Toby, 15,5 jaar
15 augustus 2001 - 2 maart 2017
Op 2 maart heb ik Toby over de regenboogbrug laten gaan.
Toby kwam uit het dodingstation in Pamplona. Er was heel weinig over hem bekend, behalve dat hij 9,5 jaar oud was en het goed kon vinden met mensen en honden. Hij was vel over been, en gezien zijn conditie en leeftijd verwachtte ik hem niet al te lang bij me te mogen hebben.
Dat was 6 jaar geleden…
Ondanks de negatieve informatie die ik op het internet over het ras Sabueso had gevonden – absoluut ongeschikt als huishond, uitsluitend geschikt voor jagers - ontwikkelde Toby zich tot een geweldige hond. Hij was altijd vrolijk, zijn staart maakte overuren bij het kwispelen. Hij was makkelijk in de omgang met iedereen. Mensen vond hij gezellig, hij hield van knuffelen en aandacht, en hij kon werkelijk met alle honden opschieten die we op de wandelingen tegenkwamen. Reu of teef, groot of klein, het maakte niets uit. Zelfs honden die woest uitvielen konden Toby niet van de wijs brengen. Met mijn kater Krieltje was hij ook vrijwel meteen vriendjes, ze lagen soms samen in een mand.
Hij genoot erg van zijn leven hier en hield van rust en gemak. Zich vooral niet druk maken. Lekker in het zonnetje liggen of in de winter bij de verwarming.
Hij was wel een neus-aan-de-grond-hond, en na een poos hebben wij hem niet meer los kunnen laten lopen, behalve op vakantie waar hij vreemd genoeg niet wegliep. Maar ook aan de lange lijn vermaakte hij zich uitstekend. Rennen was toch zijn ding niet, en snuffelen kon hij ook in een omtrek van 10 meter.
Gek genoeg was Toby een ‘straathond’, meer dan een ‘natuurhond’. Ik kon hem geen groter plezier doen dan met hem door de wijk en door het dorp te lopen. De daar aanwezige geuren vond hij kennelijk veel boeiender – hij kon probleemloos al snuffelend een kwartier doen over 100 meter – dan de wandelingen in de natuur.
Toen hij ouder werd, bleef hij steeds vaker thuis als ik met de andere honden ging wandelen. Een jaar geleden begon hij dement te worden, je merkte het eerst aan kleine dingen. Maar de ziekte werd snel erger.
De laatste maanden kon hij nauwelijks nog rust vinden, urenlang liep hij door de kamer en begon zich achter en tussen allerlei meubels door te wringen. Onderzoeken wezen uit dat waarschijnlijk de ziekte van Cushing de oorzaak was van dit gedrag. De tumor drukte op de hersenen, en dat leidde tot de gedragsveranderingen.
De laatste dagen was hij nauwelijks nog aanspreekbaar, liep in kleine rondjes door huis en tuin, liep soms tegen meubels op.
Dit was geen waardig leven meer, en met pijn in mijn hart heb ik moeten besluiten Toby te laten gaan.
Rust zacht, mijn lieve oude opa. Ik mis je.
Toby kwam uit het dodingstation in Pamplona. Er was heel weinig over hem bekend, behalve dat hij 9,5 jaar oud was en het goed kon vinden met mensen en honden. Hij was vel over been, en gezien zijn conditie en leeftijd verwachtte ik hem niet al te lang bij me te mogen hebben.
Dat was 6 jaar geleden…
Ondanks de negatieve informatie die ik op het internet over het ras Sabueso had gevonden – absoluut ongeschikt als huishond, uitsluitend geschikt voor jagers - ontwikkelde Toby zich tot een geweldige hond. Hij was altijd vrolijk, zijn staart maakte overuren bij het kwispelen. Hij was makkelijk in de omgang met iedereen. Mensen vond hij gezellig, hij hield van knuffelen en aandacht, en hij kon werkelijk met alle honden opschieten die we op de wandelingen tegenkwamen. Reu of teef, groot of klein, het maakte niets uit. Zelfs honden die woest uitvielen konden Toby niet van de wijs brengen. Met mijn kater Krieltje was hij ook vrijwel meteen vriendjes, ze lagen soms samen in een mand.
Hij genoot erg van zijn leven hier en hield van rust en gemak. Zich vooral niet druk maken. Lekker in het zonnetje liggen of in de winter bij de verwarming.
Hij was wel een neus-aan-de-grond-hond, en na een poos hebben wij hem niet meer los kunnen laten lopen, behalve op vakantie waar hij vreemd genoeg niet wegliep. Maar ook aan de lange lijn vermaakte hij zich uitstekend. Rennen was toch zijn ding niet, en snuffelen kon hij ook in een omtrek van 10 meter.
Gek genoeg was Toby een ‘straathond’, meer dan een ‘natuurhond’. Ik kon hem geen groter plezier doen dan met hem door de wijk en door het dorp te lopen. De daar aanwezige geuren vond hij kennelijk veel boeiender – hij kon probleemloos al snuffelend een kwartier doen over 100 meter – dan de wandelingen in de natuur.
