Luca, 3 februari 2007 - 29 maart 2018
Afscheid van Luca
De laatste weken is Luca hard achteruit gegaan, op het laatst met de dag. Zij was helemaal op.
Op 29 maart 2018 heb ik haar in laten slapen.
Wij hebben 8,5 jaar samen mogen doorbrengen. In die tijd heb ik haar veel - helaas niet alle - angsten kunnen nemen, en zij heeft toch een zo gelukkig mogelijk hondenleven geleid.
Ik mis mijn grote meid, en haar plek in de kamer is erg leeg.
De laatste weken is Luca hard achteruit gegaan, op het laatst met de dag. Zij was helemaal op.
Op 29 maart 2018 heb ik haar in laten slapen.
Wij hebben 8,5 jaar samen mogen doorbrengen. In die tijd heb ik haar veel - helaas niet alle - angsten kunnen nemen, en zij heeft toch een zo gelukkig mogelijk hondenleven geleid.
Ik mis mijn grote meid, en haar plek in de kamer is erg leeg.
Met dank aan Betty Heideman voor deze mooie collage: www.horesphotography.de
November 2017
Luca is nu bijna 11 jaar oud, en dat is goed te merken. Zij wordt erg stijf, vooral als zij een tijd gelegen heeft komt ze maar moeilijk overeind. Ze loopt dan ook nog een tijdje met stijve poten. Ze heeft een nieuw hondenbed gekregen met een speciaal matras.
De wandelingen zijn een heel stuk rustiger geworden, ze rent bijna niet meer, maar houdt het bij snuffelen.
Verder gaat het goed met haar. In het contact met vreemde honden is zij op haar oude dag wat soepeler geworden, wat wel heel prettig is.
Luca is nu bijna 11 jaar oud, en dat is goed te merken. Zij wordt erg stijf, vooral als zij een tijd gelegen heeft komt ze maar moeilijk overeind. Ze loopt dan ook nog een tijdje met stijve poten. Ze heeft een nieuw hondenbed gekregen met een speciaal matras.
De wandelingen zijn een heel stuk rustiger geworden, ze rent bijna niet meer, maar houdt het bij snuffelen.
Verder gaat het goed met haar. In het contact met vreemde honden is zij op haar oude dag wat soepeler geworden, wat wel heel prettig is.
Februari 2016
Het gaat prima met Luca. Ze biedt situaties het hoofd waaraan ze zich vroeger niet zou hebben gewaagd. Natuurlijk blijft haar angst wel in heel veel situaties, maar zij en wij kunnen daar prima mee omgaan.
Het valt op dat het samen rennen met Lilly wat minder wordt. De wandelingen zijn wat rustiger. Daarvoor trekt Luca nu vaak samen met Maya op.
Als Luca bang is, met oud en nieuw en bij onweer, heeft ze de bank als veilige plek ontdekt...
Het gaat prima met Luca. Ze biedt situaties het hoofd waaraan ze zich vroeger niet zou hebben gewaagd. Natuurlijk blijft haar angst wel in heel veel situaties, maar zij en wij kunnen daar prima mee omgaan.
Het valt op dat het samen rennen met Lilly wat minder wordt. De wandelingen zijn wat rustiger. Daarvoor trekt Luca nu vaak samen met Maya op.
Als Luca bang is, met oud en nieuw en bij onweer, heeft ze de bank als veilige plek ontdekt...
September 2015
Het gaat heel goed met Luca. Zij heeft genoten van de vakantie in Noord-Duitsland; de honden konden daar bijna overal los. Heerlijk de ruimte en niet druk. Maar doordat het zo heet was, konden de honden nooit in de auto blijven bij uitstapjes naar caféterrassen en plaatsjes. Dat was voor Luca natuurlijk best moeilijk, maar ze heeft het netjes gedaan. Ze is zelfs dapper mee door Wismar en Schwerin gelopen.
Het gaat heel goed met Luca. Zij heeft genoten van de vakantie in Noord-Duitsland; de honden konden daar bijna overal los. Heerlijk de ruimte en niet druk. Maar doordat het zo heet was, konden de honden nooit in de auto blijven bij uitstapjes naar caféterrassen en plaatsjes. Dat was voor Luca natuurlijk best moeilijk, maar ze heeft het netjes gedaan. Ze is zelfs dapper mee door Wismar en Schwerin gelopen.
Mei 2015
Wanneer mijn dochter op bezoek is, gaat Luca naast haar zitten in de ‘aai-mij’-houding. Voor het eerst in al die jaren!
Het valt op dat ze steeds vaker sociaal omgaat met andere honden, normaal kennismaakt en soms zelfs speelt. Af en toe met begeleiding van mijn kant; dat gaat het beste als de ontmoeting vlak bij mij plaatsvindt en niet een eind verderop, wat natuurlijk ook regelmatig gebeurt als de honden op elkaar aflopen of Luca naar de andere hond toe loopt – en zich niet terug laat roepen.
Nu het weer wat beter wordt, muteert Luca ineens tot ‘buitenhond’. Ook hier weer een ontwikkeling die je na 5 jaar niet meer zou verwachten. Het had heel lang geduurd voordat ze überhaupt in de tuin durfde te gaan liggen, en ze deed het de afgelopen jaren alleen als ik erbij was.
Maar dit seizoen is ze begonnen om ook alleen in de tuin te gaan liggen, en nu lijkt ze ‘door te slaan’. Blijft soms tot ’s avonds in haar eentje op het terras liggen.
De lente betekent ook dat de geraniums weer naar buiten gaan, en Luca vreet, zoals ieder voorjaar, zoveel mogelijk de blaadjes er af, waarbij ze de kleine plantjes en stekjes gemakshalve helemaal uit de pot trekt en me, als ik er iets van zeg, met die aandoenlijke ‘ik-kan-er-ook-niets-aan-doen’-kop aankijkt.
