Pacho (circa 6 jaar)
circa 1999 - december 2005
|
In memoriam: Pacho
Pacho is er niet meer. Op 21 december 2005 is hij geheel onverwacht over de brug van de regenboog gegaan, nog maar 6,5 jaar oud. De oorzaak was een darmdraaiïng; binnen anderhalf uur was het voorbij, ook de dierenarts kon hem niet meer helpen. |
Ik had een speciale band met deze grote beer, wiens echte leven begon op 30 mei 2003 toen hij bij mij kwam wonen. Aanvankelijk voorzichtig aftastend, is onze relatie in de loop van de tijd uitgegroeid tot wederzijds respect en liefde.
Pacho was een wonder van aanpassing. Vanaf de eerste dag zindelijk, sociaal naar mijn eigen katten en naar alle honden. Verkoos hij in de eerste weken nog de tuin om overdag te vertoeven, al gauw ging hij mij volgen, naar binnen en naar buiten. Hij genoot van zijn leven in huis en kon als geen ander in zijn gigantische hondenbed liggen snurken.
Zijn reactie op sommige situaties lieten ons vermoeden hoe zijn leven in Spanje eruit had gezien. Maar hier was het leven feest, elke dag weer. Hij genoot ervan met zijn kleine vriend Flits over de heide en door het bos te rennen. En in die situaties wilde hij ook wel eens de Berghond uithangen, wat inhield dat hij zich niet altijd iets van mijn verzoeken (bij Berghonden hebben "commando's" geen enkele zin!) aantrok.
Maar Pacho hield van ons, van zijn roedel en vond na een tijd van gewenning alle mensen aardig die hem vriendelijk benaderden. Er kon altijd wel een kwispel en een blije begroeting af. Hij was veilig. Het ging hem goed. Hij gaf ons zijn vertrouwen en zijn liefde.
Maar op die laatste dag moest ik hem in de steek laten, moest zien hoe hij onder mijn handen weggleed naar die andere wereld en kon hem niet helpen
Het huis is leeg.
Zijn plaats is leeg. Ik mis hem bij alles wat ik doe, want hij was altijd bij mij in de buurt.
Het ga je goed, grote beer van me! Ik had mijn leven zo graag nog langer met je willen delen, maar ben ook dankbaar voor de tijd die we samen mochten hebben.
Je maatje Judy
Pacho was een wonder van aanpassing. Vanaf de eerste dag zindelijk, sociaal naar mijn eigen katten en naar alle honden. Verkoos hij in de eerste weken nog de tuin om overdag te vertoeven, al gauw ging hij mij volgen, naar binnen en naar buiten. Hij genoot van zijn leven in huis en kon als geen ander in zijn gigantische hondenbed liggen snurken.
Zijn reactie op sommige situaties lieten ons vermoeden hoe zijn leven in Spanje eruit had gezien. Maar hier was het leven feest, elke dag weer. Hij genoot ervan met zijn kleine vriend Flits over de heide en door het bos te rennen. En in die situaties wilde hij ook wel eens de Berghond uithangen, wat inhield dat hij zich niet altijd iets van mijn verzoeken (bij Berghonden hebben "commando's" geen enkele zin!) aantrok.
Maar Pacho hield van ons, van zijn roedel en vond na een tijd van gewenning alle mensen aardig die hem vriendelijk benaderden. Er kon altijd wel een kwispel en een blije begroeting af. Hij was veilig. Het ging hem goed. Hij gaf ons zijn vertrouwen en zijn liefde.
Maar op die laatste dag moest ik hem in de steek laten, moest zien hoe hij onder mijn handen weggleed naar die andere wereld en kon hem niet helpen
Het huis is leeg.
Zijn plaats is leeg. Ik mis hem bij alles wat ik doe, want hij was altijd bij mij in de buurt.
Het ga je goed, grote beer van me! Ik had mijn leven zo graag nog langer met je willen delen, maar ben ook dankbaar voor de tijd die we samen mochten hebben.
