Bassie, 14 jaar
Mei 2024
Bassie had half mei ’s nachts ineens een soort ‘aanval’: hij wankelde door de kamer, viel af en toe om en bewoog steeds zijn kop van rechts naar links. Dat duurde ongeveer een half uur. Daarna ging hij weer in zijn mand liggen en sliep rustig de rest van de nacht.
Ik dacht aan een geriatrisch vestibulair syndroom dat ik drie keer met Dunya had meegemaakt. Maar in tegenstelling tot Dunya was Bassie helemaal niet misselijk.
De volgende dag liep hij al wat beter. Inmiddels loopt hij vooral nog wat onzeker als hij lang geslapen heeft. En hij houdt blijvend zijn kop scheef.
De dierenarts kwam na onderzoek tot de conclusie dat het wel een geriatrisch vestibulair syndroom is. Kennelijk hoeft misselijkheid niet altijd op te treden.
Bassie moet nu – waarschijnlijk de rest van zijn leven – medicijnen innemen voor de bloedsomloop en het zenuwstelsel.
Verder is er niets veranderd ten opzichte van een half jaar geleden. Bassie zal nooit meer helemaal over zijn angst heen komen, maar het grootste deel van de dag gaat het gewoon goed met hem. Zijn vertrouwde omgeving, bij voorkeur de vertrouwde wandelingen en zoveel mogelijk routine. En, gezien zijn leeftijd, natuurlijk heel veel slapen wat hij heerlijk ontspannen doet.
Bassie had half mei ’s nachts ineens een soort ‘aanval’: hij wankelde door de kamer, viel af en toe om en bewoog steeds zijn kop van rechts naar links. Dat duurde ongeveer een half uur. Daarna ging hij weer in zijn mand liggen en sliep rustig de rest van de nacht.
Ik dacht aan een geriatrisch vestibulair syndroom dat ik drie keer met Dunya had meegemaakt. Maar in tegenstelling tot Dunya was Bassie helemaal niet misselijk.
De volgende dag liep hij al wat beter. Inmiddels loopt hij vooral nog wat onzeker als hij lang geslapen heeft. En hij houdt blijvend zijn kop scheef.
De dierenarts kwam na onderzoek tot de conclusie dat het wel een geriatrisch vestibulair syndroom is. Kennelijk hoeft misselijkheid niet altijd op te treden.
Bassie moet nu – waarschijnlijk de rest van zijn leven – medicijnen innemen voor de bloedsomloop en het zenuwstelsel.
Verder is er niets veranderd ten opzichte van een half jaar geleden. Bassie zal nooit meer helemaal over zijn angst heen komen, maar het grootste deel van de dag gaat het gewoon goed met hem. Zijn vertrouwde omgeving, bij voorkeur de vertrouwde wandelingen en zoveel mogelijk routine. En, gezien zijn leeftijd, natuurlijk heel veel slapen wat hij heerlijk ontspannen doet.
Oktober 2023
Heel veel is er niet veranderd het afgelopen jaar. Maar toch zijn er telkens weer heel kleine stapjes te zien richting ontspanning. Zo durft Bassie nu bijvoorbeeld thuis uit de auto te springen als ik ernaast sta. Nog een paar maanden geleden moest ik een heel eind bij de auto vandaan gaan staan voordat Bassie eruit durfde.
Hij heeft voor het eerst naar mij toe gekwispeld, veilig vanachter de glazen deur, toen ik thuiskwam. Toen ik de kamer in kwam, schoot hij meteen weer in zijn mand, maar het was toch een bijzonder moment: hij was blij dat ik er weer was.
Op de bekende wandelingen is Bassie nu heel ontspannen; snuffelt nog steeds niet, maar kijkt wel heel geïnteresseerd om zich heen. Nieuwe wandelingen vindt hij matig. Maar laatst is het zelfs gelukt met hem door de voetgangerszone van een stadje te lopen. Hij was gespannen, maar liep wel mee en bleef niet stokstijf staan, wat hij doet als hij erg bang is.
Bassies gebit moest worden gesaneerd. Een dergelijke ingreep is voor iedere hond stressig, en ik was bang wat dit met Bassie zou doen en met het kleine beetje vertrouwen dat hij nu in ons heeft. Gelukkig ging dat heel goed, hij heeft er zo te zien niets aan overgehouden.