Wanneer mijn dochter op bezoek is, gaat Luca naast haar zitten in de ‘aai-mij’-houding. Voor het eerst in al die jaren!
Het valt op dat ze steeds vaker sociaal omgaat met andere honden, normaal kennismaakt en soms zelfs speelt. Af en toe met begeleiding van mijn kant; dat gaat het beste als de ontmoeting vlak bij mij plaatsvindt en niet een eind verderop, wat natuurlijk ook regelmatig gebeurt als de honden op elkaar aflopen of Luca naar de andere hond toe loopt – en zich niet terug laat roepen.
Nu het weer wat beter wordt, muteert Luca ineens tot ‘buitenhond’. Ook hier weer een ontwikkeling die je na 5 jaar niet meer zou verwachten. Het had heel lang geduurd voordat ze überhaupt in de tuin durfde te gaan liggen, en ze deed het de afgelopen jaren alleen als ik erbij was.
Maar dit seizoen is ze begonnen om ook alleen in de tuin te gaan liggen, en nu lijkt ze ‘door te slaan’. Blijft soms tot ’s avonds in haar eentje op het terras liggen.
De lente betekent ook dat de geraniums weer naar buiten gaan, en Luca vreet, zoals ieder voorjaar, zoveel mogelijk de blaadjes er af, waarbij ze de kleine plantjes en stekjes gemakshalve helemaal uit de pot trekt en me, als ik er iets van zeg, met die aandoenlijke ‘ik-kan-er-ook-niets-aan-doen’-kop aankijkt.
Maart 2015
Als Luca een tijd heeft gelegen, sleept zij even met haar linker achterpoot. Maar de dierenarts heeft niets kunnen ontdekken. En Luca rent ook gewoon en lijkt geen pijn te hebben.
Ik heb weer eens de tuin veranderd, en dat vond Luca helemaal niets. Typisch berghond, zij houden niet van veranderingen. Inmiddels is ze er wel aan gewend – nadat ze de werkzaamheden nauwkeurig van dichtbij heeft gade geslagen.
Als Luca een tijd heeft gelegen, sleept zij even met haar linker achterpoot. Maar de dierenarts heeft niets kunnen ontdekken. En Luca rent ook gewoon en lijkt geen pijn te hebben.
Ik heb weer eens de tuin veranderd, en dat vond Luca helemaal niets. Typisch berghond, zij houden niet van veranderingen. Inmiddels is ze er wel aan gewend – nadat ze de werkzaamheden nauwkeurig van dichtbij heeft gade geslagen.
Oktober 2014
De ontwikkeling van Luca zet zich nog steeds voort. Af en toe situaties waarin zij minder angstig reageert dan een tijd geleden. Dat is bij voorbeeld het geval als er vreemde mensen in huis komen, en ook bij visite herstelt zij sneller.
In de zomervakantie moest zij af en toe mee door een stadje omdat het te heet was om de honden in de auto te laten. Dat ging beter dan verwacht. Oké, die ene keer in een drukke winkelstraat was geen succes en de dubbele zekering van halsband én tuigje geen overbodige luxe. Maar voor de rest viel het me mee hoe relatief rustig zij alles verdroeg. We zorgden er altijd wel voor dat zij na afloop ‘de stress eruit kon rennen’ door een lekkere wandeling.
De ontwikkeling van Luca zet zich nog steeds voort. Af en toe situaties waarin zij minder angstig reageert dan een tijd geleden. Dat is bij voorbeeld het geval als er vreemde mensen in huis komen, en ook bij visite herstelt zij sneller.
In de zomervakantie moest zij af en toe mee door een stadje omdat het te heet was om de honden in de auto te laten. Dat ging beter dan verwacht. Oké, die ene keer in een drukke winkelstraat was geen succes en de dubbele zekering van halsband én tuigje geen overbodige luxe. Maar voor de rest viel het me mee hoe relatief rustig zij alles verdroeg. We zorgden er altijd wel voor dat zij na afloop ‘de stress eruit kon rennen’ door een lekkere wandeling.
Mei 2014
Luca is er samen met Toby vandoor gegaan en voor het eerst een heel uur weg gebleven. Toen kwam ze helemaal gesloopt weer bij me (hoe het met Toby is gegaan, zie zijn update). Ik kon beide honden nog een paar honderd meter zien rennen omdat ze het open veld in gingen, maar natuurlijk geen schijn van kans hen ‘in te halen’.
Dat is eigenlijk helemaal niets voor Luca. Ik geloof dat ze ook even blij was als ik, toen ze weer terug was.
In april heeft ook zij een gebitssanering gehad. Bij haar hoefde er alleen tandsteen te worden verwijderd. Toch was het een heel ‘gedoe’. Want ze wilde maar niet slapen. Ze werd wel wat suf, maar van ieder geluid in de wachtkamer schrok ze weer op. Na een half uur heeft de dierenarts uiteindelijk het narcosemiddel ter plekke, in de wachtkamer, toegediend. Het was geen optie haar op een brancard te leggen terwijl zij nog niet sliep. Toen was ze ook wel snel vertrokken.
Dat is eigenlijk helemaal niets voor Luca. Ik geloof dat ze ook even blij was als ik, toen ze weer terug was.
In april heeft ook zij een gebitssanering gehad. Bij haar hoefde er alleen tandsteen te worden verwijderd. Toch was het een heel ‘gedoe’. Want ze wilde maar niet slapen. Ze werd wel wat suf, maar van ieder geluid in de wachtkamer schrok ze weer op. Na een half uur heeft de dierenarts uiteindelijk het narcosemiddel ter plekke, in de wachtkamer, toegediend. Het was geen optie haar op een brancard te leggen terwijl zij nog niet sliep. Toen was ze ook wel snel vertrokken.
|
Het wakker worden leverde vervolgens ook problemen op. Gezien haar angst hadden we ervoor gekozen dat ik bij haar zou zijn voordat ze goed wakker was. Maar toen ik eenmaal naast haar ging zitten, legde ze met een diepe zucht haar kop op mijn voeten… en sliep verder. Na drie kwartier hebben we toch maar geprobeerd haar op haar poten te zetten; en uiteindelijk is het met zijn drieën – twee assistentes en ik – gelukt haar richting auto te krijgen.
