Maya, 26 oktober 2003 - 22 januari 2018
Afscheid van Maya
Zondagnacht 22 januari 2018 heb ik Maya in laten slapen.
Ze begon zaterdag met onrustig heen en weer te lopen, urenlang. Soms ook naar de muur staren, de meeste tijd was zij niet aanspreekbaar. Hetzelfde gedrag dat ik van andere honden ken als eindstadium van dementie, alleen dat het bij Maya ineens optrad.
Ze herstelde toen weer, zondag overdag ook oké.
Maar zondag avond begon het weer, en ze slaakte af en toe een gil, had dus ook pijn. Het leek of ze niet durfde te gaan liggen. Ze bleef lopen totdat ze door haar achterpoten zakte. Dan bleef ze een poos zitten, maar zodra ze weg dreigde te zakken, schrok ze weer op en ging verder met dolen.
Het was vreselijk om aan te zien. Er kan iets in de hersenen zijn gebeurd, of er zijn zenuwen klem komen te zitten tussen de ruggenwervels, ik weet het niet. Dat laatste zou goed kunnen gezien haar rugproblemen en de diagnose van de fysiotherapeut (haar wervels zaten te los en te ver uit elkaar; er was geen stabiliteit meer in de onderrug, vandaar ook de ‘onzindelijkheid’. Volgens hem zou ze binnen enkele maanden verlamd zijn geraakt).
Op een gegeven moment ging ze voor me zitten, legde haar kop op mijn schoot en keek me aan. Toen ik mijn hand op mijn schoot legde, vleide ze haar kop erin, vol vertrouwen. Dit was heel ander gedrag dan wat ze liet zien als ze om knuffels kwam vragen. Dit was duidelijk een hulpkreet. Maar ik kon haar niet helpen, althans haar niet ‘beter’ maken, het brak mijn hart.
Er was maar één manier om haar te helpen en dat was haar te verlossen. Ik kan alleen maar hopen dat ze op de een of andere manier begreep dat ik niets anders meer voor haar kon doen. Ze was inmiddels vanaf kwart over 7 ’s avonds tot 1 uur ’s nachts niet meer gaan liggen.
Toen belde ik de dierenarts. Ik kon het niet meer verdragen haar zo te zien lijden. De uitdrukking in haar ogen, haar hele houding, ze was gewoon op.
Het was een andere dan mijn eigen dierenarts die weekenddienst had, maar hij kwam binnen het half uur. En rond half 3 ’s nachts is Maya over de regenboogbrug gegaan, met mij, haar mens, naast zich. Rustig ingeslapen, eindelijk ontspannen, eindelijk rust.
Maya kwam van het asiel Tierra Blanca op Tenerife en is ca. 14 jaar oud geworden. De laatste 3 jaar en 3 maanden heeft zij bij mij geleefd. Meer heb ik haar niet kunnen geven, maar deze tijd heeft ze wel doorgebracht in vrijheid, liefde, begrip en geborgenheid.
De eerste maanden in Nederland had deze in het asiel zo rustige en statige dame zich ontwikkeld tot een grote avonturierster en ontsnappingskunstenaar. Gaandeweg werd zij rustiger. Al gauw kon ze bijna overal los lopen. Zij was erg gesteld op haar lekkere zachte ligplaats, een deken over zich heen en op gezette tijden een uitgebreide knuffelbeurt, waar ze ook om kwam vragen.
Ze kon opschieten met alles en iedereen. Alle mensen waren aardig en alle honden ook, zolang ze niet te druk waren. De ‘relatie’ met de kat die ik destijds nog had, heb ik een poos goed moeten begeleiden en Maya duidelijk maken dat dit geen prooi was, maar daarna was ze ook met haar vriendjes.
Kortom: een fantastische hond en huisgenote! Ik mis haar ontzettend, ondanks het feit dat ik nog drie honden heb. Wij hadden een speciale band met de Podenco-typische communicatie.
Zondagnacht 22 januari 2018 heb ik Maya in laten slapen.
Ze begon zaterdag met onrustig heen en weer te lopen, urenlang. Soms ook naar de muur staren, de meeste tijd was zij niet aanspreekbaar. Hetzelfde gedrag dat ik van andere honden ken als eindstadium van dementie, alleen dat het bij Maya ineens optrad.
Ze herstelde toen weer, zondag overdag ook oké.
Maar zondag avond begon het weer, en ze slaakte af en toe een gil, had dus ook pijn. Het leek of ze niet durfde te gaan liggen. Ze bleef lopen totdat ze door haar achterpoten zakte. Dan bleef ze een poos zitten, maar zodra ze weg dreigde te zakken, schrok ze weer op en ging verder met dolen.
Het was vreselijk om aan te zien. Er kan iets in de hersenen zijn gebeurd, of er zijn zenuwen klem komen te zitten tussen de ruggenwervels, ik weet het niet. Dat laatste zou goed kunnen gezien haar rugproblemen en de diagnose van de fysiotherapeut (haar wervels zaten te los en te ver uit elkaar; er was geen stabiliteit meer in de onderrug, vandaar ook de ‘onzindelijkheid’. Volgens hem zou ze binnen enkele maanden verlamd zijn geraakt).
Op een gegeven moment ging ze voor me zitten, legde haar kop op mijn schoot en keek me aan. Toen ik mijn hand op mijn schoot legde, vleide ze haar kop erin, vol vertrouwen. Dit was heel ander gedrag dan wat ze liet zien als ze om knuffels kwam vragen. Dit was duidelijk een hulpkreet. Maar ik kon haar niet helpen, althans haar niet ‘beter’ maken, het brak mijn hart.
Er was maar één manier om haar te helpen en dat was haar te verlossen. Ik kan alleen maar hopen dat ze op de een of andere manier begreep dat ik niets anders meer voor haar kon doen. Ze was inmiddels vanaf kwart over 7 ’s avonds tot 1 uur ’s nachts niet meer gaan liggen.
Toen belde ik de dierenarts. Ik kon het niet meer verdragen haar zo te zien lijden. De uitdrukking in haar ogen, haar hele houding, ze was gewoon op.
Het was een andere dan mijn eigen dierenarts die weekenddienst had, maar hij kwam binnen het half uur. En rond half 3 ’s nachts is Maya over de regenboogbrug gegaan, met mij, haar mens, naast zich. Rustig ingeslapen, eindelijk ontspannen, eindelijk rust.
Maya kwam van het asiel Tierra Blanca op Tenerife en is ca. 14 jaar oud geworden. De laatste 3 jaar en 3 maanden heeft zij bij mij geleefd. Meer heb ik haar niet kunnen geven, maar deze tijd heeft ze wel doorgebracht in vrijheid, liefde, begrip en geborgenheid.
De eerste maanden in Nederland had deze in het asiel zo rustige en statige dame zich ontwikkeld tot een grote avonturierster en ontsnappingskunstenaar. Gaandeweg werd zij rustiger. Al gauw kon ze bijna overal los lopen. Zij was erg gesteld op haar lekkere zachte ligplaats, een deken over zich heen en op gezette tijden een uitgebreide knuffelbeurt, waar ze ook om kwam vragen.