Toen hij ouder werd, bleef hij steeds vaker thuis als ik met de andere honden ging wandelen. Een jaar geleden begon hij dement te worden, je merkte het eerst aan kleine dingen. Maar de ziekte werd snel erger.
De laatste maanden kon hij nauwelijks nog rust vinden, urenlang liep hij door de kamer en begon zich achter en tussen allerlei meubels door te wringen. Onderzoeken wezen uit dat waarschijnlijk de ziekte van Cushing de oorzaak was van dit gedrag. De tumor drukte op de hersenen, en dat leidde tot de gedragsveranderingen.
De laatste dagen was hij nauwelijks nog aanspreekbaar, liep in kleine rondjes door huis en tuin, liep soms tegen meubels op.
Dit was geen waardig leven meer, en met pijn in mijn hart heb ik moeten besluiten Toby te laten gaan.
Rust zacht, mijn lieve oude opa. Ik mis je.
Dezember 2016
Toby’s dementie wordt steeds erger. Urenlang kan hij door de kamer lopen zonder rust te vinden of midden in de kamer gaan staan staren; gedrag dat ik nog van Dunya en Daisy ken toen zij oud en dement werden. En vaak wil hij binnen een kwartier wel drie of vier keer naar buiten, blijft dan óf in de deuropening staan óf hij staat op het terras voor zich uit te staren.
Een reden dat hij vaker naar buiten moet is echter ook dat zijn blaas zwakker is geworden. Hij is niet incontinent, dus hij weet dat hij moet plassen en geeft dat dan gelukkig ook aan zodat ik hem naar buiten kan laten.
Nieuw is dat Toby vaak allerlei meubels of hoekjes opzoekt en zich ‘klem zet’. Dat kan onder de tafel zijn of buiten tussen vuilniscontainers en de muur. Soms staat hij aan de verkeerde kant van de deur als hij naar buiten wil; en het gebeurt ook dat hij, als hij weer naar binnen wil, naast de deur voor het kattenluikje gaat staan terwijl de deur open staat.
Zijn achterpoten zijn behoorlijk zwak geworden; de spiermassa is min of meer verdwenen, niet ongebruikelijk bij oude honden volgens de dierenarts. De wandelingen slaat hij meestal over, wat zijn spieren natuurlijk ook geen goed doet, maar ik wil hem ook niet dwingen, zeker niet nu in het koude jaargetijde, als hij liever in zijn mand bij de verwarming wil blijven liggen.
Toby is flink afgevallen; het afbouwen van de spiermassa zal daarbij ook een rol spelen.
Ik heb nu homeopathische middelen om Toby’s onrust wat te verminderen. En uiteraard houd ik zijn levenskwaliteit in de gaten. Door de medicijnen kan hij nu in ieder geval periodes rustig in zijn mand liggen slapen of doezelen, tussen de periodes van onrust door.
Zijn regelmatige snuffelrondjes door de tuin vindt hij nog steeds leuk.
Hij eet nog graag en met smaak; de droge brokken vindt hij wat minder, maar ik vul zijn menu aan met maccaroni en vis.
Maar toch… de ontwikkeling gaat hard, en ik weet niet hoe lang deze laatste levensfase van mijn lieve hondenopa nog gaat duren.
Toby’s dementie wordt steeds erger. Urenlang kan hij door de kamer lopen zonder rust te vinden of midden in de kamer gaan staan staren; gedrag dat ik nog van Dunya en Daisy ken toen zij oud en dement werden. En vaak wil hij binnen een kwartier wel drie of vier keer naar buiten, blijft dan óf in de deuropening staan óf hij staat op het terras voor zich uit te staren.
Een reden dat hij vaker naar buiten moet is echter ook dat zijn blaas zwakker is geworden. Hij is niet incontinent, dus hij weet dat hij moet plassen en geeft dat dan gelukkig ook aan zodat ik hem naar buiten kan laten.
Nieuw is dat Toby vaak allerlei meubels of hoekjes opzoekt en zich ‘klem zet’. Dat kan onder de tafel zijn of buiten tussen vuilniscontainers en de muur. Soms staat hij aan de verkeerde kant van de deur als hij naar buiten wil; en het gebeurt ook dat hij, als hij weer naar binnen wil, naast de deur voor het kattenluikje gaat staan terwijl de deur open staat.
Zijn achterpoten zijn behoorlijk zwak geworden; de spiermassa is min of meer verdwenen, niet ongebruikelijk bij oude honden volgens de dierenarts. De wandelingen slaat hij meestal over, wat zijn spieren natuurlijk ook geen goed doet, maar ik wil hem ook niet dwingen, zeker niet nu in het koude jaargetijde, als hij liever in zijn mand bij de verwarming wil blijven liggen.
Toby is flink afgevallen; het afbouwen van de spiermassa zal daarbij ook een rol spelen.
Ik heb nu homeopathische middelen om Toby’s onrust wat te verminderen. En uiteraard houd ik zijn levenskwaliteit in de gaten. Door de medicijnen kan hij nu in ieder geval periodes rustig in zijn mand liggen slapen of doezelen, tussen de periodes van onrust door.