Je maatje Judy
|
Juni 2005
De tijd gaat hard, en inmiddels woont Pacho al sinds 2 jaar bij mij. Hij weegt maar liefst 80 kilo en is nu ook lichamelijk een indrukwekkende persoonlijkheid. Ik kan hem alleen 'met mijn hoofd' leiden, want hoewel ik niet bepaald tenger gebouwd ben, heb ik qua kracht geen schijn van kans tegen hem. Maar Pacho is een goedmoedige reus. Zijn angst voor kinderen is hij nooit helemaal kwijt geraakt, maar inmiddels is hij wel een echte mensenvriend geworden. Waar ik ook met hem kom - want hij gaat overal mee naar toe - trekt hij natuurlijk de nodige aandacht en iedereen wil hem aaien. Gelukkig is hij op dat gebied helemaal geen typische vertegenwoordiger van zijn ras, want zoals gezegd: hij vindt mensen leuk, want hij heeft de afgelopen jaren geleerd dat hij van hen alleen maar goeds te verwachten heeft. Zijn gedrag tijdens de wandelingen is ook wat veranderd. Meestal vindt hij het niet meer nodig om op alles en iedereen af te stormen dat op 200 meter afstand loopt of rijdt. |
Hij heeft echter wel een behoorlijk jachtinstinct, en als hij besluit om het bos in te schieten om een of ander spoor te volgen, dan kan ik hem roepen… maar ik kan het ook laten. Wil hij met een tegemoet komende hond kennis maken, dan heeft mijn roepen soms wel succes, maar soms ook niet…hij blijft nu eenmaal eigenwijs en zelfstandig, een echte Berghond dus.
Maar tot nog toe zijn er geen problemen geweest met andere honden. In tegendeel: hij is de meest sociale van mijn vijf honden. Je ziet echter ook bij elke ontmoeting dat die andere hond onmiddellijk een deemoedige houding aanneemt: oren, staart, de hele lichaamshouding 'zakt in elkaar' zodra hij of zij Pacho tegenkomt.
Pacho is nog steeds dol op snoep, en van dit feit maak ik dankbaar gebruik.
In de loop van de tijd ben ik steeds meer van deze grote jongen gaan houden. Hij is gewoon een geweldige hond!!
Maar tot nog toe zijn er geen problemen geweest met andere honden. In tegendeel: hij is de meest sociale van mijn vijf honden. Je ziet echter ook bij elke ontmoeting dat die andere hond onmiddellijk een deemoedige houding aanneemt: oren, staart, de hele lichaamshouding 'zakt in elkaar' zodra hij of zij Pacho tegenkomt.
Pacho is nog steeds dol op snoep, en van dit feit maak ik dankbaar gebruik.
In de loop van de tijd ben ik steeds meer van deze grote jongen gaan houden. Hij is gewoon een geweldige hond!!
Hoe Pacho in 2003 bij mij kwam
Het is tijd om eens mijn nieuwe roedelgenoot voor te stellen. Ik had weer eens de wens om wat méér te doen wanneer ik al die ellende in Spanje zag, en met wat passen en meten moest het toch mogelijk zijn om een vijfde verloren ziel een goed tehuis te geven. Enerzijds ging mijn hart natuurlijk uit naar een Greyhound of Galgo. Anderzijds miste ik sinds Rubis´ dood ook wel iets groots harigs en rustigs aan mijn zijde. De praktische overwegingen hebben toen de doorslag gegeven. Ik was bang om met een tweede windhond de jachtdrift van Bonita te versterken zodat zij wellicht minder goed zou luisteren, en dat zou zonde zijn.
Dus koos ik voor een Berghond. Ik wilde bewust een oude hond omdat de plaatsingskansen voor oude honden van grote rassen in Spanje - en vaak ook daarbuiten - zeer klein zijn. Toen ik op het internet een foto van Pacho (toen nog Zarzo) zag, was ik op slag verliefd. Een Mastin Español, dus zeker ´groot en harig´. En gezien zijn geschatte leeftijd van 8 jaar zou hij ook wel rustig zijn. Hij werd nog op de mediterrane ziektes getest en gecastreerd. Op mijn wens werd hij ook nog getest op reuen, kleine honden en katten zover dat in de situatie van een opvangcentrum mogelijk is, en op 30 mei 2003 togen wij naar Duitsland om hem op te halen.
Het is tijd om eens mijn nieuwe roedelgenoot voor te stellen. Ik had weer eens de wens om wat méér te doen wanneer ik al die ellende in Spanje zag, en met wat passen en meten moest het toch mogelijk zijn om een vijfde verloren ziel een goed tehuis te geven. Enerzijds ging mijn hart natuurlijk uit naar een Greyhound of Galgo. Anderzijds miste ik sinds Rubis´ dood ook wel iets groots harigs en rustigs aan mijn zijde. De praktische overwegingen hebben toen de doorslag gegeven. Ik was bang om met een tweede windhond de jachtdrift van Bonita te versterken zodat zij wellicht minder goed zou luisteren, en dat zou zonde zijn.