Ze kon opschieten met alles en iedereen. Alle mensen waren aardig en alle honden ook, zolang ze niet te druk waren. De ‘relatie’ met de kat die ik destijds nog had, heb ik een poos goed moeten begeleiden en Maya duidelijk maken dat dit geen prooi was, maar daarna was ze ook met haar vriendjes.
Kortom: een fantastische hond en huisgenote! Ik mis haar ontzettend, ondanks het feit dat ik nog drie honden heb. Wij hadden een speciale band met de Podenco-typische communicatie.
Met dank aan Betty Heideman voor deze prachtige collage: www.horesphotography.de
Momenten uit Maya's leven:
De expressie van de Podenco:
Januari 2018
Maya's achterkant werd steeds zwakker. Inmiddels heb ik de diagnose van een fysiotherapeut: Maya's onderste rugwervels zitten te ver uit elkaar en te 'los'; ze laten zich heen en weer schuiven. Er zit dus te weinig stabiliteit in haar onderrug. Ook 'hangen' de heupen.
Dat verklaart zowel haar zwakke achterpoten als ook het feit dat ze haar darmen niet meer onder controle heeft.
Dit is volgens de fysiotherapeut ontstaan door slechte verzorging in haar puppytijd en ook in de latere jaren.
Pijn lijkt zij niet te hebben.
De prognose is dat Maya op een gegeven moment helemaal verlamd zal raken in haar onderrug en dat dit proces waarschijnlijk een kwestie van maanden zal zijn.
Dat is een hele klap. Maar tot op heden is zij niet verder achteruit gegaan. We bekijken het van dag tot dag. Zij heeft het nog steeds naar haar zin.
Maya's achterkant werd steeds zwakker. Inmiddels heb ik de diagnose van een fysiotherapeut: Maya's onderste rugwervels zitten te ver uit elkaar en te 'los'; ze laten zich heen en weer schuiven. Er zit dus te weinig stabiliteit in haar onderrug. Ook 'hangen' de heupen.
Dat verklaart zowel haar zwakke achterpoten als ook het feit dat ze haar darmen niet meer onder controle heeft.
Dit is volgens de fysiotherapeut ontstaan door slechte verzorging in haar puppytijd en ook in de latere jaren.
Pijn lijkt zij niet te hebben.
De prognose is dat Maya op een gegeven moment helemaal verlamd zal raken in haar onderrug en dat dit proces waarschijnlijk een kwestie van maanden zal zijn.
Dat is een hele klap. Maar tot op heden is zij niet verder achteruit gegaan. We bekijken het van dag tot dag. Zij heeft het nog steeds naar haar zin.
November 2017
Het andere voer heeft helaas maar tijdelijk tegen de onzindelijkheid geholpen, dus wat dat betreft zijn we terug bij af: ’s nachts vaak plassen in de keuken (ze merkt kennelijk wel dat ze ‘uit’ moet, maar meldt zich niet), en het verliezen van de ontlasting in haar mand, de kamer en de auto.
Maya’s achterpoten worden steeds zwakker. Als zij wat langer staat, zakt zij er doorheen. Ze heeft ook moeite haar evenwicht te bewaren als drukke Felix om haar heen dartelt en onder haar buik door loopt. Maar lopen gaat nog steeds goed gelukkig, en de wandelingen vindt ze ook nog steeds leuk… behalve als het regent of erg koud is.
Een enkele keer verrast ze me nog met een kort sprintje. Dat is altijd geweldig om te zien, vooral omdat ze daarna met een brede grijns op haar gezicht weer bij me komt.
Zij wordt nu op leeftijd steeds meer een koukleum, wil in huis en in de auto haar dekentje. Ach, mag ze, na al haar ontberingen.
Maya is een geweldige ‘Grande dame’ die ervan geniet op haar zachte hondenkussen te liggen en af en toe voor een knuffel bij me te komen. Zij wrijft dan haar inmiddels bijna witte snuit in mijn hand of steekt de snuit tussen mijn knieën zodat ik haar kop en hals kan aaien en haar nek masseren; dat is een typisch trekje van haar dat ik van geen andere hond ken.
Inmiddels kennen we elkaar zo goed dat ik Maya meestal goed kan ‘lezen’. Aan haar gezichtsuitdrukking zie ik of zij het koud heeft, wat wil eten of gewoon wat aandacht wil, of zij rondom tevreden is of zich niet helemaal lekker voelt.
Het andere voer heeft helaas maar tijdelijk tegen de onzindelijkheid geholpen, dus wat dat betreft zijn we terug bij af: ’s nachts vaak plassen in de keuken (ze merkt kennelijk wel dat ze ‘uit’ moet, maar meldt zich niet), en het verliezen van de ontlasting in haar mand, de kamer en de auto.
Maya’s achterpoten worden steeds zwakker. Als zij wat langer staat, zakt zij er doorheen. Ze heeft ook moeite haar evenwicht te bewaren als drukke Felix om haar heen dartelt en onder haar buik door loopt. Maar lopen gaat nog steeds goed gelukkig, en de wandelingen vindt ze ook nog steeds leuk… behalve als het regent of erg koud is.
Een enkele keer verrast ze me nog met een kort sprintje. Dat is altijd geweldig om te zien, vooral omdat ze daarna met een brede grijns op haar gezicht weer bij me komt.
Zij wordt nu op leeftijd steeds meer een koukleum, wil in huis en in de auto haar dekentje. Ach, mag ze, na al haar ontberingen.
Maya is een geweldige ‘Grande dame’ die ervan geniet op haar zachte hondenkussen te liggen en af en toe voor een knuffel bij me te komen. Zij wrijft dan haar inmiddels bijna witte snuit in mijn hand of steekt de snuit tussen mijn knieën zodat ik haar kop en hals kan aaien en haar nek masseren; dat is een typisch trekje van haar dat ik van geen andere hond ken.
Inmiddels kennen we elkaar zo goed dat ik Maya meestal goed kan ‘lezen’. Aan haar gezichtsuitdrukking zie ik of zij het koud heeft, wat wil eten of gewoon wat aandacht wil, of zij rondom tevreden is of zich niet helemaal lekker voelt.
Februari 2017
Het gaat goed met Maya. Een tijdlang is ze erg onzindelijk geweest, poepte in huis, in haar mand, in de auto. De oorzaak is waarschijnlijk het feit dat de boodschappen van de hersenen niet meer goed in de onderrug komen; daarom zet ze ook de achterpoten wat raar neer. Het is dus een zenuwkwestie. Daar is niets aan te doen, maar ik heb nu wel ander voer, en kennelijk kan ze dat beter verwerken, want ze is – meestal – weer zindelijk.
Het afgelopen jaar heeft zij weer van een aantal vakanties mogen genieten, in Nederland en in Duitsland. En op veel plekken kon ze los lopen. Ook thuis laat ik haar vaak loslopen. Een enkele keer gaat het mis, je moet haar goed in de gaten houden. Maar ze loopt niet bewust weg, het is dan meer dat ze niet oplet en me kwijt is.
In huis blijft ze een heerlijk rustige hond die meestal in haar mand ligt te soezen en regelmatig haar knuffels komt halen.