Zijn regelmatige snuffelrondjes door de tuin vindt hij nog steeds leuk.
Hij eet nog graag en met smaak; de droge brokken vindt hij wat minder, maar ik vul zijn menu aan met maccaroni en vis.
Maar toch… de ontwikkeling gaat hard, en ik weet niet hoe lang deze laatste levensfase van mijn lieve hondenopa nog gaat duren.
Oktober 2016
Toby gaat helaas wel wat achteruit. Op 15 augustus is hij 15 jaar geworden. Hij was in de zomer drie weken mee op vakantie, dat ging prima. Hij is ook meestal mee gaan wandelen en hield dat probleemloos een uur vol. Een enkele keer had hij wel problemen met lopen.
Nu begint hij op de gladde vloer uit te glijden, zijn achterpoten zijn niet meer sterk. Ook valt hij soms bij een klein afstapje.
En hij begint te dementeren, dat merk je aan kleine dingen.
Hij eet nog prima en blijft ook knuffelen, zo lang en zo vaak als het kan.
Toby gaat helaas wel wat achteruit. Op 15 augustus is hij 15 jaar geworden. Hij was in de zomer drie weken mee op vakantie, dat ging prima. Hij is ook meestal mee gaan wandelen en hield dat probleemloos een uur vol. Een enkele keer had hij wel problemen met lopen.
Nu begint hij op de gladde vloer uit te glijden, zijn achterpoten zijn niet meer sterk. Ook valt hij soms bij een klein afstapje.
En hij begint te dementeren, dat merk je aan kleine dingen.
Hij eet nog prima en blijft ook knuffelen, zo lang en zo vaak als het kan.
Februari 2016
Nu met het koude weer blijft Toby vaker thuis en gaat niet mee wandelen. Wel gaat hij vele malen per dag de tuin in, soms om zijn behoefte te doen, maar vaak ook gewoon wat rondstruinen.
Hij vraagt steeds meer aandacht, hoe ouder hij wordt. Als hij niet slaapt, wil hij óf naar buiten óf knuffelen. Daarbij is hij heel opdringerig en weet niet van ophouden. Gelukkig slaapt hij vele uren per dag.
Hij heeft vervelend gedrag ontwikkeld: het likken van zijn poten of de mand. Hij is dan als in trance en het lukt me niet om hem verbaal uit dat stereotype gedrag te halen, ik moet hem dan echt aanstoten. En dan ‘schrikt hij wakker’.
Volgende week (19 februari) moet zijn gebit worden gesaneerd.
Nu met het koude weer blijft Toby vaker thuis en gaat niet mee wandelen. Wel gaat hij vele malen per dag de tuin in, soms om zijn behoefte te doen, maar vaak ook gewoon wat rondstruinen.
Hij vraagt steeds meer aandacht, hoe ouder hij wordt. Als hij niet slaapt, wil hij óf naar buiten óf knuffelen. Daarbij is hij heel opdringerig en weet niet van ophouden. Gelukkig slaapt hij vele uren per dag.
Hij heeft vervelend gedrag ontwikkeld: het likken van zijn poten of de mand. Hij is dan als in trance en het lukt me niet om hem verbaal uit dat stereotype gedrag te halen, ik moet hem dan echt aanstoten. En dan ‘schrikt hij wakker’.
Volgende week (19 februari) moet zijn gebit worden gesaneerd.
September 2015
Het gaat heel goed met Toby. Hij is op 15 augustus 14 jaar geworden.
Toby loopt wel wat langzamer, wat op de wandelingen soms lastig is omdat hij achteruit en Maya vooruit trekt. Maar hij hobbelt wel mee. Tegenwoordig gaat hij vaak aan de lange riem, en op sommige plekken kan ik die ook loslaten zodat hij is zijn eigen tempo kan lopen. Hij vindt het heerlijk om elk grassprietje te besnuffelen en neemt er uitgebreid de tijd voor.
Ook bij goed weer blijft hij ’s middags wel eens thuis. Een uitgebreide wandeling met veel snuffelen per dag vindt hij kennelijk voldoende. Soms wil hij dan nog wel even een blokje om ’s middags, maar niet te lang, niet te ver en vooral… niet te snel
Als ik buiten ben, is hij meestal ook buiten. Ga ik naar binnen, gaat hij mee. Wanneer ik aan de pc zit, ligt Toby meestal in zijn mand onder mijn bureau. En als ik ’s avonds verhuis naar de andere kant van de kamer, dan verhuist Toby mee en maakt het zich gemakkelijk in de mand die daar voor hem klaar staat.
Hij is niet graag alleen thuis, maar als ik in het weekend soms niet mee ga met de wandeling, zie je hem opgelucht in zijn mand neerstrijken en blijft hij ook thuis.
Het gaat heel goed met Toby. Hij is op 15 augustus 14 jaar geworden.
Toby loopt wel wat langzamer, wat op de wandelingen soms lastig is omdat hij achteruit en Maya vooruit trekt. Maar hij hobbelt wel mee. Tegenwoordig gaat hij vaak aan de lange riem, en op sommige plekken kan ik die ook loslaten zodat hij is zijn eigen tempo kan lopen. Hij vindt het heerlijk om elk grassprietje te besnuffelen en neemt er uitgebreid de tijd voor.