Heel veel is er niet veranderd het afgelopen jaar. Maar toch zijn er telkens weer heel kleine stapjes te zien richting ontspanning. Zo durft Bassie nu bijvoorbeeld thuis uit de auto te springen als ik ernaast sta. Nog een paar maanden geleden moest ik een heel eind bij de auto vandaan gaan staan voordat Bassie eruit durfde.
Hij heeft voor het eerst naar mij toe gekwispeld, veilig vanachter de glazen deur, toen ik thuiskwam. Toen ik de kamer in kwam, schoot hij meteen weer in zijn mand, maar het was toch een bijzonder moment: hij was blij dat ik er weer was.
Op de bekende wandelingen is Bassie nu heel ontspannen; snuffelt nog steeds niet, maar kijkt wel heel geïnteresseerd om zich heen. Nieuwe wandelingen vindt hij matig. Maar laatst is het zelfs gelukt met hem door de voetgangerszone van een stadje te lopen. Hij was gespannen, maar liep wel mee en bleef niet stokstijf staan, wat hij doet als hij erg bang is.
Bassies gebit moest worden gesaneerd. Een dergelijke ingreep is voor iedere hond stressig, en ik was bang wat dit met Bassie zou doen en met het kleine beetje vertrouwen dat hij nu in ons heeft. Gelukkig ging dat heel goed, hij heeft er zo te zien niets aan overgehouden.
September 2022
In november 2021 kwam Bassie bij me, een Corgi-mix van 11 jaar.
Hij was in Polen zwervend op straat aangetroffen en heeft vervolgens 9 jaar in een asiel gezeten. Kennelijk is hij van daaruit al eens bemiddeld geweest, maar terug gebracht.
In februari 2021 kwam hij naar Nederland en verbleef negen maanden in twee pleeggezinnen.
Bassie werd beschreven als gehoorzaam, aanhankelijk, rustig in huis, nog wat onzeker, maar geen gedragsproblemen. Hij leek dus mooi in mijn kleine seniorengroep te passen.
Wat kwam was een hondje dat verstijfde als je ook maar op meters afstand in de buurt kwam, voor angst alles liet lopen als je hem optilde, slechts durfde te eten als hij alleen in de kamer was. Wat als rustig in huis werd beschreven betekende dat hij in het pleeggezin verstijfd van angst in zijn box had gezeten, maar daar kwam ik pas later achter. Hier heeft hij de eerste weken ook alleen tegen de muur gedrukt in zijn mand gelegen.
De drinkbak moest naast zijn mand staan, hij durfde niet naar de hondendrinkbak te lopen.
Vanaf het begin trok hij zich erg op aan Cooper, zelf (voormalige) angsthond die nu ineens muteerde tot ‘de grote beschermer’ van een nóg banger hondje.
Nu zijn we bijna een jaar verder. Wat is er veranderd?
Bassie gaat af en toe heel kleine stapjes vooruit, maar soms is het ook één stap vooruit en twee terug.
Hij is nog steeds panisch voor mensen en helaas ook nog steeds bang voor ons. Die angst lijkt onomkeerbaar. Ik zie geen gewenning. In huis vlucht hij als ik te dicht in zijn buurt kom, en dan praat ik over vier, vijf meter.
Als hij het idee heeft niet onder het contact uit te komen, drukt hij zich stijf tegen de grond en laat het over zich heen komen. Dat is bijvoorbeeld het geval als ik hem borstel, hij zijn tuigje om krijgt of bij het dagelijkse schoonmaken van zijn ogen omdat hij last heeft van traanstrepen.
Hij is ’s nachts vaak onzindelijk – in tegenstelling tot wat mij was verteld.
Hij durft geen snoep uit de hand aan te nemen, nog steeds niet… Alleen het stukje brood tussen de middag en de knaagstang ’s avonds neemt hij heel voorzichtig aan. Het andere snoep gooi ik vlak voor hem neer, en dan eet hij het.
Hij durft sinds kort af en toe een klein stukje de keuken in en drinkt daar ook als er niemand in de buurt is. Maar het eten neemt hij uitsluitend in een van zijn mandjes die hij daarvoor heeft uitgekozen.
Voor vreemde honden is hij bang, hij verstijft als er eentje contact zoekt. Met mijn honden gaat het gelukkig prima.