Dus koos ik voor een Berghond. Ik wilde bewust een oude hond omdat de plaatsingskansen voor oude honden van grote rassen in Spanje - en vaak ook daarbuiten - zeer klein zijn. Toen ik op het internet een foto van Pacho (toen nog Zarzo) zag, was ik op slag verliefd. Een Mastin Español, dus zeker ´groot en harig´. En gezien zijn geschatte leeftijd van 8 jaar zou hij ook wel rustig zijn. Hij werd nog op de mediterrane ziektes getest en gecastreerd. Op mijn wens werd hij ook nog getest op reuen, kleine honden en katten zover dat in de situatie van een opvangcentrum mogelijk is, en op 30 mei 2003 togen wij naar Duitsland om hem op te halen.
|
|
Het was heel spannend. Want Pacho had min of meer alleen bij een finca (kleine boerderij) in de Spaanse bergen geleefd. De eigenaar - die slechts af en toe langs kwam om hem te voeren - wilde hem doodschieten omdat hij telkens wegliep. Gelukkig stemde hij uiteindelijk toch nog in met de adoptie en was Pacho gered.
|
Ondanks de foto´s schrok ik toch wel toen ik de vermagerde wat duffe hond zag wat qua ras eigenlijk een statig, zelfstandig dier moest zijn. De kennismaking met ons roedel verliep rustig en nadat we Pacho met zijn tweeën in de auto hadden getild - waar hij absoluut niet in wilde, maar hij woog toen maar 60 kilo! - reden we naar huis. Daar pas ontdekte ik in zijn inentingspapieren dat Pacho niet 8 jaar, maar slechts 4 jaar oud was (wat later door mijn dierenarts aan de hand van het gebit werd bevestigd).
|
|
|
Wat nu? Je gaat een hond niet terugbrengen omdat hij te jong is. Maar ik kreeg wel een andere hond dan ik verwachtte, want een Berghond van 4 jaar is geestelijk net volwassen en loopt over van de energie. Daarop was ik dus niet voorbereid.
Inmiddels zijn we vier maanden verder. Er zijn wat schermutselingen geweest tussen Pacho en Flits, mijn alfareu. Maar door Flits telkens in zijn positie te bevestigen, gaat het nu goed. |
|
Pacho was meteen zindelijk, gaat goed om met de katten en de andere honden. Door zijn leeftijd is hij nog erg speels, en dat is altijd oppassen met de andere kleinere en tengere honden.
Wanneer het ´s ochtends wandeltijd is, pakt hij een speeltje en gooit dat enthousiast in de lucht, wat hij kennelijk van Bonita heeft afgekeken. Ook probeert hij wel eens zich met een knaagbotje in de veel te kleine hondenmand van de anderen op te vouwen, wat een heel komisch gezicht is. Buiten wil hij nog wel eens even met een stokje spelen… totdat Flits komt en het afpakt.
Gelukkig is hij in huis even rustig als de anderen; hij sloopt ook niet, wat een verademing is. Tussen de wandelingen door ligt hij lekker in zijn - grote!! - mand te slapen en merk je zijn aanwezigheid amper op. Het eten van de katten moet ik ´s avonds opbergen, want ik was er eens getuige van hoe meneer met zijn voorpootjes - nou zeg maar poten! - op het aanrecht stond en met zijn indrukwekkende bek heeel voorzichtig het etensbakje van het aanrecht tilde om vervolgens de inhoud met smaak te verorberen. Maar de vuilnisbak kan ik nu laten staan, terwijl die de eerste weken ook altijd werd leeggehaald.
Het heeft me weken van training gekost om Pacho ertoe te bewegen in de auto te stappen, maar met de clicker en veel geduld is het toch gelukt. Nu springt hij er enthousiast in, want hij weet: auto is leuk!
Wanneer het ´s ochtends wandeltijd is, pakt hij een speeltje en gooit dat enthousiast in de lucht, wat hij kennelijk van Bonita heeft afgekeken. Ook probeert hij wel eens zich met een knaagbotje in de veel te kleine hondenmand van de anderen op te vouwen, wat een heel komisch gezicht is. Buiten wil hij nog wel eens even met een stokje spelen… totdat Flits komt en het afpakt.
Gelukkig is hij in huis even rustig als de anderen; hij sloopt ook niet, wat een verademing is. Tussen de wandelingen door ligt hij lekker in zijn - grote!! - mand te slapen en merk je zijn aanwezigheid amper op. Het eten van de katten moet ik ´s avonds opbergen, want ik was er eens getuige van hoe meneer met zijn voorpootjes - nou zeg maar poten! - op het aanrecht stond en met zijn indrukwekkende bek heeel voorzichtig het etensbakje van het aanrecht tilde om vervolgens de inhoud met smaak te verorberen. Maar de vuilnisbak kan ik nu laten staan, terwijl die de eerste weken ook altijd werd leeggehaald.