Ook bij goed weer blijft hij ’s middags wel eens thuis. Een uitgebreide wandeling met veel snuffelen per dag vindt hij kennelijk voldoende. Soms wil hij dan nog wel even een blokje om ’s middags, maar niet te lang, niet te ver en vooral… niet te snel
Als ik buiten ben, is hij meestal ook buiten. Ga ik naar binnen, gaat hij mee. Wanneer ik aan de pc zit, ligt Toby meestal in zijn mand onder mijn bureau. En als ik ’s avonds verhuis naar de andere kant van de kamer, dan verhuist Toby mee en maakt het zich gemakkelijk in de mand die daar voor hem klaar staat.
Hij is niet graag alleen thuis, maar als ik in het weekend soms niet mee ga met de wandeling, zie je hem opgelucht in zijn mand neerstrijken en blijft hij ook thuis.
Mei 2015
Toby gaat superlief met Oscar, mijn 2jarige kleinzoon, om. Oscar gaat met zijn handjes om de snuit heen (we zijn er uiteraard bij), en Toby vindt het allemaal prima. Hij probeert wel om eten van Oscar af te pakken, wat me niet echt verbaast. Is voor hem ook op snuithoogte, dus dat moet altijd een van ons begeleiden.
Wanneer ik een paar bevroren broodjes op de terrastafel leg om te ontdooien – ik dacht: het is zo hoog én ze zijn bevroren! – is de tafel leeg als ik na een paar minuten kom kijken. Toby staat ernaast en likt zijn bek af.
Hetzelfde lot ondergingen een paar boterhammen die op de eettafel stonden, toen ik even uit de kamer ging.
In de auto kan hij zogenaamd niet zelf springen, maar eten dat op hoge tafels staat, levert geen enkel probleem voor hem op.
Toby gaat superlief met Oscar, mijn 2jarige kleinzoon, om. Oscar gaat met zijn handjes om de snuit heen (we zijn er uiteraard bij), en Toby vindt het allemaal prima. Hij probeert wel om eten van Oscar af te pakken, wat me niet echt verbaast. Is voor hem ook op snuithoogte, dus dat moet altijd een van ons begeleiden.
Wanneer ik een paar bevroren broodjes op de terrastafel leg om te ontdooien – ik dacht: het is zo hoog én ze zijn bevroren! – is de tafel leeg als ik na een paar minuten kom kijken. Toby staat ernaast en likt zijn bek af.
Hetzelfde lot ondergingen een paar boterhammen die op de eettafel stonden, toen ik even uit de kamer ging.
In de auto kan hij zogenaamd niet zelf springen, maar eten dat op hoge tafels staat, levert geen enkel probleem voor hem op.
Maart 2015
Over Toby is eigenlijk niets nieuws te melden. Het gaat heel goed met hem, en hij is een schat. Op de wandeling merk je nauwelijks dat hij naast je aan de riem loopt. Hij bleef nu in het koude en natte seizoen heel vaak thuis in plaats van mee te gaan wandelen en lag dan lekker bij de verwarming.
Een levensgenieter! En kater Krieltje mag best meegenieten (links in de mand, 't is wat donker).
Over Toby is eigenlijk niets nieuws te melden. Het gaat heel goed met hem, en hij is een schat. Op de wandeling merk je nauwelijks dat hij naast je aan de riem loopt. Hij bleef nu in het koude en natte seizoen heel vaak thuis in plaats van mee te gaan wandelen en lag dan lekker bij de verwarming.
Een levensgenieter! En kater Krieltje mag best meegenieten (links in de mand, 't is wat donker).
November 2014
Toby heeft al lang wat wratjes op zijn kop, lichaam en poten, wat wel vaker voorkomt bij oude honden. Nu is een van de wratten gaan groeien en heeft twee keer spontaan gebloed. Toby is dus 'onder het mes' gegaan. De wratten zijn verwijderd, en er is meteen wat tandsteen weggehaald.
Hij ziet er nu een beetje vreemd uit, maar lijkt geen last van de wondjes te hebben.
Hij ziet er nu een beetje vreemd uit, maar lijkt geen last van de wondjes te hebben.
|
Oktober 2014
Toby blijft Toby. Rustig, onverstoorbaar, blij. Tot vervelens toe aandacht vragen, dat wel. Als ik ooit een knuffelhond heb gehad, is Toby het wel. In het mooie seizoen dat we hebben gehad, kon hij er geen genoeg van krijgen om in zijn mand of op een kussen in de tuin van de zon te genieten. |
Mei 2014
We hebben weer eens een poging gedaan om Toby los te laten lopen. Zo’n keer of 4, 5 ging dat ook goed. Tot die keer dat hij er samen met Luca vandoor ging. 5 ½ uur later kreeg ik een telefoontje van de dierenarts (Luca was na 1 uur bij me teruggekomen). Toby was helemaal aan de andere kant van het dorp op straat lopend aangetroffen. Iemand had hem kordaat in zijn auto gezet (gelukkig maar!) en naar de dierenarts gebracht om te laten kijken of hij gechipt was.
|
Toby was helemaal kapot en liet alles toe. Aangezien hij daar bekend is in de praktijk, werd ik dus meteen gebeld.