Het gaat goed met Maya. Een tijdlang is ze erg onzindelijk geweest, poepte in huis, in haar mand, in de auto. De oorzaak is waarschijnlijk het feit dat de boodschappen van de hersenen niet meer goed in de onderrug komen; daarom zet ze ook de achterpoten wat raar neer. Het is dus een zenuwkwestie. Daar is niets aan te doen, maar ik heb nu wel ander voer, en kennelijk kan ze dat beter verwerken, want ze is – meestal – weer zindelijk.
Het afgelopen jaar heeft zij weer van een aantal vakanties mogen genieten, in Nederland en in Duitsland. En op veel plekken kon ze los lopen. Ook thuis laat ik haar vaak loslopen. Een enkele keer gaat het mis, je moet haar goed in de gaten houden. Maar ze loopt niet bewust weg, het is dan meer dat ze niet oplet en me kwijt is.
In huis blijft ze een heerlijk rustige hond die meestal in haar mand ligt te soezen en regelmatig haar knuffels komt halen.
Februari 2016
Maya mocht lange tijd niet op de bank omdat zij, als zij daar lag, de andere honden ging afsnauwen. Maar rond oud en nieuw lag Luca er vaak op, en kennelijk dacht Maya: dat is best lekker. En nu ligt ze er dus ook vaak.
Op de heide kan Maya helaas niet meer los omdat zij al twee keer van daaruit de straat is overgestoken. Op een andere plek waar ze altijd los mocht, kwam ze op een gegeven moment het riet niet meer uit, bleef wel 20 minuten in het water rondscharrelen (waar ik niet bij kon komen…). En een andere heerlijke wandelplek heeft Staatsbosbeheer met het beruchte bord ‘Honden aan de lijn’ menen te moeten versieren. Dus ook die plekken zijn afgevallen.
Er zijn nu nog maar twee plekken over waar ze los kan. Dat gaat tot op heden goed. Ze komt weliswaar niet altijd wanneer ik roep – maar wel vaak! -, maar ze loopt min of meer met ons mee en loopt niet weg. Regelmatig komt ze ook uit zichzelf naar me toe om wat lekkers te halen. En als we weer bij de auto zijn, staat Maya trots naast me en kijkt me aan om haar beloning in ontvangst te nemen omdat ze zooo knap is. En dat is ze ook, voor een Podenco.
Maya mocht lange tijd niet op de bank omdat zij, als zij daar lag, de andere honden ging afsnauwen. Maar rond oud en nieuw lag Luca er vaak op, en kennelijk dacht Maya: dat is best lekker. En nu ligt ze er dus ook vaak.
Op de heide kan Maya helaas niet meer los omdat zij al twee keer van daaruit de straat is overgestoken. Op een andere plek waar ze altijd los mocht, kwam ze op een gegeven moment het riet niet meer uit, bleef wel 20 minuten in het water rondscharrelen (waar ik niet bij kon komen…). En een andere heerlijke wandelplek heeft Staatsbosbeheer met het beruchte bord ‘Honden aan de lijn’ menen te moeten versieren. Dus ook die plekken zijn afgevallen.
Er zijn nu nog maar twee plekken over waar ze los kan. Dat gaat tot op heden goed. Ze komt weliswaar niet altijd wanneer ik roep – maar wel vaak! -, maar ze loopt min of meer met ons mee en loopt niet weg. Regelmatig komt ze ook uit zichzelf naar me toe om wat lekkers te halen. En als we weer bij de auto zijn, staat Maya trots naast me en kijkt me aan om haar beloning in ontvangst te nemen omdat ze zooo knap is. En dat is ze ook, voor een Podenco.
September 2015
Sinds juni hebben wij enigszins in de buurt een hondenspeeltuin met hoge hekken, daar gaan we wel eens heen. Maya vindt het leuk en interessant, snuffelt veel, maar rent nauwelijks. Luisteren daar is matig, maar soms komt ze wel contact maken.
Opvallend is dat Maya als enige hond bij mooi weer niet in de tuin gaat liggen. Ze komt heel af en toe kijken, maar gaat daarna weer binnen liggen, terwijl de meeste Podenco’s het toch heerlijk vinden om in een kussen in de zon te liggen.
Ze begon ineens wat te rochelen; dat werd erger, dus naar de dierenarts. Zij bleek een ontsteking in haar bek te hebben en kreeg antibiotica. In tegenstelling tot Dunya nam Maya de pillen probleemloos met wat worst of vlees.
Maya is mee geweest op vakantie in Noord-Duitsland en heeft er erg van genoten. Zo zeer dat ze ging piepen zodra we eens ietsje langer in het vakantiehuisje waren – zij kon de gróte tuin in! – voordat we weer op pad gingen. Zij heeft daar niet los gelopen, maar meestal wel aan de lange lijn.
Voor het eerst is ze daar met haar pootjes het water in gegaan, en sindsdien is haar watergedrag thuis ook veranderd. Zij loopt nu, samen met Luca, door het lage water en zelfs door de modder, terwijl ze vroeger om iedere modderplas heen liep.
Ik laat haar niet meer zo vaak los sinds zij in juni met die man was meegelopen, maar ze gaat wel iedere dag aan de lange lijn, en die laat ik steeds vaker slepen in gebieden die vrij overzichtelijk zijn. Meestal luistert ze heel goed als ik haar dan roep en komt aan gerend.
Sinds juni hebben wij enigszins in de buurt een hondenspeeltuin met hoge hekken, daar gaan we wel eens heen. Maya vindt het leuk en interessant, snuffelt veel, maar rent nauwelijks. Luisteren daar is matig, maar soms komt ze wel contact maken.
Opvallend is dat Maya als enige hond bij mooi weer niet in de tuin gaat liggen. Ze komt heel af en toe kijken, maar gaat daarna weer binnen liggen, terwijl de meeste Podenco’s het toch heerlijk vinden om in een kussen in de zon te liggen.
Ze begon ineens wat te rochelen; dat werd erger, dus naar de dierenarts. Zij bleek een ontsteking in haar bek te hebben en kreeg antibiotica. In tegenstelling tot Dunya nam Maya de pillen probleemloos met wat worst of vlees.
Maya is mee geweest op vakantie in Noord-Duitsland en heeft er erg van genoten. Zo zeer dat ze ging piepen zodra we eens ietsje langer in het vakantiehuisje waren – zij kon de gróte tuin in! – voordat we weer op pad gingen. Zij heeft daar niet los gelopen, maar meestal wel aan de lange lijn.
Voor het eerst is ze daar met haar pootjes het water in gegaan, en sindsdien is haar watergedrag thuis ook veranderd. Zij loopt nu, samen met Luca, door het lage water en zelfs door de modder, terwijl ze vroeger om iedere modderplas heen liep.
Ik laat haar niet meer zo vaak los sinds zij in juni met die man was meegelopen, maar ze gaat wel iedere dag aan de lange lijn, en die laat ik steeds vaker slepen in gebieden die vrij overzichtelijk zijn. Meestal luistert ze heel goed als ik haar dan roep en komt aan gerend.