Het heeft me weken van training gekost om Pacho ertoe te bewegen in de auto te stappen, maar met de clicker en veel geduld is het toch gelukt. Nu springt hij er enthousiast in, want hij weet: auto is leuk!
Ook hier is Pacho een aantal keren weggelopen, maar dat bevestigt alleen zijn roedelgerichtheid. Een keer is hij ons gaan zoeken toen ik met de andere honden aan het wandelen was (in die tijd kon cq. wilde hij nog niet de auto in!). Gewoon uit de - volledig omheinde - tuin uitgebroken, waar niet eens Podenco Dunya uitkomt, en dat wil wat zeggen. Want alleen zijn kan hij niet. Hij probeert dan door het raam naar buiten te komen. Laat je hem in de tuin achter, drukt hij gewoon de twee meter hoge schutting opzij. Een andere keer had ik hem een dag elders moeten onderbrengen en is hij tot twee keer toe daar uitgebroken en terug naar huis gelopen. Met een of twee van de andere honden erbij kan hij nu echter maximaal twee uur alleen zijn.
Toen ik Pacho kreeg, was hij niet aan het lopen aan de riem gewend. Inmiddels volgt hij netjes rechts of links. Hij kan mee een restaurant in en gaat rustig naast me liggen tot ik weer opsta. In september is hij zelfs mee op vakantie geweest, wat ook prima is bevallen. Daarbij is hij natuurlijk wel waaks, wat ook bij het ras hoort, en speurt altijd naar ´onraad´.
Loslopen is nog (?) een probleem omdat hij naar andere mensen en honden toe rent, al zijn die 200 meter ver weg. Met training probeer ik zijn gerichtheid op mij te versterken, en inderdaad kijkt hij steeds vaker naar me om en komt hij - meestal - op mijn fluiten, mits er geen afleiding is. Het is een machtig gezicht wanneer hij komt aanstormen, alle vier de poten lijken verschillende kanten op te vliegen. Hij is dan net een gigantische lompe puppy van 65 kg……
Deze honden zijn niet geschikt voor behendigheid. Maar Pacho denkt er kennelijk anders over. Toen we hem aan een hek op het veld vastzetten terwijl we met twee andere honden de behendigheidscursus deden, sprong hij uit de stand over het hek van 1 meter hoog. Zo te zien kostte het hem geen enkele moeite.
Toen ik Pacho kreeg, was hij niet aan het lopen aan de riem gewend. Inmiddels volgt hij netjes rechts of links. Hij kan mee een restaurant in en gaat rustig naast me liggen tot ik weer opsta. In september is hij zelfs mee op vakantie geweest, wat ook prima is bevallen. Daarbij is hij natuurlijk wel waaks, wat ook bij het ras hoort, en speurt altijd naar ´onraad´.
Loslopen is nog (?) een probleem omdat hij naar andere mensen en honden toe rent, al zijn die 200 meter ver weg. Met training probeer ik zijn gerichtheid op mij te versterken, en inderdaad kijkt hij steeds vaker naar me om en komt hij - meestal - op mijn fluiten, mits er geen afleiding is. Het is een machtig gezicht wanneer hij komt aanstormen, alle vier de poten lijken verschillende kanten op te vliegen. Hij is dan net een gigantische lompe puppy van 65 kg……
Deze honden zijn niet geschikt voor behendigheid. Maar Pacho denkt er kennelijk anders over. Toen we hem aan een hek op het veld vastzetten terwijl we met twee andere honden de behendigheidscursus deden, sprong hij uit de stand over het hek van 1 meter hoog. Zo te zien kostte het hem geen enkele moeite.
|
|
Op honden reageert hij goed….. mits de roedelgenoten - vooral Dunya - niet de aanzet geven tot ´de beuk erin´. Want dan doet hij net zo hard mee. En met alles bij elkaar zo´n 150 kg honden aan de riem is dat geen sinecure. Maar dat zijn de typische roedelproblemen die je al gauw hebt wanneer je een roedel tegelijk uitlaat. Er wordt aan gewerkt……
Sinds ik Pacho in huis heb, ben ik steeds meer gesteld geraakt op dit ´reuzenbaby´. Hij is energiek en eigenwijs, maar ook heel lief, aanhalig en hij wordt steeds aanhankelijker. Ik hoop dat we nog een fijne tijd samen mogen hebben.
Judy Kleinbongardt, oktober 2003
Sinds ik Pacho in huis heb, ben ik steeds meer gesteld geraakt op dit ´reuzenbaby´. Hij is energiek en eigenwijs, maar ook heel lief, aanhalig en hij wordt steeds aanhankelijker. Ik hoop dat we nog een fijne tijd samen mogen hebben.
Judy Kleinbongardt, oktober 2003