Ik wil niet te vroeg juichen, maar het lijkt erop dat Luca ten opzichte van vreemde honden iets verdraagzamer aan het worden is. Af en toe zijn er contacten die goed verlopen, en als ik aan haar houding zie dat ik haar beter aan de riem kan doen, gebeurt het af en toe dat ze relatief rustig met mij wacht totdat de andere hond weg is, in plaats van wild uit te vallen. |
Foto: Luca voor het eerst mee op visite, wat ze heel gelaten over zich heen liet gaan
|
Januari 2014
Luca gaat nog steeds af en toe vooruit, wat haar angsten betreft. Wonderbaarlijk na al die tijd. Je merkt het soms aan kleine dingen die ze ineens durft. Voor het eerst in haar leven (denk ik) is ze een trap opgeklommen toen we haar mee hebben genomen op visite naar een flat… iets wat 1 jaar geleden nog absoluut onmogelijk was geweest! Ze is goed waaks, en dat vind ik thuis wel zo prettig. Er hoeft niemand aan te bellen, want zodra iemand richting huis komt, wordt hij al door Luca aange-kondigd. Zij accepteert wel makkelijker dan vroeger dat IK uitmaak wie er binnenkomt. Ook al is het een vreemde, gaat dat nu goed als ik zeg dat het oké is. Ik scherm haar wel af, d.w.z. ik laat die vreemde niet (alleen) naar haar kant van de kamer lopen. Loop ik mee, is het goed. |
|
September 2013
Luca is midden in het dorp meegegaan naar een caféterrasje. Ik wilde haar in de auto laten en checkte nog even de temperatuur (of het niet te warm was voor haar), toen gaf ze aan mee te willen. Tot mijn stomme verbazing liep ze met redelijk slappe riem met me mee. Ik kon wel zien dat ze wat gespannen was, maar voor haar doen was dit wel heel bijzonder. |
Mijn hele achtertuin is op de schop gegaan, wat inhield dat er constant werklieden in- en uitliepen. Luca waakte wel, maar heeft de chaos op een gegeven moment wel geaccepteerd zonder – zoals vroeger – dagenlang in de stress te zitten.
|
Van de vakantie in Noord-Duitsland begin september heeft ze erg genoten. Het vakantiehuis kende ze nog van verleden jaar. Maar zij went tegenwoordig überhaupt wat makkelijker aan nieuwe dingen dan vroeger.
Voor ons was de rust en ruimte ook heel prettig omdat je niet continu hoefde op te letten of je een andere hond tegenkwam, die Luca zou aanvliegen, zoals ze dat thuis doet. Die negatieve spiraal waarin zij inmiddels is beland m.o.o. het gedrag naar andere honden, zal ik wel niet meer kunnen doorbreken, vrees ik. Omdat ze zo onbetrouwbaar is, gaat ze tegenwoordig bijna altijd aan de riem als er een vreemde hond komt; daardoor krijgt ze natuurlijk nog minder contact met andere honden en zal er niet socialer op worden. Toch zie ik hiervoor helaas geen oplossing. |
Het handvat is inmiddels ook weg...
|
Juni 2013
Luca is voor het eerst in de tuin gaan liggen. Zij is wel vaker in de tuin en ging ook wel eens heel even zitten, maar nooit liggen. Kennelijk vindt zij het nu na 3,5 jaar veilig genoeg om dat ook eens te proberen. En het lijkt te bevallen, want als ik in de tuin aan het werk ben, ligt ze nu meestal op haar kussen. Wanneer mijn dochter op visite komt, gaat Luca haar echt begroeten, al is het aarzelend, kwispelen en naast haar gaan zitten voor een knuffel. Helaas heeft Luca het slopen weer opgepakt. Mijn grote rieten tijdschriftenmand heeft ze binnen een paar nachten kapot gebeten. |
|
Maart 2013
De bench heb ik een tijd geleden opgeruimd omdat Luca ineens panisch werd als ik de deur 's nachts dicht deed. Dat is met de jaarwisseling gebeurd (vuurwerk) en is helaas zo gebleven. Zij is nu wel zindelijk 's nachts, ook zonder bench. Alleen pakt ze af en toe nog iets van stof (deken, servet, dat soort dingen) en trekt het door de kamer. Ze sloopt het niet, gelukkig. Luca heeft moeite met vooral grote honden; het aanlijnen van Lilly helpt helaas ook niet meer. Dus ik probeer haar zo goed mogelijk te 'lezen' en lijn haar aan als haar lichaamshouding op 'onraad' staat. Anders kan het zomaar gebeuren dat ze bovenop een andere hond springt en in zijn vacht of in de lucht hapt. Ik heb geen verklaring voor deze agressie, die ze vroeger niet liet zien. |
|
Juli 2012
Luca is nu 5,5 jaar oud. Het herstel na angst- of schriksituaties is nog steeds vrij goed. Haar angst blijft wel, maar dat was te voorzien. Toch zijn wij naar een hondenstrand geweest, waar ze het ondanks de drukte goed heeft gedaan. Hoewel Luca behoorlijk gestrest was, is ze niet naar andere honden uitgevallen, behalve als zij bijvoorbeeld op haar af kwamen stormen terwijl Luca aan mijn voeten lag. Maar dat vind ik best legaal, ze mag wel laten horen dat ze daar niet van gediend is. |
Minder prettig is dat ze naar vreemden gromt die de kamer binnenkomen. Ik begeleid dat, en na een tijdje accepteert ze schoorvoetend mijn oordeel. Dat zo’n vreemde dan niet naar haar toe moet gaan, vind ik niet zo gek bij een Mastin.