Juni 2015
Tijdens het loslopen blijft Maya meestal (uitzondering zie hieronder) wel in de buurt, loopt min of meer met ons mee, maar het luisteren laat erg te wensen over. Zowel bij roepen als bij fluiten. Een tijd geleden ging dat veel beter, toen kwam ze enthousiast aangerend wanneer ik riep of floot. Nu reageert ze meestal helemaal niet, tilt niet eens haar kop op. Geen idee waarom dat ineens zo slecht gaat.
Het blijft heel moeilijk een band met haar op te bouwen. Nu zou je kunnen zeggen dat dit door haar leeftijd komt, maar die ervaring heb ik toch niet met andere oudere honden die ik heb opgenomen. Integendeel, sommigen van hen volgden me op de voet vanaf dag één.
Maya daarentegen is zo gek op mensen in zijn algemeenheid dat ze opgewonden wordt als de bel gaat (hopend op visite!) of we mensen tegenkomen op de wandeling. Dan gaat ze piepen en wil ernaar toe.
Laatst was ik Maya op de wandeling een half uur kwijt. Ze was weer met iemand mee gelopen; alleen was die man niet gestopt totdat ik haar op kon halen, zoals de meeste mensen doen, maar gewoon doorgelopen ... met Maya naast zich.
Uiteindelijk scheidden hun wegen wel - kon ik vanaf een afstand zien -, maar in plaats van naar mij terug te komen, dook Maya de struiken in en was uit zicht.
Ik vervolgde de wandeling, en vlak voordat ik bij de auto terug was, zag ik Maya op haar gemak ook die kant op komen lopen. Zonder enige haast overigens.
Toen ze bij ons was, kreeg ik wel een kleine kwispel, maar het was duidelijk dat zij zich totaal geen zorgen had gemaakt me kwijt te zijn.
Tijdens het loslopen blijft Maya meestal (uitzondering zie hieronder) wel in de buurt, loopt min of meer met ons mee, maar het luisteren laat erg te wensen over. Zowel bij roepen als bij fluiten. Een tijd geleden ging dat veel beter, toen kwam ze enthousiast aangerend wanneer ik riep of floot. Nu reageert ze meestal helemaal niet, tilt niet eens haar kop op. Geen idee waarom dat ineens zo slecht gaat.
Het blijft heel moeilijk een band met haar op te bouwen. Nu zou je kunnen zeggen dat dit door haar leeftijd komt, maar die ervaring heb ik toch niet met andere oudere honden die ik heb opgenomen. Integendeel, sommigen van hen volgden me op de voet vanaf dag één.
Maya daarentegen is zo gek op mensen in zijn algemeenheid dat ze opgewonden wordt als de bel gaat (hopend op visite!) of we mensen tegenkomen op de wandeling. Dan gaat ze piepen en wil ernaar toe.
Laatst was ik Maya op de wandeling een half uur kwijt. Ze was weer met iemand mee gelopen; alleen was die man niet gestopt totdat ik haar op kon halen, zoals de meeste mensen doen, maar gewoon doorgelopen ... met Maya naast zich.
Uiteindelijk scheidden hun wegen wel - kon ik vanaf een afstand zien -, maar in plaats van naar mij terug te komen, dook Maya de struiken in en was uit zicht.
Ik vervolgde de wandeling, en vlak voordat ik bij de auto terug was, zag ik Maya op haar gemak ook die kant op komen lopen. Zonder enige haast overigens.
Toen ze bij ons was, kreeg ik wel een kleine kwispel, maar het was duidelijk dat zij zich totaal geen zorgen had gemaakt me kwijt te zijn.
De ontwikkelingen gaan zo hard, hier komt een aantal updates tegelijk:
Mei 2015
Bijna iedere dag loopt Maya los aan de sleeplijn, alleen in één bepaald gebied dat heel overzichtelijk is. Dat gaat tot nog toe goed.
Half mei voor het eerst helemaal los gelopen; je kon wel aan haar zien dat ze het door had en zich toch anders gedroeg, anders bewoog. Maar het ging – met veel hartkloppingen van mijn kant – wel goed. Ze heeft vrij veel gerend en doorgaans goed geluisterd. Wanneer ik riep en floot, kwam ze in volle vaart naar me toe stormen.
Zij wordt wat vrolijker, joliger zou ik bijna zeggen. Lachen en gek doen als we gaan wandelen, vaker een knuffel komen halen.
Nog steeds loopt ze gemakkelijk met vreemden mee, maar af en toe zie ik toch een heel kleine vooruitgang wat de band met mij betreft. Maar het zijn heel kleine stapjes.
Zij gaat heel leuk om met mijn kleinzoon van 2 jaar, dat is geweldig!
Op de Podencomeeting op 3 mei heeft ze kans gezien samen met een andere hond over de lage hekken heen te springen, het hele terrein over te rennen en aan de andere kant er uit. Gelukkig kon ze worden ingevangen.
Voor de rest heeft ze het prima gedaan, vond al die drukte alleen maar leuk.
April 2015:
In een overzichtelijk gebied heb ik een paar keer de lange riem laten slepen, dat gaat goed. Zij komt meteen aangerend wanneer ik roep. Af en toe spelen/rennen met een andere hond die we tegenkomen. Maar niet lang, daarna gaat ze weer aan de snuffel.
Als het weer redelijk is, wil Maya heel veel naar buiten. Hele avonden brengt ze in de tuin door. Zij heeft achter een plantenbak een muis ontdekt en wil iedere avond als het begint te schemeren, de tuin in op ‘muizenjacht’.
Opvallend is dat zij nog nooit is gaan liggen in de tuin, ook niet als het prachtig weer is en ik en alle honden buiten zijn.
Ze zag iets achter de schuttingen en trok met een voorpoot aan de latten van de trellie, terwijl ze met de andere voorpoot tegen het gaas drukte. Hoe slim kan een hond zijn?! Op mijn ‘nee’ reageerde ze wel meteen. Dan iets anders proberen, misschien mag dat wel? De stenen onderaan het gaas weghalen. Nee, ook dat mag niet.
Weer eens proberen haar voor speeltjes te interesseren. Ik had een dummy met een piepje gekregen. Toen ik hem liet piepen, kwam Maya geïnteresseerd aanlopen, maar haar interesse was meteen weg toen ze merkte dat het ‘nep’ was. Ik gooide het speeltje in de lucht, ving hem weer op, probeerde hem zo interessant te maken. Maya: ‘Ik heb het zien aankomen: nu is ze echt gek geworden!’
Eind maart 2015:
Maya was 3 dagen mee op vakantie; binnen 10 minuten had ze al de zwakke plek in de (voor haar veel te laag) omheinde tuin ontdekt en was ervandoor. Op het strand heeft ze helaas ook de benen genomen en was een uur zoek. Ik vond haar later op een pad richting strand, waar ze gezellig met mensen mee liep die met hun eigen drie honden aan het wandelen waren.
Half maart 2015:
Maya heeft ineens bultjes op haar lichaam en veel roos in haar vacht. Het lijkt op een allergische reactie, maar onduidelijk op wat. Ook lekt ze een beetje urine, en ergens zit een ontsteking. Zij krijgt antibiotica.
Haar gebit wordt gesaneerd, een tand getrokken en tandsteen verwijderd. Vanaf nu moet ik haar tanden poetsen, wat ze gelukkig probleemloos toestaat.