Daarna is hij 3 dagen thuis gebleven om bij te komen. Slapen, eten, zuchten, dromen, af en toe de tuin in. Nu gaat hij iedere wandeling weer mee. Misschien omdat hij is afgevallen, maar ik denk voornamelijk omdat het weer nu weer beter wordt. Hij heeft een hekel aan kou en nattigheid. Loslopen is er niet meer bij, behalve in de vakantie in maart. Daar loopt hij nooit weg en mag dus lekker los over het strandje slenteren. Want dat is het voornamelijk, slenteren, snuffelen en als het even kan alle mensen gedag zeggen. Toby is (meestal...) geen renhond. |
|
Januari 2014
Wat een heerlijke druif is Toby toch! Altijd kwispelen, altijd blij. Hij is helaas flink aangekomen omdat hij tegenwoordig nog wel eens een wandeling overslaat. Ik kan hem wel ‘dwingen’ mee te gaan, maar ach, dan denk ik aan die 6 weken waar hij in de vrieskou in het dodingstation heeft gezeten en laat hem lekker op zijn kussen bij de verwarming liggen. Hij krijgt nu minder brokken en daarvoor in de plaats sperziebonen. Hij vindt het best, als er maar genoeg volume is, hij is een alleseter. En is al 800 gram van de 2,5 kilo die hij moet afvallen, kwijt. Onlangs heeft hij een ‘grote beurt’ gehad. Het gezwel onder zijn staart dat hij al langere tijd heeft, is gaan groeien en moest worden weggehaald. Meteen gebitssanering. Oren nog even nagekeken, een oor gaf weer wat problemen, en ik moest een week zalven. Maar ook dat ging prima. Ik ging naar hem toe, in de ene hand de tube zalf, in de andere een lekker snoepje. Al na een paar keer had hij het door: eerst zalven, dan lekkers, en kwam er zelfs voor uit zijn mand. Na de operatie liep hij een paar dagen met een rompertje aan, maar hij zat haast nooit aan de wond. |
|
September 2013
Toby had een paar dagen diarree en was een beetje zielig. Voor de rest gaat het prima met hem. Op 15 augustus is hij 12 jaar geworden. Toen ik hem kreeg, had ik niet durven hopen dat ik hem zo lang zou hebben, gezien zijn conditie toen. Behalve dat hij niet los kan, is het gewoon een heerlijke hond. In de vakantie ook weer totaal geen problemen. Ander huis, andere omgeving, Toby vindt alles best, geniet en is blij. 
|
(Foto boven met Mastin Luca)
|
Juni 2013
Over Toby valt niets nieuws te vertellen. Het gaat gelukkig goed met hem. Als we eens een beetje beter weer hebben in dit slechte voorjaar, doet hij het op de wandelingen nog rustiger aan dan anders. En 's ochtends rent hij meteen naar buiten en gaat in de zon liggen. |
|
Maart 2013
Het gaat goed met Toby. Net de jaarlijkse check-up gehad. Zijn gewicht is prima, conditie ook en de oren zijn nog steeds schoon. De hele winter heeft Toby het op de wandelingen vaak af laten weten en is hij liever thuis lekker bij de verwarming blijven liggen. Hij kan dan probleemloos alleen blijven, blaft niet, sloopt niet. Toby mag nu, net als Lilly, 's middags zijn eten in de tuin zoeken, en dat vindt hij prachtig. Op die manier kan hij toch 'legaal' met zijn neus werken. |
Ik ben heel blij dat Toby's gedrag naar andere honden toe ook nu nog niet is veranderd. Hij reageert vriendelijk en sociaal op alles wat we tegenkomen, los of aan de riem. Zelfs als een vreemde hond aan de riem naar hem uitvalt, reageert hij er niet op.
|
Juli 2012
In augustus wordt Toby 11 jaar oud. Op sommige plaatsen liet ik Toby nog los, maar sinds hij afgelopen mei ook daar 3,5 uur weg bleef, kan het helaas helemaal niet meer, op de strandjes in de vakanties na (waar hij gek genoeg niet wegloopt). Voor de rest is het een heerlijke hond. Hij doet me in sommige opzichten aan Flits denken omdat hij altijd blij is, zijn staart maakt overuren. Je hoeft hem maar aan te spreken of langs hem te lopen, dan begint hij al te kwispelen. Hij loopt ook heel rustig aan de lijn mee, soms aan de lange, maar daar maakt hij niet eens zoveel gebruik van; dus vaak ook aan de kortere riem. De riem hangt gewoon slap, hij loopt – in heel rustig tempo, dat wel – met je mee. Ja, zijn tempo is stukken trager geworden. Eindeloos grazen en snuffelen zijn belangrijker dan ‘kilometers maken’. Hij blijft af en toe alleen thuis, meestal met sommige of minstens eentje van de andere honden erbij – bijvoorbeeld als het regent, blijft hij met Dunya samen thuis – en dat gaat prima. Hij slaapt gewoon. |
|
November 2011
Helaas heeft Toby zich ontwikkeld tot wegloper. De clickertraining en het op-me-letten ging eigenlijk goed, maar slechts ‘eigenlijk’. Want erbij komt dat hij slecht hoort, en als hij niet toevallig naar me omkijkt is hij al op korte afstand niet meer met mijn stem of de fluit te bereiken. En als hij iets in zijn neus heeft, is hij al helemaal niet ‘aanspreekbaar'. |
Zijn oriëntatievermogen is slechter dan dat van Dunya, daardoor raakt hij soms de weg kwijt en doolt uren over de heide voordat hij naar de auto terugvindt. Nadat ik al een paar keer tot 4,5 uur op hem heb moeten wachten, blijft hij nu helaas aan de riem.