Luca’s asociale gedrag naar vreemde honden toe (er op af rennen en in een enkel geval zelfs er bovenop springen!), aangewakkerd door Lilly, baarde me op een gegeven moment wel zorgen. Sinds ik Lilly in dergelijke situaties aanlijn, is dat gelukkig erg verbeterd. Met kleine honden kan Luca het duidelijk beter vinden dan met grote. En natuurlijk geldt ook voor haar zoals bij de andere honden, dat het contact met een vriendelijke, zelfverzekerde hond het beste verloopt. Bange honden die wegrennen, blijven een probleem, niet alleen met Luca.
Ondanks haar angst is Luca een echte levensgenieter. Zij is helemaal stapel op water, zeker nu het eindelijk een keer zomer wordt, geen sloot is veilig. Maar ook in de winter schrikt ze niet voor een verfrissende duik terug.
Luca’s asociale gedrag naar vreemde honden toe (er op af rennen en in een enkel geval zelfs er bovenop springen!), aangewakkerd door Lilly, baarde me op een gegeven moment wel zorgen. Sinds ik Lilly in dergelijke situaties aanlijn, is dat gelukkig erg verbeterd. Met kleine honden kan Luca het duidelijk beter vinden dan met grote. En natuurlijk geldt ook voor haar zoals bij de andere honden, dat het contact met een vriendelijke, zelfverzekerde hond het beste verloopt. Bange honden die wegrennen, blijven een probleem, niet alleen met Luca.
Ondanks haar angst is Luca een echte levensgenieter. Zij is helemaal stapel op water, zeker nu het eindelijk een keer zomer wordt, geen sloot is veilig. Maar ook in de winter schrikt ze niet voor een verfrissende duik terug.
|
Juni 2011
Luca’s angst voor vreemde mensen en situaties zal nooit overgaan; dat is nu, na ruim anderhalf jaar, wel duidelijk. Doordat ze niet generaliseert, is het laten wennen aan allerlei dingen ook haast niet te doen. Zou je een maand lang een aantal keren per dag met haar door dezelfde straat lopen, zou ze daaraan wennen. Maar zodra je naar een andere straat gaat, kunt je weer bij nul beginnen. Hetzelfde geldt voor mensen en ‘dingen’. Een nieuwe tuintafel, een tuinstoel die ineens op een andere plek staat, allemaal dingen die voor Luca moeilijk zijn. Maar het is duidelijk te merken dat ze sneller herstelt van angst of schrik dan vroeger. Haar basisvertrouwen in mij is goed. Ze is aanhankelijk en houdt nog steeds erg van knuffelen. |
Thuis, in de auto en op de wandelingen voelt ze zich lekker en veilig (mits er niets wordt veranderd); en al het andere probeer ik te vermijden. Hondenmeetings zijn daarom voor mij ook helaas niet meer weggelegd. Vakanties gelukkig wel als Luca’s ‘veilige plek’, de giga-bench, meegaat.
Als Luca teveel stress heeft, reageert ze met agressie. Dat liet ze zien toen ze net bij mij woonde, en tijdens de laatste vakantie bleek dit ook weer toen het toevallig een dag drukker op het strandje was dan anders. Veel mensen en honden om haar heen, geen mogelijkheid om hen te ontwijken, dan loopt de stresspegel te hoog op en gaat ze uitvallen.
Als we op smalle paadjes mensen tegenkomen waar Luca niet kan uitwijken, neem ik haar tegenwoordig vaak even aan de riem. Dat geeft haar een stuk zekerheid – als ik ga splitten, lopen we met slappe riem langs de mensen – en het voorkomt dat Luca hen de stuipen op het lijf jaagt omdat ze er blaffend op af gaat.
Ze blijft wat laag qua gewicht, met haar schofthoogte van 68 cm is rond de 43 kilo wat te weinig, maar verder ziet ze er geweldig goed uit, mooi bespierd ook inmiddels en prima in de vacht sinds ik op voer van Ecostyle ben overgegaan.
Luca heeft de taak van Flits overgenomen om ons hondengroepje op de wandeling in de gaten te houden. Als er eentje te ver weg is, komt zij mij dat ‘vertellen’. Ook als speurhond is Luca uitstekend. Al menige keren dat Dunya of Toby uit het zicht waren, heeft Luca me er feilloos naar toe geleid. En wat te denken van een koe die ineens midden op het wandelpad stond en die Luca netjes terug naar haar omheind veld heeft gedreven?
Een echte allrounder, mijn Mastin!
Als Luca teveel stress heeft, reageert ze met agressie. Dat liet ze zien toen ze net bij mij woonde, en tijdens de laatste vakantie bleek dit ook weer toen het toevallig een dag drukker op het strandje was dan anders. Veel mensen en honden om haar heen, geen mogelijkheid om hen te ontwijken, dan loopt de stresspegel te hoog op en gaat ze uitvallen.
Als we op smalle paadjes mensen tegenkomen waar Luca niet kan uitwijken, neem ik haar tegenwoordig vaak even aan de riem. Dat geeft haar een stuk zekerheid – als ik ga splitten, lopen we met slappe riem langs de mensen – en het voorkomt dat Luca hen de stuipen op het lijf jaagt omdat ze er blaffend op af gaat.
Ze blijft wat laag qua gewicht, met haar schofthoogte van 68 cm is rond de 43 kilo wat te weinig, maar verder ziet ze er geweldig goed uit, mooi bespierd ook inmiddels en prima in de vacht sinds ik op voer van Ecostyle ben overgegaan.
Luca heeft de taak van Flits overgenomen om ons hondengroepje op de wandeling in de gaten te houden. Als er eentje te ver weg is, komt zij mij dat ‘vertellen’. Ook als speurhond is Luca uitstekend. Al menige keren dat Dunya of Toby uit het zicht waren, heeft Luca me er feilloos naar toe geleid. En wat te denken van een koe die ineens midden op het wandelpad stond en die Luca netjes terug naar haar omheind veld heeft gedreven?