Mei 2015
Bijna iedere dag loopt Maya los aan de sleeplijn, alleen in één bepaald gebied dat heel overzichtelijk is. Dat gaat tot nog toe goed.
Half mei voor het eerst helemaal los gelopen; je kon wel aan haar zien dat ze het door had en zich toch anders gedroeg, anders bewoog. Maar het ging – met veel hartkloppingen van mijn kant – wel goed. Ze heeft vrij veel gerend en doorgaans goed geluisterd. Wanneer ik riep en floot, kwam ze in volle vaart naar me toe stormen.
Zij wordt wat vrolijker, joliger zou ik bijna zeggen. Lachen en gek doen als we gaan wandelen, vaker een knuffel komen halen.
Nog steeds loopt ze gemakkelijk met vreemden mee, maar af en toe zie ik toch een heel kleine vooruitgang wat de band met mij betreft. Maar het zijn heel kleine stapjes.
Zij gaat heel leuk om met mijn kleinzoon van 2 jaar, dat is geweldig!
Op de Podencomeeting op 3 mei heeft ze kans gezien samen met een andere hond over de lage hekken heen te springen, het hele terrein over te rennen en aan de andere kant er uit. Gelukkig kon ze worden ingevangen.
Voor de rest heeft ze het prima gedaan, vond al die drukte alleen maar leuk.
April 2015:
In een overzichtelijk gebied heb ik een paar keer de lange riem laten slepen, dat gaat goed. Zij komt meteen aangerend wanneer ik roep. Af en toe spelen/rennen met een andere hond die we tegenkomen. Maar niet lang, daarna gaat ze weer aan de snuffel.
Als het weer redelijk is, wil Maya heel veel naar buiten. Hele avonden brengt ze in de tuin door. Zij heeft achter een plantenbak een muis ontdekt en wil iedere avond als het begint te schemeren, de tuin in op ‘muizenjacht’.
Opvallend is dat zij nog nooit is gaan liggen in de tuin, ook niet als het prachtig weer is en ik en alle honden buiten zijn.
Ze zag iets achter de schuttingen en trok met een voorpoot aan de latten van de trellie, terwijl ze met de andere voorpoot tegen het gaas drukte. Hoe slim kan een hond zijn?! Op mijn ‘nee’ reageerde ze wel meteen. Dan iets anders proberen, misschien mag dat wel? De stenen onderaan het gaas weghalen. Nee, ook dat mag niet.
Weer eens proberen haar voor speeltjes te interesseren. Ik had een dummy met een piepje gekregen. Toen ik hem liet piepen, kwam Maya geïnteresseerd aanlopen, maar haar interesse was meteen weg toen ze merkte dat het ‘nep’ was. Ik gooide het speeltje in de lucht, ving hem weer op, probeerde hem zo interessant te maken. Maya: ‘Ik heb het zien aankomen: nu is ze echt gek geworden!’
Eind maart 2015:
Maya was 3 dagen mee op vakantie; binnen 10 minuten had ze al de zwakke plek in de (voor haar veel te laag) omheinde tuin ontdekt en was ervandoor. Op het strand heeft ze helaas ook de benen genomen en was een uur zoek. Ik vond haar later op een pad richting strand, waar ze gezellig met mensen mee liep die met hun eigen drie honden aan het wandelen waren.
Half maart 2015:
Maya heeft ineens bultjes op haar lichaam en veel roos in haar vacht. Het lijkt op een allergische reactie, maar onduidelijk op wat. Ook lekt ze een beetje urine, en ergens zit een ontsteking. Zij krijgt antibiotica.
Haar gebit wordt gesaneerd, een tand getrokken en tandsteen verwijderd. Vanaf nu moet ik haar tanden poetsen, wat ze gelukkig probleemloos toestaat.
Maart 2015
Na drie maanden trainen van het komen, heb ik de lange lijn los gelaten. Enkele dagen ging het ook uitstekend, Maya kwam aangerend als ik haar riep. Zij rende trouwens vrij weinig, af en toe een rondje, en voor de rest snuffelen.
Maar op de vijfde dag ging het mis. Zij ging ervan door. Uiteindelijk heb ik haar twee uur later terug gekregen; mensen hadden me gebeld dat ze haar hadden gevonden. Haar vrijheidsliefde is dus erg sterk.
Ze kan nu niet meer door de nieuwe schuttingen heen – wat ze niet kan waarderen – en heeft binnenin de schuur een plek gevonden waar ze kan graven, op de rand van de bestrating. Dus dat ook weer dicht maken… zucht…
Na drie maanden trainen van het komen, heb ik de lange lijn los gelaten. Enkele dagen ging het ook uitstekend, Maya kwam aangerend als ik haar riep. Zij rende trouwens vrij weinig, af en toe een rondje, en voor de rest snuffelen.
Maar op de vijfde dag ging het mis. Zij ging ervan door. Uiteindelijk heb ik haar twee uur later terug gekregen; mensen hadden me gebeld dat ze haar hadden gevonden. Haar vrijheidsliefde is dus erg sterk.
Ze kan nu niet meer door de nieuwe schuttingen heen – wat ze niet kan waarderen – en heeft binnenin de schuur een plek gevonden waar ze kan graven, op de rand van de bestrating. Dus dat ook weer dicht maken… zucht…
Februari 2015
Het is Maya gelukt om drie keer te ontsnappen uit mijn hoog omheinde tuin door latten van het vlechtscherm (schutting) weg te drukken. Zij bleef redelijk in de buurt, stond een keer zelf weer voor de deur, tweede keer kwam ze op mijn roepen een paar straten verder, en de derde keer is ze zelf – door hetzelfde gat – weer teruggekomen in de tuin.
Nu heb ik een nieuwe schutting van heel stevige planten, zonder gaten waar ze haar poten in zou kunnen zetten… (foto’s volgen)
Het is Maya gelukt om drie keer te ontsnappen uit mijn hoog omheinde tuin door latten van het vlechtscherm (schutting) weg te drukken. Zij bleef redelijk in de buurt, stond een keer zelf weer voor de deur, tweede keer kwam ze op mijn roepen een paar straten verder, en de derde keer is ze zelf – door hetzelfde gat – weer teruggekomen in de tuin.
Nu heb ik een nieuwe schutting van heel stevige planten, zonder gaten waar ze haar poten in zou kunnen zetten… (foto’s volgen)
Ik moet toegeven dat ik het heb onderschat hoe
avontuurlijk een hond van haar leeftijd nog kan zijn. Ik had niet
verwacht dat ik op dat gebied zoveel met haar te stellen zou krijgen.
In huis is ze doorgaans wel rustig gelukkig en slaapt veel. Maar als ik eet of zij vindt dat het wandeltijd is, kan ze ongelooflijk hinderlijk lopen piepen. Dat hadden we toch al een keer…
Zij loopt nu vrij goed aan de riem, minder continu voor mijn voeten. Aan de lange riem vindt ze het natuurlijk het leukste. De aandacht voor mij buiten blijft minimaal, maar het komen op afroep aan de lange riem gaat wel beter. Ze begint meer verschil te maken tussen mij en andere mensen, dus er is al sprake van enige hechting, heb ik het idee.
Zindelijkheid gaat goed nu, behalve dat ze soms plast naast de kattenbak. Daar werk ik nog aan.