Af en toe heeft Toby nog in de lucht gehapt, als hij gestoord werd in zijn slaap. Ik denk dat dit een reflex is die je hem ook niet meer af kunt leren omdat hij dat niet bewust doet. Dus houd ik er rekening mee hem eerst aan te spreken als hij wakker moet worden. Dan gaat het goed.
Ik heb Toby toch nog laten castreren. Eerst wilde ik dit niet i.v.m. zijn leeftijd. Maar hij bleef jeuk aan zijn geslachtsdelen houden, en na de castratie was dit over.
Af en toe heeft Toby nog in de lucht gehapt, als hij gestoord werd in zijn slaap. Ik denk dat dit een reflex is die je hem ook niet meer af kunt leren omdat hij dat niet bewust doet. Dus houd ik er rekening mee hem eerst aan te spreken als hij wakker moet worden. Dan gaat het goed.
Ik heb Toby toch nog laten castreren. Eerst wilde ik dit niet i.v.m. zijn leeftijd. Maar hij bleef jeuk aan zijn geslachtsdelen houden, en na de castratie was dit over.
|
Juni 2011
Toby wordt in augustus 10 jaar. Dat hij een senior is blijkt uit zijn rustige gedrag in huis. Hij slaapt veel. Maar als het wandeltijd is, gaat hij blij springen… en als we weer thuiskomen ook, dan scheurt hij met een noodgang door de tuin, want dan is het etenstijd. Hij vindt de wandelingen geweldig en kan inmiddels meestal goed los lopen. Je moet hem wel goed in de gaten houden en ‘lezen’. Want als hij een vers spoor heeft gevonden en ik niet snel genoeg ben met aanlijnen, dan werkt hij dat uit en is volledig immuun voor welke communicatie met mij dan ook. Toby heeft inmiddels twee keer gebeten in situaties waar dat weliswaar te verklaren, maar natuurlijk niet acceptabel was. |
Ik probeer nu vergelijkbare situaties te voorkomen en heb hem inmiddels zijn plaats in ons hondengezin ook wat duidelijker kunnen maken.
Hij is een duur hondje, af en aan naar de dierenarts met chronische oorontsteking en op een gegeven moment pijn bij bepaalde bewegingen, waardoor hij het uitgilde. De oorzaak kon niet worden gevonden, mogelijk iets tijdelijks, en nadat hij een paar weken pijnstillers en ‘rust’ kreeg voorgeschreven, gaat het de laatste weken weer goed.
Krieltje de kater heeft hem laatst eens een hengst gegeven toen Toby wat al te opdringerig werd; daar is hij van geschrokken en hij lijkt nu meer respect voor mijn salontijgertje te hebben.
Behalve de regelmatige gezondheidsproblemen gaat het dus goed met Toby. Hij is nu ook goed op gewicht en de bespiering van de achterhand is duidelijk verbeterd. Hij blijft een hekel aan regen houden en is na een wandeling in de regen nog steeds erg rillerig, hoewel hij nu niet meer mager is. Hij is een echte zonaanbidder, en zodra het lekker weer is, kan hij haast niet wachten totdat ik zijn kussen buiten leg.
Toby voelt zich hier helemaal thuis, en hij voelt zich ook bij ons horen. Dat blijkt overduidelijk op de wandelingen waar hij mij steeds meer in de gaten houdt en moeite doet ons = zijn groepje niet kwijt te raken. Hij volgt me ook veel vaker dan in het begin in huis en tuin. In de laatste vakantie is hij vriendjes met Luca geworden; die twee lopen en snuffelen vaak samen.
Hij is een duur hondje, af en aan naar de dierenarts met chronische oorontsteking en op een gegeven moment pijn bij bepaalde bewegingen, waardoor hij het uitgilde. De oorzaak kon niet worden gevonden, mogelijk iets tijdelijks, en nadat hij een paar weken pijnstillers en ‘rust’ kreeg voorgeschreven, gaat het de laatste weken weer goed.
Krieltje de kater heeft hem laatst eens een hengst gegeven toen Toby wat al te opdringerig werd; daar is hij van geschrokken en hij lijkt nu meer respect voor mijn salontijgertje te hebben.