Een echte allrounder, mijn Mastin!
|
Mei 2010
De laatste dagen lijkt Luca ineens veel vrijer te worden, loopt wat meer door de kamer en vlucht niet meteen de bench in als ik de kamer binnen kom. Wanneer ik in de tuin ben, komt ze steeds vaker kijken, al komt ze nog niet bij ons liggen. Ik heb haar twee keer mee kunnen nemen naar een terrasje - waar wij de enige gasten waren, dat wel… - daar probeerde ze een paar keer weg te komen, maar ging, toen dat niet lukte, rustig liggen. |
Met de waaksheid buiten lijkt het beter te gaan. We zijn al een aantal keren mensen, al dan niet met hond, fietsers en ruiters tegen gekomen zonder dat Luca naar hen blafte. Wel loopt ze met een grote boog om hen heen. Dat mag.
|
April 2010
Luca is nu een half jaar bij me. Erg veel vooruitgang zie ik helaas niet. Visite die Luca al heel goed kent, wordt ietsje minder eng. Maar haar gedrag blijft wisselend. Vaak blaft en gromt ze tegen die mensen, durft de bench niet uit, de tuin niet in. Op andere momenten kunnen ze haar op een paar meter benaderen. |
Ik probeer haar waaksheid in goede banen te leiden. Doordat haar gedrag een combinatie is van angst en waaksheid, is dat best moeilijk. Zij moet leren accepteren dat ik degene ben die uitmaakt of iemand het huis of de kamer in mag en niet zij, angst of geen angst. Een hond van inmiddels 45 kilo (ja, ze is eindelijk wat aangekomen!) die gromt naar mijn visite, is niet fijn.
Als ik in de tuin ben, ligt Luca wel eens op een andere plek in de kamer, maar zodra ik binnen kom, schiet ze de bench weer in. Toch groeit haar vertrouwen in mij; bij angstige situaties zoekt ze mijn steun.
Op de wandeling heeft ze een aantal keren geblaft naar mensen die we tegen kwamen, vanaf een afstand. Soms doet ze dat wel en soms niet, ik kan er nog geen patroon in ontdekken. Maar ik houd het in de gaten en probeer dat blaffen af te leren.
Ontmoetingen met andere honden verlopen goed. Zij kijkt eerst wat de kat uit de boom, maar na een tijdje wil ze wel spelen.
Twee bezoeken aan de dierenarts hebben we ook gehad nu, eentje voor een algemene gezondheidscheck en de inenting (in Spanje bleek entstof voor rabiës gebruikt te zijn die maar 1 jaar geldig is als je de grens over wilt) en eentje om de nagels van de hubertusklauwen te knippen. Luca was doodsbang, maar liet alles gebeuren. Niet gegromd, geblaft of wat ook.Inmiddels is ze een keer achter een konijn aan geweest (dat ze uiteraard niet heeft gevangen) en liet zich toen niet terug roepen. Voor de rest luistert ze buiten nog steeds prima, zeker voor een Mastin, ook al een aantal keren met reeën in het zicht.
Toen de tuinmeubels weer naar buiten kwamen, durfde Luca dagenlang de tuin niet in. Voor het eerst buiten was aan de lijn heeft tot gevolg dat Luca de tuin nauwelijks in durft en uiteindelijk met haar buik tegen de grond gedrukt langs de droogmolen sluipt.
Zij registreert, zoals het hoort bij een Mastin, elke nog zo kleine verandering in haar omgeving. Alleen reageert zij daar met angst op, wat het voor ons beiden erg moeilijk maakt. De straat wil ze nog steeds niet op, en het blijft iedere keer weer afwegen: in hoeverre moet je haar ‘dwang socialiseren’? Of moet je haar het tempo laten bepalen, wat inhoudt dat ze misschien wel nooit zover komt dat je gewoon met haar over straat kunt lopen?
Als ik in de tuin ben, ligt Luca wel eens op een andere plek in de kamer, maar zodra ik binnen kom, schiet ze de bench weer in. Toch groeit haar vertrouwen in mij; bij angstige situaties zoekt ze mijn steun.
Op de wandeling heeft ze een aantal keren geblaft naar mensen die we tegen kwamen, vanaf een afstand. Soms doet ze dat wel en soms niet, ik kan er nog geen patroon in ontdekken. Maar ik houd het in de gaten en probeer dat blaffen af te leren.
Ontmoetingen met andere honden verlopen goed. Zij kijkt eerst wat de kat uit de boom, maar na een tijdje wil ze wel spelen.
Twee bezoeken aan de dierenarts hebben we ook gehad nu, eentje voor een algemene gezondheidscheck en de inenting (in Spanje bleek entstof voor rabiës gebruikt te zijn die maar 1 jaar geldig is als je de grens over wilt) en eentje om de nagels van de hubertusklauwen te knippen. Luca was doodsbang, maar liet alles gebeuren. Niet gegromd, geblaft of wat ook.Inmiddels is ze een keer achter een konijn aan geweest (dat ze uiteraard niet heeft gevangen) en liet zich toen niet terug roepen. Voor de rest luistert ze buiten nog steeds prima, zeker voor een Mastin, ook al een aantal keren met reeën in het zicht.
Toen de tuinmeubels weer naar buiten kwamen, durfde Luca dagenlang de tuin niet in. Voor het eerst buiten was aan de lijn heeft tot gevolg dat Luca de tuin nauwelijks in durft en uiteindelijk met haar buik tegen de grond gedrukt langs de droogmolen sluipt.