Maya is 5 kilo aangekomen, weegt nu 24 kilo. Dat is een mooi gewicht, ze ziet er goed uit. Maar zwaarder moet ze niet worden. Ze vreet goed, maar alleen als er blikvoer door de droge brokken zit.
Als ik naar bed ga, krijgen de drie honden die beneden blijven slapen, een snoepje. In het begin liep Maya dan met me mee, angst haar snoepje te missen.
Nu blijft ze rustig in haar mand liggen omdat zij erop vertrouwt dat ze haar snoepje heus wel krijgt. Dat vind ik een fijn blijk van vertrouwen.
In huis is ze doorgaans wel rustig gelukkig en slaapt veel. Maar als ik eet of zij vindt dat het wandeltijd is, kan ze ongelooflijk hinderlijk lopen piepen. Dat hadden we toch al een keer…
Zij loopt nu vrij goed aan de riem, minder continu voor mijn voeten. Aan de lange riem vindt ze het natuurlijk het leukste. De aandacht voor mij buiten blijft minimaal, maar het komen op afroep aan de lange riem gaat wel beter. Ze begint meer verschil te maken tussen mij en andere mensen, dus er is al sprake van enige hechting, heb ik het idee.
Zindelijkheid gaat goed nu, behalve dat ze soms plast naast de kattenbak. Daar werk ik nog aan.
Maya is 5 kilo aangekomen, weegt nu 24 kilo. Dat is een mooi gewicht, ze ziet er goed uit. Maar zwaarder moet ze niet worden. Ze vreet goed, maar alleen als er blikvoer door de droge brokken zit.
Als ik naar bed ga, krijgen de drie honden die beneden blijven slapen, een snoepje. In het begin liep Maya dan met me mee, angst haar snoepje te missen.
Nu blijft ze rustig in haar mand liggen omdat zij erop vertrouwt dat ze haar snoepje heus wel krijgt. Dat vind ik een fijn blijk van vertrouwen.
Januari 2015
Op de wandeling laat ik eens de lange riem los om te kijken wat Maya doet. Je hebt tenslotte ook Podenco’s die uit zichzelf in de buurt van hun mens blijven, dus dat wilde ik uitproberen. Nou, Maya hoort dus niet bij deze honden. Zij ging er niet als een speer vandoor, maar liep wel bij me weg en bleef dat ook doen. Ze was een paar minuten uit zicht voordat ik haar weer kon ‘invangen’.
De zindelijkheid is twijfelachtig. Maya loopt best vaak naar de achterdeur als ze iets moet doen, maar nog steeds gaat ze ook af en toe in de kamer plassen. ’s Nachts is ze wel doorgaans droog.
Maya flipt bij het zien van schapen in de wei. Is dát even spannend, dat kende ze niet. Hetzelfde met paarden in de wei. Geweldig vind ik dat ze dan toch – aan de lange riem – terugkomt wanneer ik haar roep. Op koeien reageert ze inmiddels al wat meer ontspannen omdat ze die vaak heeft gezien op de heide.
Vlak voor de kerst begint Maya ineens keihard te rennen aan de lange lijn. Ik beland in een modderplas en houd er een pijnlijk zitvlak en een verstuikte hand aan over.
De kerstdagen zelf komt ze geweldig door. Zowel een avond waar ik een paar uur weg ga en zij alleen met de andere honden thuis is, als ook de drukte met visite en cadeautjes. Dat lijkt ze alleen maar leuk te vinden.
Op mijn 1,5 jarige kleinzoon reageert ze superlief!
Op de knallen rond Oud en Nieuw reageert Maya tijdens de wandelingen in eerste instantie geïnteresseerd met kijken en piepen. Bij harde knallen komt ze naar mij toe.
Oudejaarsavond, als de hel echt losbreekt, zoekt ze steun bij mij en vindt het heerlijk naast me op de bank te zitten.
Als er een andere hond bij haar mand komt, gaat ze grommen. Dat mag. Maar ze deed het ook toen ze bij mij op de bank zat en Toby erbij kwam staan. Dat mag niet! Ze moet leren dat de bank mijn plek is en dat ik bepaal wie erop of ernaast mag. Accepteert ze dat niet, zal ik haar niet meer op de bank kunnen laten, helaas.
Op de wandeling laat ik eens de lange riem los om te kijken wat Maya doet. Je hebt tenslotte ook Podenco’s die uit zichzelf in de buurt van hun mens blijven, dus dat wilde ik uitproberen. Nou, Maya hoort dus niet bij deze honden. Zij ging er niet als een speer vandoor, maar liep wel bij me weg en bleef dat ook doen. Ze was een paar minuten uit zicht voordat ik haar weer kon ‘invangen’.
De zindelijkheid is twijfelachtig. Maya loopt best vaak naar de achterdeur als ze iets moet doen, maar nog steeds gaat ze ook af en toe in de kamer plassen. ’s Nachts is ze wel doorgaans droog.
Maya flipt bij het zien van schapen in de wei. Is dát even spannend, dat kende ze niet. Hetzelfde met paarden in de wei. Geweldig vind ik dat ze dan toch – aan de lange riem – terugkomt wanneer ik haar roep. Op koeien reageert ze inmiddels al wat meer ontspannen omdat ze die vaak heeft gezien op de heide.
Vlak voor de kerst begint Maya ineens keihard te rennen aan de lange lijn. Ik beland in een modderplas en houd er een pijnlijk zitvlak en een verstuikte hand aan over.
De kerstdagen zelf komt ze geweldig door. Zowel een avond waar ik een paar uur weg ga en zij alleen met de andere honden thuis is, als ook de drukte met visite en cadeautjes. Dat lijkt ze alleen maar leuk te vinden.
Op mijn 1,5 jarige kleinzoon reageert ze superlief!
Op de knallen rond Oud en Nieuw reageert Maya tijdens de wandelingen in eerste instantie geïnteresseerd met kijken en piepen. Bij harde knallen komt ze naar mij toe.
Oudejaarsavond, als de hel echt losbreekt, zoekt ze steun bij mij en vindt het heerlijk naast me op de bank te zitten.
Als er een andere hond bij haar mand komt, gaat ze grommen. Dat mag. Maar ze deed het ook toen ze bij mij op de bank zat en Toby erbij kwam staan. Dat mag niet! Ze moet leren dat de bank mijn plek is en dat ik bepaal wie erop of ernaast mag. Accepteert ze dat niet, zal ik haar niet meer op de bank kunnen laten, helaas.
Maya
heeft met kater Krieltje samen op de bank gelegen. Dat ging goed, maar
ze houdt mij daarbij in de gaten. Ze weet dat ze niets mag doen, maar ik
ben er niet zo zeker van dat ze zich net zo zou gedragen zonder mij
erbij. Want ze heeft nog steeds af en toe de ‘jachtblik’ en het piepen
bij het zien van de kat, hetzelfde gedrag dat ze buiten bij vermeende
prooi laat zien.
Tijdens de wandelingen train ik met haar aan de lange en de korte riem, het komen, wachten, zitten. En gewoon aandachtsoefeningen. Dat gaat wisselend, ook afhankelijk van de afleiding op dat moment. Vooral de eerste 20 minuten van de wandeling is het praktisch onmogelijk haar aandacht te krijgen. Daarna gaat het vaak wat beter.