Behalve de regelmatige gezondheidsproblemen gaat het dus goed met Toby. Hij is nu ook goed op gewicht en de bespiering van de achterhand is duidelijk verbeterd. Hij blijft een hekel aan regen houden en is na een wandeling in de regen nog steeds erg rillerig, hoewel hij nu niet meer mager is. Hij is een echte zonaanbidder, en zodra het lekker weer is, kan hij haast niet wachten totdat ik zijn kussen buiten leg.
Toby voelt zich hier helemaal thuis, en hij voelt zich ook bij ons horen. Dat blijkt overduidelijk op de wandelingen waar hij mij steeds meer in de gaten houdt en moeite doet ons = zijn groepje niet kwijt te raken. Hij volgt me ook veel vaker dan in het begin in huis en tuin. In de laatste vakantie is hij vriendjes met Luca geworden; die twee lopen en snuffelen vaak samen.
Hoe Toby in 2011 bij me kwam:
Eigenlijk vond ik het wel makkelijk met maar vier honden; toch groeide er langzaam het idee een oude rustige hond nog een mooie levensavond te geven. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Gezien de samenstelling van mijn hondengroep had ik weer een behoorlijk eisenpakket, maar het zou allemaal heel anders gaan lopen. Nadat twee honden van mij bekende en betrouwbare stichtingen al een plekje hadden gevonden, kwam ik via via op een website met honden in nood uit Spanje terecht. En op die website zag ik Toby staan die toen nog Lucas heette. Een Sabuesomix (nooit van gehoord) met vertederende flaporen (attentie: jachthond!) en een blik die zich recht in mijn hart boorde. Alles was in het Spaans, maar er was een Duitse contactpersoon die me informatie kon geven.
Wat bleek? Toby zat niet in een opvangcentrum, maar in een perrera in Pamplona, en er was geen bemiddelende stichting, maar slechts een handjevol particulieren die eens per week foto’s van de honden nemen en op een website zetten om een deel van hen te kunnen redden. De enig beschikbare info was de leeftijd, 9 jaar, en dat Toby sociaal met honden en mensen was.
Eigenlijk vond ik het wel makkelijk met maar vier honden; toch groeide er langzaam het idee een oude rustige hond nog een mooie levensavond te geven. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Gezien de samenstelling van mijn hondengroep had ik weer een behoorlijk eisenpakket, maar het zou allemaal heel anders gaan lopen. Nadat twee honden van mij bekende en betrouwbare stichtingen al een plekje hadden gevonden, kwam ik via via op een website met honden in nood uit Spanje terecht. En op die website zag ik Toby staan die toen nog Lucas heette. Een Sabuesomix (nooit van gehoord) met vertederende flaporen (attentie: jachthond!) en een blik die zich recht in mijn hart boorde. Alles was in het Spaans, maar er was een Duitse contactpersoon die me informatie kon geven.
Wat bleek? Toby zat niet in een opvangcentrum, maar in een perrera in Pamplona, en er was geen bemiddelende stichting, maar slechts een handjevol particulieren die eens per week foto’s van de honden nemen en op een website zetten om een deel van hen te kunnen redden. De enig beschikbare info was de leeftijd, 9 jaar, en dat Toby sociaal met honden en mensen was.
|
Net in de perrera
|
Na ca. 6 weken perrera, net bij mij thuis
|
Geen stichting betekende ook geen castratie, observatie van karakter en gedrag, geen idee over gedrag in huis, lopen aan de riem, zindelijkheid, omgang met katten, gezondheid (!); en hoe stond het met een back-up als het hier echt niet zou gaan?
Normaal gesproken zou dat voor mij voldoende reden zijn geweest om af te haken… als daar niet die ogen waren geweest die me niet loslieten. Mijn omgeving en iedereen die zijn gezonde verstand nog wèl had, raadde het mij dan ook af. Maar ik zette door – ik kon niet anders. Ook niet nadat ik op het internet een verpletterende rasbeschrijving van de Sabueso had gelezen. Ik had contact met twee mensen die zelf deze honden hadden en een totaal ander beeld schetsten (“Nooit meer een ander ras!”); dat gaf me wat moed.Ik hakte de knoop door. Toby mocht komen. Al 2 weken later was er een transport, nog net tijd genoeg om alle papieren in orde te maken. Het transport kwam in Duitsland aan, midden in de nacht. Gelukkig was een andere ‘ophaler’ bereid Toby voor de nacht onder te brengen, dus we haalden hem de volgende ochtend op.
Hij lag daar heel rustig in een stoel, omgeven van andere honden en katten. De meeste beweging kwam van zijn kwispelende staart. Niet bang voor mensen, open en vriendelijk, zo kwam hij over. Een prachtige kop, maar het lijf – vel over been, zó mager! En hij stonk verschrikkelijk. De kennismaking met mijn eigen honden op het neutrale terrein van die mensen verliep goed. We hadden voor de reis een aparte bench voor Toby in de auto, dus togen we op pad.