Zij registreert, zoals het hoort bij een Mastin, elke nog zo kleine verandering in haar omgeving. Alleen reageert zij daar met angst op, wat het voor ons beiden erg moeilijk maakt. De straat wil ze nog steeds niet op, en het blijft iedere keer weer afwegen: in hoeverre moet je haar ‘dwang socialiseren’? Of moet je haar het tempo laten bepalen, wat inhoudt dat ze misschien wel nooit zover komt dat je gewoon met haar over straat kunt lopen?
Hoe Luca in 2009 bij me kwam:
Het wordt hoog tijd om Luca voor te stellen, mijn nieuwe huisgenote. Bijna 2 jaar na Seronda’s overlijden ging het toch weer erg kriebelen om een Mastin op te nemen. Omdat ik nu alleen nog maar teven heb, ging mijn voorkeur uit naar een reu. Uiteraard groot en liefst niet zo jong meer.
Al vrij snel zag ik Luca op het internet, die uit een Spaans dodingstation kwam en nu bij een pleeggezin verbleef. Iets in haar uitstraling trok me erg aan. Maar ze was nog maar 3 jaar oud en erg mooi. Voor zo’n hond zouden ze wel in de rij staan, en ik vond het niet eerlijk haar op te nemen. En tja… het was een teef. Verder zoeken dus.
De volgende weken kwam er een aantal oudere Mastinreuen op mijn pad, waar ik serieuze belangstelling voor had. Bij eentje had ik zelfs al toegezegd hem op te nemen; maar toen ik een afspraak wilde maken om hem op te halen (hij verbleef al in Nederland), vroeg het pleeggezin een week bedenktijd omdat ze hem misschien wilden houden. Na die week… gaven de stichting en het pleeggezin ‘niet thuis’ en hoorde ik later door toeval dat hij inderdaad in het pleeggezin bleef. Niet netjes.
Een andere oude reu bleek toch beter niet bij andere honden geplaatst te kunnen worden, een prachtige Pyreneese Berghond zou continu blaffen – dat kan ik niet hebben midden in een woonwijk - zo was er altijd wat.
En zo kwam Luca toch weer om de hoek kijken, die me al die tijd niet los had gelaten, en ging ik eens naar haar informeren. Zij kon met andere honden, groot en klein, reu en teef. Zindelijk, rustig in huis. Op de wandelingen kon zij los en rende graag en veel. Haar enige minpuntje was haar angst, daardoor was zij moeilijk te bemiddelen en verbleef al een half jaar in een pleeggezin.
Het wordt hoog tijd om Luca voor te stellen, mijn nieuwe huisgenote. Bijna 2 jaar na Seronda’s overlijden ging het toch weer erg kriebelen om een Mastin op te nemen. Omdat ik nu alleen nog maar teven heb, ging mijn voorkeur uit naar een reu. Uiteraard groot en liefst niet zo jong meer.
Al vrij snel zag ik Luca op het internet, die uit een Spaans dodingstation kwam en nu bij een pleeggezin verbleef. Iets in haar uitstraling trok me erg aan. Maar ze was nog maar 3 jaar oud en erg mooi. Voor zo’n hond zouden ze wel in de rij staan, en ik vond het niet eerlijk haar op te nemen. En tja… het was een teef. Verder zoeken dus.
De volgende weken kwam er een aantal oudere Mastinreuen op mijn pad, waar ik serieuze belangstelling voor had. Bij eentje had ik zelfs al toegezegd hem op te nemen; maar toen ik een afspraak wilde maken om hem op te halen (hij verbleef al in Nederland), vroeg het pleeggezin een week bedenktijd omdat ze hem misschien wilden houden. Na die week… gaven de stichting en het pleeggezin ‘niet thuis’ en hoorde ik later door toeval dat hij inderdaad in het pleeggezin bleef. Niet netjes.
Een andere oude reu bleek toch beter niet bij andere honden geplaatst te kunnen worden, een prachtige Pyreneese Berghond zou continu blaffen – dat kan ik niet hebben midden in een woonwijk - zo was er altijd wat.
En zo kwam Luca toch weer om de hoek kijken, die me al die tijd niet los had gelaten, en ging ik eens naar haar informeren. Zij kon met andere honden, groot en klein, reu en teef. Zindelijk, rustig in huis. Op de wandelingen kon zij los en rende graag en veel. Haar enige minpuntje was haar angst, daardoor was zij moeilijk te bemiddelen en verbleef al een half jaar in een pleeggezin.
|
Twee weken later gingen we kennismaken. Mijn eerste indruk was: klein (voor een Mastin), mager, erg mooi, lieve zachtaardige uitstraling en heel erg bang. Ze dook meteen in elkaar toen ze ons zag. Volgens het pleeggezin was ze voornamelijk nog maar bang voor harde geluiden, maar aan haar gedrag zag ik dat er duidelijk meer aan de hand was dan dat. Op de honden reageerde zij goed. We herhalen de kattentest: Luca laat kalmeringssignalen zien. Dus dat zou moeten lukken met mijn kater Krieltje.
|
Na een gezamenlijke wandeling, waar ze inderdaad los kon lopen en meteen met Lilly ging rennen, heb ik besloten haar mee te nemen. Zij zocht steeds bescherming bij haar pleegmoeder, dus had ik de (achteraf terechte) hoop dat ook ik haar vertrouwen op den duur zou kunnen winnen.
Ik heb Luca nu ruim drie maanden. Het is een zeer intensieve tijd, nog steeds. Ik heb het idee dat Luca niet gesocialiseerd is en daarnaast slechte ervaringen met mensen heeft opgedaan, een hele kluif dus.
Zij is nog steeds te mager, want het is geen grote eter en beweegt heel veel op de wandelingen.
De eerste weken is ze een aantal keren naar de andere honden en de kat uitgevallen en heeft Dunya zelfs behoorlijk aangevallen. Nu lijkt het goed te gaan (nadat ik haar ligbed heb verplaatst), al merk ik wel dat de teven af en toe de ‘regelende poot’ van reu Flits missen. En het blijft uitkijken met voer en botjes.
