werd beschreven betekende dat hij in het pleeggezin verstijfd van angst in zijn box had gezeten, maar daar kwam ik pas later achter. Hier heeft hij de eerste weken ook alleen tegen de muur gedrukt in zijn mand gelegen.
De drinkbak moest naast zijn mand staan, hij durfde niet naar de hondendrinkbak te lopen.
Vanaf het begin trok hij zich erg op aan Cooper, zelf (voormalige) angsthond die nu ineens muteerde tot ‘de grote beschermer’ van een nóg banger hondje.
Nu zijn we bijna een jaar verder. Wat is er veranderd?
Bassie gaat af en toe heel kleine stapjes vooruit, maar soms is het ook één stap vooruit en twee terug.
Hij is nog steeds panisch voor mensen en helaas ook nog steeds bang voor ons. Die angst lijkt onomkeerbaar. Ik zie geen gewenning. In huis vlucht hij als ik te dicht in zijn buurt kom, en dan praat ik over vier, vijf meter.
Als hij het idee heeft niet onder het contact uit te komen, drukt hij zich stijf tegen de grond en laat het over zich heen komen. Dat is bijvoorbeeld het geval als ik hem borstel, hij zijn tuigje om krijgt of bij het dagelijkse schoonmaken van zijn ogen omdat hij last heeft van traanstrepen.
Hij is ’s nachts vaak onzindelijk – in tegenstelling tot wat mij was verteld.
Hij durft geen snoep uit de hand aan te nemen, nog steeds niet… Alleen het stukje brood tussen de middag en de knaagstang ’s avonds neemt hij heel voorzichtig aan. Het andere snoep gooi ik vlak voor hem neer, en dan eet hij het.
Hij durft sinds kort af en toe een klein stukje de keuken in en drinkt daar ook als er niemand in de buurt is. Maar het eten neemt hij uitsluitend in een van zijn mandjes die hij daarvoor heeft uitgekozen.
Voor vreemde honden is hij bang, hij verstijft als er eentje contact zoekt. Met mijn honden gaat het gelukkig prima.
Hij wil altijd mee gaan wandelen, loopt dan ook met de andere twee naar de hal om te worden aangelijnd, terwijl hij wandelen zo te zien niet echt leuk vindt. Hij snuffelt niet onderweg, doet niets. Maar hij wil niet alleen thuis blijven en gaat dan huilen; dus gaat hij mee. Bassie sjokt mee zolang Cooper ook loopt. Blijft Cooper staan, stopt Bassie ook onmiddellijk.
Bassie ligt vele uren per dag in zijn mand, wat gezien zijn leeftijd normaal is. Niet meer verstijfd van angst, maar heerlijk ontspannen. Je ziet dat hij daarvan geniet. Hij durft nu ook vaster te slapen.
Sinds een paar maanden slaapt hij ’s nachts in de slaapkamer. Nee, ik heb niet de illusie dat hij daarvoor kiest om dichter bij mij te zijn, maar wel bij Cooper en Floortje die daar ook hun mandjes hebben staan.
De grote tuin vindt hij geweldig. Hij struint er graag in rond, zolang ik niet ook buiten ben. Je ziet dan (stiekem vanuit het raam) het hondje dat hij eigenlijk diep van binnen is: ontspannen houding, staart omhoog, geïnteresseerd snuffelen, het naar zijn zin hebben. Als het even kan qua weer, staat de tuindeur dan ook zoveel mogelijk open.
Sinds kort durft hij ook de tuin in als ik rustig ergens zit. Maar zodra ik opsta, schiet hij het huis in.
Na alles wat ik van Bassie heb gezien in onze tijd samen ben ik ervan overtuigd dat hij niet met mensen is gesocialiseerd, maar daarnaast ook zwaar is getraumatiseerd door slechte ervaringen – misschien in de eerste twee jaar van zijn leven voordat hij naar het asiel kwam.
Hij zal nooit een band met mensen kunnen opbouwen. Liefde kan hij niet aannemen, hij is te beschadigd. Ik kan hem niet gelukkig maken, en dat is zwaar te verduren. Maar wat ik hem wel kan geven is rust, zoveel mogelijk ontspanning, routine en – betrekkelijke – veiligheid.
Bassie is niet de hond die ik voor ogen had bij de adoptie. Maar met zijn verleden en gedrag is het heel fijn dat hij hier terecht is gekomen, anders was hij een wisselbeker geworden, daarvan ben ik overtuigd. En in zijn eigen kleine wereld kan en mag hij hier zichzelf zijn. Dus misschien toch een klein beetje geluk voor deze verloren ziel.
Om de vele serieuze stichtingen niet tekort te doen en ondanks mijn ervaringen met Bassie een lans voor de honden uit het dierenbeschermings-circuit te breken, wil ik benadrukken dat ik iets dergelijks (qua volledig misleidende beschrijving van de hond) in de 24 jaar dat ik honden uit het buitenland adopteer, nog nooit mee heb gemaakt!