Normaal gesproken zou dat voor mij voldoende reden zijn geweest om af te haken… als daar niet die ogen waren geweest die me niet loslieten. Mijn omgeving en iedereen die zijn gezonde verstand nog wèl had, raadde het mij dan ook af. Maar ik zette door – ik kon niet anders. Ook niet nadat ik op het internet een verpletterende rasbeschrijving van de Sabueso had gelezen. Ik had contact met twee mensen die zelf deze honden hadden en een totaal ander beeld schetsten (“Nooit meer een ander ras!”); dat gaf me wat moed.Ik hakte de knoop door. Toby mocht komen. Al 2 weken later was er een transport, nog net tijd genoeg om alle papieren in orde te maken. Het transport kwam in Duitsland aan, midden in de nacht. Gelukkig was een andere ‘ophaler’ bereid Toby voor de nacht onder te brengen, dus we haalden hem de volgende ochtend op.
Hij lag daar heel rustig in een stoel, omgeven van andere honden en katten. De meeste beweging kwam van zijn kwispelende staart. Niet bang voor mensen, open en vriendelijk, zo kwam hij over. Een prachtige kop, maar het lijf – vel over been, zó mager! En hij stonk verschrikkelijk. De kennismaking met mijn eigen honden op het neutrale terrein van die mensen verliep goed. We hadden voor de reis een aparte bench voor Toby in de auto, dus togen we op pad.
|
Tijdens de reis was hij heel rustig. Hij mocht de tuin en het huis in, geen probleem. De eerste dagen grommelden Luca en Dunya wel eens als hij te dicht langs hen heen liep; maar al na een week mocht hij los bij Luca achterin de auto en kon ook bij de andere honden in de kamer slapen.
Als ik op tijd de deur open doe, zodra Toby wakker wordt, gaat hij netjes de tuin in om zijn behoefte te doen. Dat valt mee. Twee keer heeft hij in huis gemarkeerd, dat is minder. Maar ik hoop dat dat nu over is. Die eerste nacht bij de ‘ophalers’ had hij met 12 katten en 7 honden doorgebracht. Dat gaf hoop. En inderdaad negeert hij mijn kater Krieltje. Af en toe even snuffelen. |
Halsband, tuigje en riem lijkt hij niet gewend te zijn. Tijdens de eerste wandeling sleepte hij me, zo klein hij ook is, voort. Dus ik ben meteen met de riemtraining begonnen. Dat gaat al vrij goed. Zijn naam en de betekenis van de clicker heeft hij ook binnen een week geleerd. Met het oog op het loslopen ben ik ook met sleeplijntraining bezig. Op sommige plekken kan hij zelfs al helemaal los lopen (na een maand), maar dat is afhankelijk van de sterkte van de prikkel. Want het is wel, zoals ik verwachtte, een neus-aan-de-grond-hond.
Mensen en honden op de wandeling benadert hij vriendelijk.
Mensen en honden op de wandeling benadert hij vriendelijk.
|
Hij is kennelijk het leven in huis niet gewend. Bang voor de stofzuiger, en hij loopt doodgemoedereerd over de salontafel. De eerste dagen als ik mijn bord met eten op tafel zette, ging hij ongegeneerd op zijn achterpoten staan, zo van: Waarom zet je mijn eten zo hoog weg?
Voor de rest wonderbaarlijk hoe hij zich aanpast. Hij is heel rustig in huis, heeft een stoel en een mand uitgekozen waar hij het grootste deel van de dag en avond in ligt te slapen. Blij en dankbaar voor elk lief woord en elke aai, altijd kwispelen. Hij blaft alleen ’s ochtends als hij blij is en na de wandeling, als hij haast heeft om naar binnen te komen. Stukje door het dorp. Dat kent hij niet. Wat gedrukte houding, maar niet zo panisch als Luca. Wel panisch is hij voor auto’s die hard langs rijden, dan wil hij vluchten. Hij rilt erg in de auto en op de wandeling, waarschijnlijk omdat hij nog zo mager is. Een jasje biedt tijdelijk uitkomst. Dat vindt hij prima, zoals eigenlijk alles. |
Toby is tot nog toe een schat, hij heeft onze dagelijkse routine heel snel opgepikt, en kennelijk heeft het zo moeten zijn dat hij bij mij terecht is gekomen. Maar ik zou niet zo gauw opnieuw voor een hond kiezen zonder tussenkomst van een stichting. De risico’s zowel wat het gedrag als wat de gezondheid betreft, zijn gewoon erg groot. Toby’s gezondheid is gelukkig redelijk, maar hij heeft een hardnekkige oorontsteking, en – eerlijk is eerlijk – wat ik voor het reisklaar maken in Spanje, het transport en de dierenarts gedurende alleen al de eerste maand hier heb uitgegeven, is stukken meer dan wat je voor een – gecastreerde! – gezonde hond van een stichting betaalt. En voor wie het geld niet op zijn rug groeit, is dat toch ook een belangrijk aspect.
Toby’s gedrag kan nog alle kanten op gaan als hij echt gewend is en/of als het roedeleffect gaat spelen. Daar houd ik rekening mee en probeer er tijdig op in te spelen.
Judy Kleinbongardt
Maart 2011
Toby’s gedrag kan nog alle kanten op gaan als hij echt gewend is en/of als het roedeleffect gaat spelen. Daar houd ik rekening mee en probeer er tijdig op in te spelen.
Judy Kleinbongardt
Maart 2011