In het begin schrok Luca van alles in huis, werd panisch als ik met iets in mijn hand liep dat groter was dan een koffiekopje. Als ik haar riep (rug naar haar toe gedraaid, hand wat naar achter uitgestoken) kwam ze wel al op de 2e dag haast kruipend, staart tegen de buik, naar me toe.
Na een week durfde ze af en toe uit haar mand te komen en wat door de kamer te lopen… totdat ik ging bewegen. Voor de wandelingen moest ik haar de riem omdoen om haar mee te nemen naar de auto, en dan gooide ze zich iedere keer op haar rug. Dat is weken zo geweest.
Met heel veel geduld is het gelukt een stuk vertrouwen te winnen. Het is ontroerend te zien hoe ze, heel bescheiden, met afgewend hoofd af en toe een knuffel komt vragen. Dat hebben we toch maar mooi bereikt in die 3 maanden.
Ik heb Luca nu ruim drie maanden. Het is een zeer intensieve tijd, nog steeds. Ik heb het idee dat Luca niet gesocialiseerd is en daarnaast slechte ervaringen met mensen heeft opgedaan, een hele kluif dus.
Zij is nog steeds te mager, want het is geen grote eter en beweegt heel veel op de wandelingen.
De eerste weken is ze een aantal keren naar de andere honden en de kat uitgevallen en heeft Dunya zelfs behoorlijk aangevallen. Nu lijkt het goed te gaan (nadat ik haar ligbed heb verplaatst), al merk ik wel dat de teven af en toe de ‘regelende poot’ van reu Flits missen. En het blijft uitkijken met voer en botjes.
In het begin schrok Luca van alles in huis, werd panisch als ik met iets in mijn hand liep dat groter was dan een koffiekopje. Als ik haar riep (rug naar haar toe gedraaid, hand wat naar achter uitgestoken) kwam ze wel al op de 2e dag haast kruipend, staart tegen de buik, naar me toe.
Na een week durfde ze af en toe uit haar mand te komen en wat door de kamer te lopen… totdat ik ging bewegen. Voor de wandelingen moest ik haar de riem omdoen om haar mee te nemen naar de auto, en dan gooide ze zich iedere keer op haar rug. Dat is weken zo geweest.
Met heel veel geduld is het gelukt een stuk vertrouwen te winnen. Het is ontroerend te zien hoe ze, heel bescheiden, met afgewend hoofd af en toe een knuffel komt vragen. Dat hebben we toch maar mooi bereikt in die 3 maanden.
|
|
|
Ze gaat met kleine stapjes vooruit. Maar dat geldt alleen voor de mensen die ze heel goed kent. En zelfs ik moet niet met een jas over mijn arm lopen, dan wordt ze nog steeds panisch.
De eerste 2 maanden kon ik alleen ’s nachts met haar de straat op. Ze schrok van elk geluid buiten, en als ze een mens in de straat zag, werd ze echt panisch. Dat gaat nu al een stukje beter. Ze schiet nu niet meer vanuit de tuin meteen de auto in, maar wil ook wel eens een beetje snuffelen.
Socialisatie is moeilijk omdat ik haar, behalve op de wandelplekken en thuis, niet uit de auto krijg. Visite is ook niet fijn; zij komt dan de hele dag haar mand/bench niet uit, op de wandelingen na. En dan moet de visite ook uit het zicht blijven, anders durft ze haar mand en het huis niet uit.
Gelukkig gaat ze heel graag mee in de auto, en de wandelingen met Luca zijn een feest. Zij rent als een windhond en speelt met de twee kleintjes. Zij luistert heel goed als ik haar roep; en als ze het bos in wil schieten, is een korte “Nee”, niet eens met stemverheffing, voldoende haar dat te beletten. Hopelijk blijft dat zo… Zij is gek op water en spartelt als een pup door elke plas, springt in elke sloot. Nu met de sneeuw is het helemaal geweldig; tot halverwege haar benen sjeest ze er doorheen.
Zij geniet zo ontzettend; dat is heel belangrijk, want ik wil dat Luca, ondanks haar angst, een goed hondenleven kan hebben. Doordat ze zich thuis, vooral in haar mand, veilig voelt en die wandelingen zo geweldig vindt, is dat wel het geval.
In de natuur voelt Luca zich veilig, zolang er geen huizen in de buurt zijn. Dan gaat meteen weer de staart tussen de poten en is ze op haar hoede.
Na 2 weken begon Luca waaks te worden. Dat vind ik op zich prettig, alleen blafte ze eerst bij ieder geluid buiten; dat trekt nu een beetje bij. Het doorblaffen moet ze nog wel afleren.
De eerste 2 maanden kon ik alleen ’s nachts met haar de straat op. Ze schrok van elk geluid buiten, en als ze een mens in de straat zag, werd ze echt panisch. Dat gaat nu al een stukje beter. Ze schiet nu niet meer vanuit de tuin meteen de auto in, maar wil ook wel eens een beetje snuffelen.
Socialisatie is moeilijk omdat ik haar, behalve op de wandelplekken en thuis, niet uit de auto krijg. Visite is ook niet fijn; zij komt dan de hele dag haar mand/bench niet uit, op de wandelingen na. En dan moet de visite ook uit het zicht blijven, anders durft ze haar mand en het huis niet uit.
Gelukkig gaat ze heel graag mee in de auto, en de wandelingen met Luca zijn een feest. Zij rent als een windhond en speelt met de twee kleintjes. Zij luistert heel goed als ik haar roep; en als ze het bos in wil schieten, is een korte “Nee”, niet eens met stemverheffing, voldoende haar dat te beletten. Hopelijk blijft dat zo… Zij is gek op water en spartelt als een pup door elke plas, springt in elke sloot. Nu met de sneeuw is het helemaal geweldig; tot halverwege haar benen sjeest ze er doorheen.