Hij wil altijd mee gaan wandelen, loopt dan ook met de andere twee naar de hal om te worden aangelijnd, terwijl hij wandelen zo te zien niet echt leuk vindt. Hij snuffelt niet onderweg, doet niets. Maar hij wil niet alleen thuis blijven en gaat dan huilen; dus gaat hij mee. Bassie sjokt mee zolang Cooper ook loopt. Blijft Cooper staan, stopt Bassie ook onmiddellijk.
Bassie ligt vele uren per dag in zijn mand, wat gezien zijn leeftijd normaal is. Niet meer verstijfd van angst, maar heerlijk ontspannen. Je ziet dat hij daarvan geniet. Hij durft nu ook vaster te slapen.
Sinds een paar maanden slaapt hij ’s nachts in de slaapkamer. Nee, ik heb niet de illusie dat hij daarvoor kiest om dichter bij mij te zijn, maar wel bij Cooper en Floortje die daar ook hun mandjes hebben staan.
De grote tuin vindt hij geweldig. Hij struint er graag in rond, zolang ik niet ook buiten ben. Je ziet dan (stiekem vanuit het raam) het hondje dat hij eigenlijk diep van binnen is: ontspannen houding, staart omhoog, geïnteresseerd snuffelen, het naar zijn zin hebben. Als het even kan qua weer, staat de tuindeur dan ook zoveel mogelijk open.
Sinds kort durft hij ook de tuin in als ik rustig ergens zit. Maar zodra ik opsta, schiet hij het huis in.
Na alles wat ik van Bassie heb gezien in onze tijd samen ben ik ervan overtuigd dat hij niet met mensen is gesocialiseerd, maar daarnaast ook zwaar is getraumatiseerd door slechte ervaringen – misschien in de eerste twee jaar van zijn leven voordat hij naar het asiel kwam.
Hij zal nooit een band met mensen kunnen opbouwen. Liefde kan hij niet aannemen, hij is te beschadigd. Ik kan hem niet gelukkig maken, en dat is zwaar te verduren. Maar wat ik hem wel kan geven is rust, zoveel mogelijk ontspanning, routine en – betrekkelijke – veiligheid.
Bassie is niet de hond die ik voor ogen had bij de adoptie. Maar met zijn verleden en gedrag is het heel fijn dat hij hier terecht is gekomen, anders was hij een wisselbeker geworden, daarvan ben ik overtuigd. En in zijn eigen kleine wereld kan en mag hij hier zichzelf zijn. Dus misschien toch een klein beetje geluk voor deze verloren ziel.
Om de vele serieuze stichtingen niet tekort te doen en ondanks mijn ervaringen met Bassie een lans voor de honden uit het dierenbeschermings-circuit te breken, wil ik benadrukken dat ik iets dergelijks (qua volledig misleidende beschrijving van de hond) in de 24 jaar dat ik honden uit het buitenland adopteer, nog nooit mee heb gemaakt!
In november 2021 kwam Bassie bij me, een Corgi-mix van 11 jaar.
Hij was in Polen zwervend op straat aangetroffen en heeft vervolgens 9 jaar in een asiel gezeten. Kennelijk is hij van daaruit al eens bemiddeld geweest, maar terug gebracht.
In februari 2021 kwam hij naar Nederland en verbleef negen maanden in twee pleeggezinnen.
Bassie werd beschreven als gehoorzaam, aanhankelijk, rustig in huis, nog wat onzeker, maar geen gedragsproblemen. Hij leek dus mooi in mijn kleine seniorengroep te passen.
Wat kwam was een hondje dat verstijfde als je ook maar op meters afstand in de buurt kwam, voor angst alles liet lopen als je hem optilde, slechts durfde te eten als hij alleen in de kamer was. Wat als rustig in huis werd beschreven betekende dat hij in het pleeggezin verstijfd van angst in zijn box had gezeten, maar daar kwam ik pas later achter. Hier heeft hij de eerste weken ook alleen tegen de muur gedrukt in zijn mand gelegen.
De drinkbak moest naast zijn mand staan, hij durfde niet naar de hondendrinkbak te lopen.
Vanaf het begin trok hij zich erg op aan Cooper, zelf (voormalige) angsthond die nu ineens muteerde tot ‘de grote beschermer’ van een nóg banger hondje.
Nu zijn we bijna een jaar verder. Wat is er veranderd?