Tijdens de wandelingen train ik met haar aan de lange en de korte riem, het komen, wachten, zitten. En gewoon aandachtsoefeningen. Dat gaat wisselend, ook afhankelijk van de afleiding op dat moment. Vooral de eerste 20 minuten van de wandeling is het praktisch onmogelijk haar aandacht te krijgen. Daarna gaat het vaak wat beter.
December 2014
In huis is Maya nog steeds lief en rustig. Ze geniet zichtbaar van haar zachte ligplaats, waar ze praktisch dag en nacht vertoeft, op de wandelingen na, en van de warmte in huis.
Ze slaapt nu beneden bij Luca en Toby; Lilly, Daisy en kater Krieltje slapen bij mij boven.
Met Krieltje gaat het ook beter; Maya reageert rustig op hem als ik erbij ben.
Maya heeft inmiddels ook een keer gespeeld, met een hond die we op de wandeling tegen kwamen. Wel aan de lange lijn, want los kan ze niet. Of dat ooit zal kunnen, weet ik niet. Op het moment is zij buiten te veel ‘Podenco’, wil zeggen aandacht voor alles behalve voor haar mens.
In huis is ze aanhankelijk, houdt me ook in de gaten, geniet van knuffelen en aandacht.
Maya is nog steeds niet echt zindelijk; zij geeft niet aan als ze naar buiten moet.
Na een paar dagen heeft Maya ontdekt dat je ook mooi kunt trekken aan de riem, dus daar ben ik meteen aan gaan werken. Meestal loopt zij netjes met slappe riem mee, vaak zo dicht aan mijn been dat ik bijna over haar struikel, vooral als zij vlak voor mijn voeten ineens naar de andere kant ‘oversteekt’. Ook trainen dus.
Ze leert te wachten op haar eten, terwijl ik de bakken van Lilly en Toby neerzet. Ik hoef haar dus niet meer aan de riem vast te houden.
Als ik zelf eet, weet ze dat ze in haar mand moet gaan liggen. Eerste dagen haar – nadat ik klaar was – nog iets lekkers gegeven; zo heeft ze het geleerd. Dat doe ik nu niet meer en ze vraagt er ook niet meer om.
In huis is Maya nog steeds lief en rustig. Ze geniet zichtbaar van haar zachte ligplaats, waar ze praktisch dag en nacht vertoeft, op de wandelingen na, en van de warmte in huis.
Ze slaapt nu beneden bij Luca en Toby; Lilly, Daisy en kater Krieltje slapen bij mij boven.
Met Krieltje gaat het ook beter; Maya reageert rustig op hem als ik erbij ben.
Maya heeft inmiddels ook een keer gespeeld, met een hond die we op de wandeling tegen kwamen. Wel aan de lange lijn, want los kan ze niet. Of dat ooit zal kunnen, weet ik niet. Op het moment is zij buiten te veel ‘Podenco’, wil zeggen aandacht voor alles behalve voor haar mens.
In huis is ze aanhankelijk, houdt me ook in de gaten, geniet van knuffelen en aandacht.
Maya is nog steeds niet echt zindelijk; zij geeft niet aan als ze naar buiten moet.
Na een paar dagen heeft Maya ontdekt dat je ook mooi kunt trekken aan de riem, dus daar ben ik meteen aan gaan werken. Meestal loopt zij netjes met slappe riem mee, vaak zo dicht aan mijn been dat ik bijna over haar struikel, vooral als zij vlak voor mijn voeten ineens naar de andere kant ‘oversteekt’. Ook trainen dus.
Ze leert te wachten op haar eten, terwijl ik de bakken van Lilly en Toby neerzet. Ik hoef haar dus niet meer aan de riem vast te houden.
Als ik zelf eet, weet ze dat ze in haar mand moet gaan liggen. Eerste dagen haar – nadat ik klaar was – nog iets lekkers gegeven; zo heeft ze het geleerd. Dat doe ik nu niet meer en ze vraagt er ook niet meer om.
Ik
heb Maya al een paar keer alleen gelaten, samen met Toby, die zich
daarvoor uitstekend leent: rustig en onverstoorbaar. Een half uur, een
keer drie kwartier. Dat ging goed. De honden hoeven op zich nooit lang
alleen te zijn, maar soms kan het niet anders als het in de auto te koud
is. En dat is het voor Maya al gauw. Als ze in de auto moet wachten,
krijgt ze bovenop haar jasje nog een wollen deken, en dat vindt zij wel
lekker.
Toen ik de boodschappentassen in de keuken zette, dook zij er met haar neus en kop helemaal in. Echte Podenco dus. Behalve Dunya heeft dat nooit een van mijn honden gedaan.
Maya begint te luisteren naar haar naam, komt in huis en tuin soms als ik haar roep. Ze lijkt me een heel lieve, zachtaardige hond. Zij heeft zich ongelooflijk snel aangepast, doet gewoon met ons ritme mee.
Verleden week kwam er een hechtingsdraad uit haar castratiewond. Zij heeft al een poos last van de wond gehad en veel gelikt. Nu dus naar de dierenarts, die de hechting heeft verwijderd. Hopen dat het daarmee klaar is.
Helaas heeft Maya vlooien meegebracht uit Spanje, ondanks de behandeling die ze daar heeft gehad. Al kort na Maya’s komst begonnen zij en de andere honden zich te krabben en te bijten; alleen had ik vlooien als mogelijkheid uitgesloten omdat ze behandeld was.
Nu het wel degelijk deze kriebelbeestjes bleken te zijn, betekende dat dus behandelen van alle dieren en de hele omgeving, manden, ligplaatsen, huis, auto… en ontelbare machines was met kussens en dekens. Plus aanzienlijke kosten die boven de 100 Euro uitkwamen.
Toen ik de boodschappentassen in de keuken zette, dook zij er met haar neus en kop helemaal in. Echte Podenco dus. Behalve Dunya heeft dat nooit een van mijn honden gedaan.
Maya begint te luisteren naar haar naam, komt in huis en tuin soms als ik haar roep. Ze lijkt me een heel lieve, zachtaardige hond. Zij heeft zich ongelooflijk snel aangepast, doet gewoon met ons ritme mee.
Verleden week kwam er een hechtingsdraad uit haar castratiewond. Zij heeft al een poos last van de wond gehad en veel gelikt. Nu dus naar de dierenarts, die de hechting heeft verwijderd. Hopen dat het daarmee klaar is.
Helaas heeft Maya vlooien meegebracht uit Spanje, ondanks de behandeling die ze daar heeft gehad. Al kort na Maya’s komst begonnen zij en de andere honden zich te krabben en te bijten; alleen had ik vlooien als mogelijkheid uitgesloten omdat ze behandeld was.
Nu het wel degelijk deze kriebelbeestjes bleken te zijn, betekende dat dus behandelen van alle dieren en de hele omgeving, manden, ligplaatsen, huis, auto… en ontelbare machines was met kussens en dekens. Plus aanzienlijke kosten die boven de 100 Euro uitkwamen.