Zij geniet zo ontzettend; dat is heel belangrijk, want ik wil dat Luca, ondanks haar angst, een goed hondenleven kan hebben. Doordat ze zich thuis, vooral in haar mand, veilig voelt en die wandelingen zo geweldig vindt, is dat wel het geval.
In de natuur voelt Luca zich veilig, zolang er geen huizen in de buurt zijn. Dan gaat meteen weer de staart tussen de poten en is ze op haar hoede.
Na 2 weken begon Luca waaks te worden. Dat vind ik op zich prettig, alleen blafte ze eerst bij ieder geluid buiten; dat trekt nu een beetje bij. Het doorblaffen moet ze nog wel afleren.
|
’s Nachts was Luca niet zindelijk en sloopte vroeg in de ochtend. Ik moest haar iedere nacht minstens twee keer uitlaten (ze weigerde iets in de tuin te doen) om te voorkomen dat ze haar behoefte in de kamer zou doen, want ze gaf niets aan. Na twee maanden heb ik toch maar gekozen om een bench aan te schaffen – de grootste maat, een joekel in de kamer! – en ben met de benchtraining begonnen.
|
Af en toe blaft ze me er nog uit ’s nachts. Maar vaak gaat het nu al goed en blijft ze de hele nacht rustig in de bench. Daar liegt ze trouwens overdag ook heel graag in.
Alleen zijn kan zij nog niet, gaat dan blaffen. Ook daaraan moeten we nog werken, want straks als het weer warm is, kan ze niet in de auto blijven.
Training blijft moeilijk omdat Luca nog steeds geen snoepjes uit de hand neemt. Nee, ook geen kaas, niet eens pensstaven. Een enkele keer eet ze aarzelend een snoepje dat ik in haar bek schuif, maar meestal laat ze het vallen, tot grote vreugde van stofzuiger Lilly.
Ik kan haar nu wel belonen met knuffels, want dat vindt ze heerlijk. Op die manier heb ik haar het commando ‘hier’ kunnen leren, wat ik toch wel het belangrijkste vindt. De rest komt nog wel… of niet. Ach, ze hoeft niet per se op te zitten en pootjes te geven.
Zo’n bange hond heb ik nog nooit gehad; al doende leert men. Maar ik had toch niet verwacht dat het allemaal zó moeilijk zou zijn. Na de eerste 2 maanden was ik oververmoeid, en mijn zenuwen lagen blank. Dat mag ook best gezegd worden, het is niet niets om zo’n bange hond op te nemen. Toch heb ik er geen spijt van, want Luca is een schat. Het is zo’n geweldige ervaring om deze hond heel langzaam te zien opbloeien, en als zij geniet, dan geniet ik mee!
Als Luca panisch is, vlucht ze. Ook de dubbele zekering van halsband én tuigje helpt dan niet; zij weet zich er toch naar achteren uit te wurmen. Ik heb nu een leren sliphalsband voor haar. Dat zit prettig en losjes; zij heeft er geen last van, maar als het er op aankomt, kan ik haar op die manier toch houden… als ze me tenminste niet ondersteboven trekt. Die neiging heeft ze wel als ze erg bang is voor iets.
Qua verzorging is Luca heel makkelijk. Ik mag tandjes kijken, de oren nalopen en ze laat zich prima borstelen, al deinst ze in eerste instantie voor de borstel terug. En zij is inderdaad lief en zachtaardig en een heerlijke kroelkip.
Ik houd een dagboek bij over de ontwikkelingen, wat tot nog toe al 25 kantjes heeft opgeleverd.
We blijven leren, en we doen het samen.
Judy Kleinbongardt
Februari 2010
Alleen zijn kan zij nog niet, gaat dan blaffen. Ook daaraan moeten we nog werken, want straks als het weer warm is, kan ze niet in de auto blijven.
Training blijft moeilijk omdat Luca nog steeds geen snoepjes uit de hand neemt. Nee, ook geen kaas, niet eens pensstaven. Een enkele keer eet ze aarzelend een snoepje dat ik in haar bek schuif, maar meestal laat ze het vallen, tot grote vreugde van stofzuiger Lilly.
Ik kan haar nu wel belonen met knuffels, want dat vindt ze heerlijk. Op die manier heb ik haar het commando ‘hier’ kunnen leren, wat ik toch wel het belangrijkste vindt. De rest komt nog wel… of niet. Ach, ze hoeft niet per se op te zitten en pootjes te geven.
Zo’n bange hond heb ik nog nooit gehad; al doende leert men. Maar ik had toch niet verwacht dat het allemaal zó moeilijk zou zijn. Na de eerste 2 maanden was ik oververmoeid, en mijn zenuwen lagen blank. Dat mag ook best gezegd worden, het is niet niets om zo’n bange hond op te nemen. Toch heb ik er geen spijt van, want Luca is een schat. Het is zo’n geweldige ervaring om deze hond heel langzaam te zien opbloeien, en als zij geniet, dan geniet ik mee!
Als Luca panisch is, vlucht ze. Ook de dubbele zekering van halsband én tuigje helpt dan niet; zij weet zich er toch naar achteren uit te wurmen. Ik heb nu een leren sliphalsband voor haar. Dat zit prettig en losjes; zij heeft er geen last van, maar als het er op aankomt, kan ik haar op die manier toch houden… als ze me tenminste niet ondersteboven trekt. Die neiging heeft ze wel als ze erg bang is voor iets.
Qua verzorging is Luca heel makkelijk. Ik mag tandjes kijken, de oren nalopen en ze laat zich prima borstelen, al deinst ze in eerste instantie voor de borstel terug. En zij is inderdaad lief en zachtaardig en een heerlijke kroelkip.
Ik houd een dagboek bij over de ontwikkelingen, wat tot nog toe al 25 kantjes heeft opgeleverd.
We blijven leren, en we doen het samen.
Judy Kleinbongardt
Februari 2010