Bassie gaat af en toe heel kleine stapjes vooruit, maar soms is het ook één stap vooruit en twee terug.
Hij is nog steeds panisch voor mensen en helaas ook nog steeds bang voor ons. Die angst lijkt onomkeerbaar. Ik zie geen gewenning. In huis vlucht hij als ik te dicht in zijn buurt kom, en dan praat ik over vier, vijf meter.
Als hij het idee heeft niet onder het contact uit te komen, drukt hij zich stijf tegen de grond en laat het over zich heen komen. Dat is bijvoorbeeld het geval als ik hem borstel, hij zijn tuigje om krijgt of bij het dagelijkse schoonmaken van zijn ogen omdat hij last heeft van traanstrepen.
Hij is ’s nachts vaak onzindelijk – in tegenstelling tot wat mij was verteld.
Hij durft geen snoep uit de hand aan te nemen, nog steeds niet… Alleen het stukje brood tussen de middag en de knaagstang ’s avonds neemt hij heel voorzichtig aan. Het andere snoep gooi ik vlak voor hem neer, en dan eet hij het.
Hij durft sinds kort af en toe een klein stukje de keuken in en drinkt daar ook als er niemand in de buurt is. Maar het eten neemt hij uitsluitend in een van zijn mandjes die hij daarvoor heeft uitgekozen.
Voor vreemde honden is hij bang, hij verstijft als er eentje contact zoekt. Met mijn honden gaat het gelukkig prima.
Hij wil altijd mee gaan wandelen, loopt dan ook met de andere twee naar de hal om te worden aangelijnd, terwijl hij wandelen zo te zien niet echt leuk vindt. Hij snuffelt niet onderweg, doet niets. Maar hij wil niet alleen thuis blijven en gaat dan huilen; dus gaat hij mee. Bassie sjokt mee zolang Cooper ook loopt. Blijft Cooper staan, stopt Bassie ook onmiddellijk.
Bassie ligt vele uren per dag in zijn mand, wat gezien zijn leeftijd normaal is. Niet meer verstijfd van angst, maar heerlijk ontspannen. Je ziet dat hij daarvan geniet. Hij durft nu ook vaster te slapen.
Sinds een paar maanden slaapt hij ’s nachts in de slaapkamer. Nee, ik heb niet de illusie dat hij daarvoor kiest om dichter bij mij te zijn, maar wel bij Cooper en Floortje die daar ook hun mandjes hebben staan.
De grote tuin vindt hij geweldig. Hij struint er graag in rond, zolang ik niet ook buiten ben. Je ziet dan (stiekem vanuit het raam) het hondje dat hij eigenlijk diep van binnen is: ontspannen houding, staart omhoog, geïnteresseerd snuffelen, het naar zijn zin hebben. Als het even kan qua weer, staat de tuindeur dan ook zoveel mogelijk open.
Sinds kort durft hij ook de tuin in als ik rustig ergens zit. Maar zodra ik opsta, schiet hij het huis in.
Na alles wat ik van Bassie heb gezien in onze tijd samen ben ik ervan overtuigd dat hij niet met mensen is gesocialiseerd, maar daarnaast ook zwaar is getraumatiseerd door slechte ervaringen – misschien in de eerste twee jaar van zijn leven voordat hij naar het asiel kwam.
Hij zal nooit een band met mensen kunnen opbouwen. Liefde kan hij niet aannemen, hij is te beschadigd. Ik kan hem niet gelukkig maken, en dat is zwaar te verduren. Maar wat ik hem wel kan geven is rust, zoveel mogelijk ontspanning, routine en – betrekkelijke – veiligheid.
Bassie is niet de hond die ik voor ogen had bij de adoptie. Maar met zijn verleden en gedrag is het heel fijn dat hij hier terecht is gekomen, anders was hij een wisselbeker geworden, daarvan ben ik overtuigd. En in zijn eigen kleine wereld kan en mag hij hier zichzelf zijn. Dus misschien toch een klein beetje geluk voor deze verloren ziel.
Om de vele serieuze stichtingen niet tekort te doen en ondanks mijn ervaringen met Bassie een lans voor de honden uit het dierenbeschermings-circuit te breken, wil ik benadrukken dat ik iets dergelijks (qua volledig misleidende beschrijving van de hond) in de 24 jaar dat ik honden uit het buitenland adopteer, nog nooit mee heb gemaakt!