Hoe Maya in november 2014 bij me kwam:
Op 17 november 2014 deed Maya haar intrede, een Podenco canario-teef uit het asiel Tierra Blanca op Tenerife. Ik heb haar via Stichting Podencoworld geadopteerd.
Ik wilde in ieder geval een oude Podenco opnemen omdat die vaak toch al wat rustiger zijn, niet meer uren en uren hoeven te wandelen en omdat zij nauwelijks kansen op een thuis hebben.
Bovendien past een oude hond beter in mijn seniorengroep, waar de jongste hond 8 jaar oud is.
Hoewel ik uit ervaring weet dat je sommige beschreven eigenschappen met een korrel zout moet nemen en dat een thuissituatie nooit met het asiel te vergelijken is, klonk de beschrijving erg aantrekkelijk: makkelijk, trouw, houdt van mensen (ook kinderen), dankbaar en blij met elk beetje aandacht, vrolijk, slim, leert snel, past zich snel aan alles en iedereen aan, weet meteen haar plek, erg goed in de omgang met andere honden, zoekt absoluut geen problemen op, niet meer overactief.
Op 17 november 2014 deed Maya haar intrede, een Podenco canario-teef uit het asiel Tierra Blanca op Tenerife. Ik heb haar via Stichting Podencoworld geadopteerd.
Ik wilde in ieder geval een oude Podenco opnemen omdat die vaak toch al wat rustiger zijn, niet meer uren en uren hoeven te wandelen en omdat zij nauwelijks kansen op een thuis hebben.
Bovendien past een oude hond beter in mijn seniorengroep, waar de jongste hond 8 jaar oud is.
Hoewel ik uit ervaring weet dat je sommige beschreven eigenschappen met een korrel zout moet nemen en dat een thuissituatie nooit met het asiel te vergelijken is, klonk de beschrijving erg aantrekkelijk: makkelijk, trouw, houdt van mensen (ook kinderen), dankbaar en blij met elk beetje aandacht, vrolijk, slim, leert snel, past zich snel aan alles en iedereen aan, weet meteen haar plek, erg goed in de omgang met andere honden, zoekt absoluut geen problemen op, niet meer overactief.
Er
werd nog een kattentest gedaan. Helaas geen kat ‘in beweging’, slechts
eentje die stil bleef zitten, maar dat zag er goed uit en leek in ieder
geval een goede basis om mee te werken.
De eerste 24 uur zat ik regelmatig met de handen in ’t haar. Maya rende urenlang door de kamer en de tuin, sprong over de meubels, op de tafels, dook in alle hoeken en gaten. Niet overactief?, dacht ik, en twijfelde wat aan haar leeftijd…
Met mijn andere honden verliep de kennismaking goed, rustig, beetje snuffelen. Af en toe wat grommelen als Maya te druk was.
Met kater Krieltje maakte zij rustig contact, net als bij de test. Tenminste zolang Krieltje stil zat. Ging hij bewegen, werd Maya opgewonden en vertoonde jachtgedrag. Oefenen dus, steeds weer belonen dan wel streng toespreken.
De eerste 24 uur zat ik regelmatig met de handen in ’t haar. Maya rende urenlang door de kamer en de tuin, sprong over de meubels, op de tafels, dook in alle hoeken en gaten. Niet overactief?, dacht ik, en twijfelde wat aan haar leeftijd…
Met mijn andere honden verliep de kennismaking goed, rustig, beetje snuffelen. Af en toe wat grommelen als Maya te druk was.
Met kater Krieltje maakte zij rustig contact, net als bij de test. Tenminste zolang Krieltje stil zat. Ging hij bewegen, werd Maya opgewonden en vertoonde jachtgedrag. Oefenen dus, steeds weer belonen dan wel streng toespreken.
Nu zijn we 3 dagen verder. Maya
springt niet meer over de meubels of op de tafels. Mijn ‘nee’ heeft
wonderbaarlijk snel effect gehad. Overdag en ook ’s avonds ligt ze vaak
in haar lekkere zachte mand te slapen.
Met de kat blijven we uiteraard trainen. Maar ik zie vorderingen en denk dat het goed komt.
Op de wandelingen is ze ‘Podenco’, dus alert, geïnteresseerd in alles en nieuwsgierig. Vanaf de 2e dag maakt ze af en toe contact met me; ook als ze aan de lange riem is, komt ze wel eens naar me toe; en dat vind ik fantastisch!
Ik moet afwachten hoe Maya zich ontwikkelt als zij eenmaal haar rugzakje heeft uitgepakt en aan het goede leven gewend is. Of zij dan ook zo rustig blijft binnen? Feit is dat ze totaal niet bang lijkt te zijn. Ze is heel open en gaat vrolijk op alle mensen af. En inderdaad, ze heeft zich ontzettend snel aangepast en is (nog?) blij met alle aandacht.
De mensen van het asiel hebben trouwens ontzettend hun best gedaan. De bloedtesten werden keurig van tevoren naar de stichting gemaild; Maya werd tegen parasieten behandeld en zelfs nog in bad gedaan voor de plaatsing (!). En ze hebben foto’s gestuurd van vlak voor het vertrek, op het vliegveld. Heel betrokken, lieve vrijwilligers.
Ook Podencoworld heeft de adoptie netjes afgehandeld. Informaties van het asiel werden meteen naar me doorgestuurd, en ook bij het ophalen op Schiphol waren twee vrijwilligers van de stichting aanwezig.
Hartelijke dank ook aan de vluchtbegeleidster van Maya (Alpispa heette ze in Spanje). U heeft ervoor gezorgd dat Maya snel naar haar nieuwe thuis kon komen!
Met de kat blijven we uiteraard trainen. Maar ik zie vorderingen en denk dat het goed komt.
Op de wandelingen is ze ‘Podenco’, dus alert, geïnteresseerd in alles en nieuwsgierig. Vanaf de 2e dag maakt ze af en toe contact met me; ook als ze aan de lange riem is, komt ze wel eens naar me toe; en dat vind ik fantastisch!
Ik moet afwachten hoe Maya zich ontwikkelt als zij eenmaal haar rugzakje heeft uitgepakt en aan het goede leven gewend is. Of zij dan ook zo rustig blijft binnen? Feit is dat ze totaal niet bang lijkt te zijn. Ze is heel open en gaat vrolijk op alle mensen af. En inderdaad, ze heeft zich ontzettend snel aangepast en is (nog?) blij met alle aandacht.
De mensen van het asiel hebben trouwens ontzettend hun best gedaan. De bloedtesten werden keurig van tevoren naar de stichting gemaild; Maya werd tegen parasieten behandeld en zelfs nog in bad gedaan voor de plaatsing (!). En ze hebben foto’s gestuurd van vlak voor het vertrek, op het vliegveld. Heel betrokken, lieve vrijwilligers.
Ook Podencoworld heeft de adoptie netjes afgehandeld. Informaties van het asiel werden meteen naar me doorgestuurd, en ook bij het ophalen op Schiphol waren twee vrijwilligers van de stichting aanwezig.
Hartelijke dank ook aan de vluchtbegeleidster van Maya (Alpispa heette ze in Spanje). U heeft ervoor gezorgd dat Maya snel naar haar nieuwe thuis kon komen!
